Αρνητική εικόνα, ανεπίτρεπτα αποτελέσματα, αλλαγές προπονητών και καμία επίτευξη στόχου. Δύσκολα και σοβαρά όλα, όμως… μπορούν να αλλάξουν το δέσιμο που έχεις με την ΑΕΚ;
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Το άδειασμα νεύρων, προσμονής, αγωνίας και απογοήτευσης της φετινής χρονιάς είναι γεγονός. Απαλλαγμένος από κάθε σκέψη για το πότε επιτέλους θα κερδίσουμε σε τελικό Κυπέλλου και το αν θα έρθει το τέλειο εξτρεμ ή αν θα βγει ο Καρντόσο, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο. Ένα άρθρο που αν γραφόταν οποιαδήποτε στιγμή μέσα στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας, ειδικά μετά από κάποια αποτυχία, θα καιγόταν στη πυρά ως δικαιολογία και αποπροσανατολισμός από τα ”προβλήματα”.
Γράψαμε,γράφουμε και θα συνεχίσουμε να γράφουμε για τις μεταγραφές και για όλα όσα αφορούν το αγωνιστικό κομμάτι. Έναν τομέα που σίγουρα είναι από τους πιο σημαντικούς στην ομάδα. Όμως μήπως έχει παραμεληθεί ένας άλλος τομέας που είναι ο πιο σημαντικός απ΄όλους; Αναφέρομαι βέβαια στα συναισθήματα που τρέφει ο καθένας γι΄αυτήν την ομάδα. Σαφώς και οι ήττες, ειδικά αν είναι ντροπιαστικές, οι μηδέν βαθμοί στην Ευρώπη, οι χαμένοι τελικοί κι όλα αυτά φέρνουν στην επιφάνεια αρνητικά συναισθήματα. Πρέπει όμως να μένουν στο μυαλό εσαεί;
Η απάντηση, προσωπικά για μένα είναι…όχι. ΑΕΚ δεν έγινε κανείς για τον Χιμένεθ ή τον Ουζουνίδη ή τον Μελισσανίδη. Αυτοί είναι άνθρωποι που περνάνε και προσπαθούν να ανεβάσουν κι άλλο το σύλλογο. Την ομάδα αυτή την υποστηρίζει ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Λόγοι που είναι χαραγμένοι βαθιά μέσα του. Δεν νοείται μια ήττα στο πρωτάθλημα να σε κάνει να ξεχάσεις την πρώτη φορά που πάτησες το πόδι σου στο γήπεδο. Εκεί που άκουσες τα πρώτα συνθήματα από μακριά, κι αν ήσουν και μικρός ντρεπόσουν λίγο να το τραγουδήσεις. Εκεί που πρώτη φορά πανηγύρισες τόσο έντονα χωρίς καλά καλά να ξέρεις το λόγο.
Η ουσία είναι πως το να υποστηρίζεις την ομάδα της καρδιάς σου είναι κάτι ανώτερο από το να καρτερείς μέρα νύχτα για το κατάλληλο σέντερ φορ. Είναι η προσμονή μέχρι να έρθει η ώρα για να δεις τον αγώνα. Τη μέρα που μετράς τις ώρες και τα λεπτά από το πρωί. Αυτή είναι μια αναμονή που σου θυμίζει το λόγο που σπαταλάς ώρες από τη προσωπική σου ζωή και την οικογένειά σου για να δεις έντεκα άτομα να κυνηγάνε μια μπάλα ή πέντε ”νταμάρια” να μάχονται για ένα καλάθι.
Δεν είμαι υπέρμαχος της φράσης «ΑΕΚ δεν γίναμε για τους τίτλους και τα τρόπαια». Τη θεωρώ κλισέ πλέον και πολύ φορεμένη. Όμως το νόημά της είναι σωστό. Βεβαίως και σου κινεί το ενδιαφέρον μια ομάδα που κερδίζει τρόπαια και έχει επιτυχίες. Καθώς το να υποστηρίζεις μια τέτοια ομάδα βοηθάει στην τόνωση του εγωισμού σου καθώς μπορείς να νιώθεις ”ανώτερος” από κάποιους. Όμως αν το μόνο κριτήριο ήταν αυτό, όλοι μας θα υποστηρίζαμε πέντε-έξι ομάδες στον κόσμο. Ο καθένας έγινε ΑΕΚ για το δικό του λόγο. Τον ξέρει καλά και δεν θα το μετανιώσει ποτέ.
Γι΄αυτό δεν χρειάζεται να απορεί κανείς όταν βλέπει κόσμο στο γήπεδο μετά από μια συντριβή της ομάδας. Υπάρχουν κι αυτοί που αντιμετωπίζουν το σύλλογο ως κάτι ανώτερο από μια εταιρία. Όσο και να μην το καταλαβαίνουν κάποιοι το να υποστηρίζεις την ομάδα στα δύσκολα δεν σε καθιστά πρόβατο αλλά κάποιον που ξέρει να εκτιμά και να ευχαριστεί την ομάδα που τον έβγαλε στους δρόμους. Μην ανησυχείτε…κι αυτοί οι άνθρωποι ζητούν εξτρεμ και επιθετικό!
