Στο μπάσκετ, και όχι μόνο, υπάρχουν δύο ιδιαίτερες κατηγορίες ανθρώπων. Στο ένα άκρο έχουμε τους «γυρολόγους» και στο άλλο τους «στρατιώτες». Όλοι έχουμε δει να περνάνε από τις ομάδες πάμπολλοι «γυρολόγοι». Αθλητές που γυρνούν από ομάδα σε ομάδα μένοντας για 1 χρόνο, αν όχι λιγότερο, ψάχνοντας να βρουν τη δική τους Ιθάκη. Στην αντίθετη πλευρά υπάρχουν και οι παίκτες που μένουν ανεξίτηλοι στην ιστορία μιας ομάδας προσφέροντας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς της, από το αγωνιστικό κομμάτι μέχρι το διοικητικό αργότερα.
Στην κατηγορία αυτή ανήκει ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ο Νίκος Μπαμπανικολός, που μπήκε στην οικογένεια της Α.Ε.Κ. το 1956 και από τότε δεν έχει φύγει από κοντά της, αλλά την υπηρετεί πιστά. Από το 1948 μέχρι το 1956 έπαιξε στην ομάδα του Α.Ο. Τρίτωνα μέχρι που έφυγε για την Ένωση. Εκεί αγωνίστηκε μέχρι το 1964 με highlight την κατάκτηση του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδας το 1958. Αργότερα ακολούθησαν άλλοι 2 τίτλοι το 1963 και το 1964, ενώ από το 1955 μέχρι το 1960 αγωνίστηκε και με τα χρώματα της γαλανόλευκης. Η προσφορά του ήταν τέτοια που βραβεύτηκε από την Α.Ε.Κ. το 1964 λόγω της αποχώρησής του από την ενεργό δράση. Το 1965 ακολούθησε μία ακόμα διάκριση από τον Σύνδεσμο Αθλητικών Συντακτών, το Βραβείο Ήθους, ενώ το 1985 τιμήθηκε από την ΕΟΚ για την προσφορά του στην ελληνική καλαθοσφαίριση. Σε διοικητικό επίπεδο, έχει διατελέσει μέλος των διοικητικών συμβουλίων του Δικεφάλου και πρόεδρος του ΣΠΑΚΕ (παλαίμαχοι καλαθοσφαιριστές). Σήμερα είναι μέλος του Δ.Σ. της ΚΑΕ Α.Ε.Κ. και αντιπρόεδρος του ΣΠΑΚΕ, Υπεύθυνος Αθλητικών και Κοινωνικών Εκδηλώσεων. Παράλληλα συμμετέχει ενεργά και στη Λέσχη Ιστορίας & Πολιτισμού της Α.Ε.Κ. Τέλος είναι αυτός που είπε την συγκλονιστική ατάκα που σφράγισε την ταινία – μύθο “1968” : Νικήσαμε επειδή δεν μπορούσαμε να χάσουμε με 80.000 κόσμο!”
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Έχετε ζήσει την Α.Ε.Κ. πολλές δεκαετίες. Mέσα σε χαρές και λύπες. Είδατε τίτλους αλλά και άσχημες στιγμές, όπως ο υποβιβασμός του 2011, πριν η ομάδα αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Τι σημαίνει, αλήθεια, Α.Ε.Κ. για εσάς;
Όταν υπέγραψα στην Α.Ε.Κ. τον Οκτώβριο του 1957, δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος και την ιστορία που κουβαλούσε αυτή η μεγάλη ομάδα. Σιγά-σιγά έγινα μέρος της ιστορίας της και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Όπως έχω πει, δεν γεννήθηκα Α.Ε.Κ. αλλά έγινα Α.Ε.Κ.
