Θα χρειαστούν μέρες να αντιληφθεί κανείς πως, ενώ ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και η ΑΕΚ είχε την τεράστια ευκαιρία να παρευρεθεί σε τελικό πρωταθλήματος, αυτοκτόνησε απέναντι στον ανώτερο Προμηθέα!
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Ο Ολυμπιακός δεν κατέβηκε στα playoffs. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε ένα ματς διαμαρτυρόμενος και η ΑΕΚ, από το πουθενά, τερματίζει πρώτη. Αυτό σημαίνει αυτόματα πως η ομάδα του Λούκα Μπάνκι αρχικά δεν θα αντιμετωπίσει τους πράσινους πριν τον τελικό και δεύτερον θα έχει πλεονέκτημα έδρας μέχρι και τον ενδεχόμενο τελικό.
Αυτά ήταν τα δεδομένα. Τα πεπραγμένα πήραν άλλη τροπή. Η Βασίλισσα έκαμψε την αντίσταση του Χολαργού και κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον Προμηθέα πριν το μεγάλο βήμα. Εκεί όμως η ομάδα της Πάτρας φάνηκε σαφώς καλύτερη στη σειρά αγώνων και πλέον βρίσκεται στον τελικό. Οι ”κατάρες” και ο εκμηδενισμός δεν βοήθησαν ποτέ και ούτε θα βοηθήσουν. Η ΑΕΚ βρέθηκε αντιμέτωπη με τρία εμπόδια, που τα δύο τα δημιούργησε η ίδια και δεν κατάφερε να τα προσπεράσει.
Αρχικά η ομάδα που χτίστηκε το καλοκαίρι, μπορεί να είναι πιο ορθολογική στον τρόπο παιχνιδιού από την περσινή, όμως εν τέλει δεν απέδωσε στον ίδιο βαθμό αλλά και δεν απέφερε ούτε μια επιτυχία εν αντιθέσει με τις δύο περσινές. Οι επιλογές παικτών φάνηκε πως δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με πέρυσι. Ούτε ο Γκρίφιν έγινε Χάρις κι ούτε ο Ράτα Μέις Πάντερ. Ακόμη κι ο Θίοντορ, που ερχόμενος έδειξε πως διαθέτει ταλέντο, δεν βοήθησε στα κρίσιμα ματς. Ούτε οι αλλαγές στο ρόστερ δεν προσέφεραν σχεδόν τίποτα. Ο Γιορκ, αν εξαιρεθεί το τρίτο ματς στο ΟΑΚΑ, έμεινε στα χαμηλά όπως και ο Εμπάκουε που ήρθε με περγαμηνές.
Εν ολίγοις δεν έγινε ολοκληρωτικά σωστή αντιμετώπιση του ρόστερ. Ακόμη κι όταν αποφασίστηκε ποιοι παίκτες θα το απαρτίζουν, υπήρχαν κενά. Ο Σάκοτα μεγαλώνει και λογικό να παίζει λιγότερα λεπτά κάθε χρόνο, αν και είναι άξιο θαυμασμού το πάθος που βγάζει παρόλο που δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Ο Μωραΐτης αγωνίστηκε λίγα λεπτά (αν αναλογιστούμε πως είναι αναπόσπαστο μέλος των μικρότερων τάξεων της εθνικής μας ομάδας) και ο Γιαννόπουλος δεν πήρε ποτέ ρυθμό στα παιχνίδια. Δεν είναι απαραίτητο πως φέρει καθολική ευθύνη ο Λούκα Μπάνκι γι΄αυτό βέβαια.
Δεύτερο ”εμπόδιο” ήταν η καθοδική πορεία που ακολούθησε η ομάδα κι οι τραγικές εμφανίσεις, που διαδέχθηκαν η μία την άλλη, μετά και τον αποκλεισμό από το Basketball Champions League. Σίγουρα όταν ο μεγάλος στόχος της χρονιάς χάνεται μέσα στο σπίτι σου και με αυτόν τον τρόπο οι παίκτες αδειάζουν. Εκεί όμως έρχεται η ευθύνη του προπονητή. Δεν γίνεται για πάνω από δυο μήνες να είναι φανερό πως έχει επηρεάσει την ομάδα αυτή η εξέλιξη και να μην παρουσιάζεται βελτίωση έστω και την ύστατη στιγμή. Πολλές φορές μέσα στα παιχνίδια, έβγαινε ένα αίσθημα πως οι παίκτες περιμένουν από κάποιον να τους δώσει τη νίκη.
Το τελευταίο εμπόδιο το προξένησε η τύχη. Αναφέρομαι εννοείται στον τραυματισμό του πιο έμπειρου και πιο φορμαρισμένου παίκτη της ομάδας μέχρι εκείνη τη στιγμή, Γιόνας Ματσιούλις. Ένας αθλητής που ξεχώριζε στο σύνολο κι ήταν εκεί όταν η ομάδα χρειάστηκε μια απόφαση, τη στιγμή που η μπάλα έκαιγε, για να δώσει ώθηση στους συμπαίκτες του. Δυστυχώς ο τραυματισμός του στέρησε πολύτιμες βοήθειες και έναν ηγετικό ρόλο από την ήδη κουρασμένη και άδεια ΑΕΚ.
Πλέον όμως δεν αλλάζει ό,τι έγινε. Χάθηκε μια ευκαιρία αλλά δεν πρέπει να έρθει η εσωστρέφεια. Υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για το γεγονός πως εμείς αυτή τη στιγμή μιλάμε και γράφουμε για το μπάσκετ της ΑΕΚ. Υπάρχει επίσης κι ένα γήπεδο που περιμένει την ομάδα. Το μέλλον είναι μπροστά και όλα τα λάθη μπορούν να διορθωθούν. Προς το παρόν τελευταίος στόχος η τρίτη θέση.
ΥΓ: Υπάρχουν άνθρωποι αρμόδιοι να αλλάξουν την εικόνα και θα το κάνουν
ΥΓ2: Συγχαρητήρια στον κύριο Γιατρά και στην ομάδα του για τη φετινή αξιοζήλευτη σεζόν τους