Κομμάτι της ιστορίας της Α.Ε.Κ. είναι και το έπος του 1968. Ήσασταν συμπαίκτης πολλών θρύλων της ομάδας εκείνης. Ζούπας, Τρόντζος, Αμερικάνος. Πώς ζήσατε εκείνη την πορεία της Α.Ε.Κ.; Τι μνήμες σας ξυπνά η χρονιά εκείνη;
Η εποχή εκείνη θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη μου για πολλούς λόγους. Όλοι οι παίκτες που κατέκτησαν το πρώτο κύπελλο «Ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη» ήταν πρώην συμπαίκτες μου. Δεύτερον, την εποχή εκείνη ήμουν μέλος του διοικητικού συμβουλίου κι έτσι γνώριζα όλα όσα έγιναν για να έρθει ο τελικός στην Αθήνα. «Προσφέραμε χρήματα στους Τσέχους και διαμονή μιας εβδομάδας στα «Αστέρια» της Γλυφάδας».
Η προσέλευση του κόσμου ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. 80.000 χιλιάδες μέσα στο Καλλιμάρμαρο, γι’αυτήν την προσέλευση πήραμε το βραβείο Guinness, και χιλιάδες φιλάθλων έξω από τα Προπύλαια. Όλοι οι Έλληνες ήταν κρεμασμένοι να ακούν τον αγώνα από τα ραδιόφωνα, γιατί η ομάδα της Α.Ε.Κ. εκείνης της εποχής εκπροσωπούσε όλους του Έλληνες και τους έκανε υπερήφανους με την νίκη της. Το τι έγινε στο τέλος του αγώνα δεν περιγράφεται: άναψαν κεριά, λες και ήταν Ανάσταση, και οι δύο ομάδες έκαναν τον γύρο του σταδίου μέσα σε αποθέωση. Το θαυμάσιο φιλμ του Τάσου Μπουλμέτη είναι το επιστέγασμα του έπους της Α.Ε.Κ. για το 1968. Ελπίζω, όταν παιχτεί στις αίθουσες των ΗΠΑ, να το χαρούν όχι μόνο οι πατριώτες μας, αλλά και άλλοι που ενδιαφέρονται για τον καλό ελληνικό κινηματογράφο.
50 χρόνια μετά η Α.Ε.Κ. με αρχηγό στο τιμόνι της τον Μάκη Αγγελόπουλο έρχεται να φωνάξει πως η “Βασίλισσα” είναι πάλι εδώ και το μέλλον της φαίνεται λαμπρό. Πιστεύετε πως θα μπορέσει να χτίσει η Α.Ε.Κ. πάνω στους περσινούς τίτλους; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της και ποιος ο μεγαλύτερος σύμμαχος στην προσπάθεια αυτή;
Ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει κάνει πολύ σοβαρή δουλειά σε σχετικά μικρό διάστημα, -οι ομάδες δεν χτίζονται γρήγορα- και κατάφερε να την φέρει στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδος (νικήτρια του Ολυμπιακού), και τον τρίτο της ευρωπαικό τίτλο, νικήτρια της Monaco στο Final4 της Αθήνας. Εάν καταφέρει, και το ελπίζω, να αποκτήσει η ομάδα δικό της γήπεδο ‒ γίνονται διαπραγματεύσεις για το Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ ‒ τότε θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία αυτού του ένδοξου συλλόγου. Ο φόβος μου για την περίοδο 2019 είναι ότι ο πήχης έχει ανέβει ψηλά, και θα χρειαστούν σωστές κινήσεις για να συνεχίσει την ανοδική πορεία.
Τον καιρό που παίζατε εσείς η ομάδα αποτελούνταν αποκλειστικά από Έλληνες παίκτες. Σήμερα φτάσαμε να έχουμε πολλούς Αμερικανούς στις ομάδες που πρωταγωνιστούν. Πιστεύετε πως είναι απαραίτητοι για να φτάσει μία ομάδα στο υψηλότερο επίπεδο; Ποια είναι η γνώμη σας γενικότερα για την αμερικανοποίηση του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το γεγονός ότι οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι βλέπουν την Ευρώπη σαν βήμα για να φύγουν στην Αμερική;
Η γνώμη μου είναι ότι ο κορμός της ομάδας πρέπει να είναι με Έλληνες παίκτες και να συμπληρώνεται το roster με ξένους που να μην ξεπερνούν τους 6 στο σύνολο. Δυστυχώς, όλοι οι ταλαντούχοι Ευρωπαίοι παίκτες έχουν όνειρο να παίξουν στο μαγικό κόσμο του NBA και αυτό είναι φυσικό και για τα λεφτά που είναι πολύ περισσότερα αλλά και την δόξα παίζοντας στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Βλέποντας τις εμβληματικές μορφές που έχουν περάσει από το 1957 μέχρι σήμερα θα μπορούσατε να μας δώσετε την κορυφαία κατά τη γνώμη σας πεντάδα; (μία καθαρά ελληνική και μία με ξένους και Έλληνες).
Αυτή η ερώτησή σας είναι πολύ δύσκολη. Σ’αυτά τα 61 χρόνια έχουν περάσει πολλοί σπουδαίοι παίκτες που θα έπρεπε να αναφέρω, δίνοντας όχι μία αλλά πολλές πεντάδες. Ενδεικτικά θα σας πω ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό, με πιθανότητα να ξεχάσω ονόματα σπουδαίων παικτών: αδελφοί Σπανουδάκη, Αμερικάνος, Τρόντζος, Ζούπας, Κόντος, Κοκολακης, Κορωναίος, Γκούμας, Γιαννάκης, Γκάλης, Χριστοδούλου, Διαμαντίδης, Κακιούζης, Ντικούδης, Χατζής, Σπανούλης, Αλβέρτης, Παπαλουκάς, Ζήσης, Καμπούρης, Πρίντεζης.
Για τους ξένους που έχουν περάσει από την πατρίδα μας και θα μπορούσαν να είναι στην πεντάδα της ερωτήσεώς σας θα σας αναφέρω μερικούς που όλα αυτά τα χρόνια μου έχουν κάνει εντύπωση: Rabis, Wilkins, Bodiroga, Batiset, Paspalj.
Εάν η ερώτηση αφορά μόνο την Α.Ε.Κ., θα σας έλεγα:
Έλληνες: Τρόντζος, Αμερικάνος, Κακιούζης, Χατζής, Ζήσης.
Ξένοι & Έλληνες: Τρόντζος, Χριστοφόρου, Κακιούζης, Holden, Rabis.
Η δεκαετία του ‘60 ήταν μια εξαιρετικά επιτυχημένη δεκαετία για την μπασκετική Α.Ε.Κ. Το ίδιο και τα τέλη του ‘90. Θεωρείτε πως μπορεί να γίνει η αρχή μίας νέας σειράς επιτυχιών; Τι χρειάζεται για να καταφέρει να μπει ανάμεσα σε ΟΣΦΠ και ΠΑΟ;
Το κύριο μέλημά μας πρέπει να είναι το γήπεδο. Εάν το αποκτήσουμε, όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν.
Τι διαφορές παρουσιάζει το μπάσκετ τότε με το μπάσκετ σήμερα; Τότε ρομαντισμός, σήμερα τεχνογνωσία και επαγγελματισμός;
Οι παίκτες της εποχής μου είχαν τα ίδια αθλητικά προσόντα με του σημερινούς, αλλά δεν είχαν τα κατάλληλα γήπεδα και τις συνθήκες. Το σημερινό μπάσκετ είναι σαν σκάκι, πρέπει να προβλέψεις τις κινήσεις του αντιπάλου σου μέσα σε δευτερόλεπτα. Οι παίκτες σήμερα είναι καλύτεροι τεχνικά από εμάς έχοντας ως βοήθεια τα κατάλληλα γήπεδα, γιατρούς, προπονητές κτλ.
Ποια είναι η ομορφότερη/σπουδαιότερη στιγμή που έχετε ζήσει στη ζωή σας με την Α.Ε.Κ.;
Είχα πολλές όμορφες στιγμές με την ομάδα της καρδιάς μου, θα διάλεγα, όμως, δύο: το πρώτο πρωτάθλημα του 1958 και το Ευρωπαϊκό του 1968.
ΠΗΓΗ: http://basketikos.gr/συνέντευξη-με-τον-θρύλο-της-αεκ-νίκο-μπ/
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
