Ετικέτα: ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ-OPAP ARENA

Υπήρξε σημείο που είπες ‘Αυτό το γήπεδο δεν θα γίνει ποτέ;
Ποτέ. Δεν το είπα ποτέ.

Είπες δηλαδή: «Αυτό το γήπεδο θα γίνει, ό,τι και να συμβεί».
Συνηθίζω να το λέω όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου. Ακούγεται αλαζονικό, μην το μεταφράσεις έτσι. Όταν αποφασίσω να αναλάβω κάποια ευθύνη, κάποια υποχρέωση, θα το πάω μέχρι τέλους, όσος καιρός κι αν περάσει. Θα γίνει.

Πόσο χρόνο από τα δημαρχειακά σου καθήκοντα “σου τρώει” το γήπεδο;
Τώρα πια ελάχιστο. Τα υπόλοιπα δημαρχειακά καθήκοντα πάρα πολύ γιατί πρέπει να προλάβουμε και να καλύψουμε τις χρονικές αποστάσεις που δημιουργήθηκαν με την πανδημία. Αυτούς τους 18-20 μήνες, έχω χάσει πια τον χρόνο που ασχοληθήκαμε με την πανδημία, μάλλον που η πανδημία ασχολήθηκε με εμάς, μας εκτροχίασε κανονικά και έχουμε μπει σε μια λογική τώρα να προλάβουμε τα χρονοδιαγράμματα που είχαμε βάλει πριν. Επομένως, το 8ωρο έτσι κι αλλιώς δεν “έπαιζε”, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους άμεσους συνεργάτες, τώρα πια “χτυπάμε” 14ωρα, 15ωρα, για να προλάβουμε να υπολοποιήσουμε όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας.

Βάζω στη ζυγαριά από τη μία τον κορονοϊό, από την άλλη τη γραφειοκρατία. Ποιο σε δυσκόλεψε περισσότερο στο θέμα του γηπέδου;
Η γραφειοκρατία. Σκέψου τώρα γραφειοκρατία χωρίς κορονοϊό και γραφειοκρατία ΜΕ κορονοϊό. Δεν υπάρχει! Είναι σαν να έχεις προπονηθεί για να αντέξεις στους ώμους σου κάποια κιλά, και στον αγώνα να σου προκύπτει ότι αυτά τα κιλά έχουν διπλασιαστεί. Το γραφειοκρατικό κομμάτι είναι αυτό που καθορίζει όλη την κατάσταση που υφίσταται ως ανάχωμα και εμπόδιο το ελληνικό κράτος. Γιατί, μυαλά υπάρχουν, προθέσεις υπάρχουν, δυστυχώς όμως οι προθέσεις δεν υλοποιούνται πολλές φορές. Συνηθίζω να λέω πως “ο καλός Σαμαρείτης δεν έμεινε στην ιστορία για τις προθέσεις του, αλλά για τις πράξεις του. Και δυστυχώς, το κράτος πολλές φορές, από αυτή την παθογένεια που έχει, καταστέλλει την υλοποίηση πολλών πραγμάτων.

Πώς ξεπέρασες την γραφειοκρατία;
Με φοβερή επιμονή, φοβερό πείσμα και απανωτά ραντεβού. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ τον πρώτο ενικό, είμαστε μια ομάδα πολύ ικανών συνεργατών. Και πιστεύω, λόγω του αθλητικού παρελθόντος μου, στις ομάδικές προσπάθειες. Άλλος μπορεί να κρατήσει την μπάλα, άλλος να κάνει την ασίστ, άλλος να βάλει το γκολ. Σημασία έχει πως χάρη στην επιμονή όλων μας, το πείσμα που είχαμε και το δίκιο -γιατί ξεκινάς από το ότι είναι δίκαιο να υλοποιηθεί ένα έργο-, ακύρωσε την όποια κούραση και την όποια -για τους άλλους, όχι για μένα- απορία ‘που πάμε τώρα;.

Δηλαδή το γήπεδο είναι εντός χρονοδιαγράμματος;
Τηρουμένων των αναλογιών που πάντα έχεις ως καθυστέρηση από πολλά πράγματα όταν έχεις αναλάβει ένα τόσο μεγάλο έργο. Εδώ ένα πεζοδρόμιο προσπαθείς να κάνεις και υπάρχει η ανάλογη καθυστέρηση.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Την πρώτη αγωνιστική της επόμενης σεζόν πού θα είναι η ΑΕΚ;
Εσύ, εγώ και η ΑΕΚ εδώ.

Πώς φαντάζεσαι αυτή την πρώτη μέρα;
Θα έχουν προηγηθεί φυσικά κάποιες εκδηλώσεις, εγκαίνια που τις έχω στο μυαλό μου αλλά είναι θέμα ΠΑΕ. Πιστεύω ότι οι εκδηλώσεις των εγκαινίων θα ατονίσουν μπροστά σε αυτά που θα γίνουν στο πρώτο παιχνίδι. Δεν μπορώ να σου πω. Φαντάζομαι όμως μια τεράστια συγκίνηση. Θα σου πω μια ιστορία: Είναι Κυριακή, έχω περάσει με τη μηχανή, έτσι λίγο να χαζέψω. Είναι έξω από το γήπεδο ένας παππούς, γύρω στα 90 κάτι με τον γιο του. Είχαν έρθει από την επαρχία. Μου λέει ο γιος του “Δήμαρχε, σε ευχαριστούμε γι’ αυτά που κάνεις. Κρίμα που είναι Κυριακή και είναι κλειστό το γήπεδο’. Του λέω ‘θέλετε να μπείτε; πάμε’. Ήταν οι φύλακες εκεί, μας άνοιξαν. Και βλέπω τον παππού στο κέντρο του γηπέδου να κλαίει γιατί ήταν από αυτούς που όταν ήταν παιδάκι, κουβαλούσε υλικά για να χτιστεί το πρώτο γήπεδο των μεταναστών. Σου το λέω και συγκινούμαι, ανατριχιάζω. Μου λέει “εγώ αυτό το ξεκίνησα, τότε!”. Για αυτού του είδους τις ψυχές, άξιζε να γίνει το γήπεδο.

Φαντάζομαι κάθε μέρα ακούς πολλά τέτοια…
Ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να οικειοποιηθώ -γιατί είναι και άδικο- ένα έργο που αντανακλά στη δημαρχεία την δική μου, αλλά επί της ουσίας υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φτύσει αίμα.

Το καταλαβαίνω αυτό που λες. Ωστόσο, στο μυαλό των περισσοτέρων, το γήπεδο έχει γίνει επί των ημερών σου. Και έτσι θα γραφτεί στην ιστορία. Το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό;
Ναι, αλλά δεν είναι κάτι το οποίο καθορίζει την παρουσία ενός ανθρώπου στα κοινά. Είναι πολλά άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, προχθές εγκαινιάσαμε έναν χώρο, ένα κοινωνικό εστιατόριο. Είμαστε από τους λίγους δήμους που έχουν κάνει κάτι τέτοιο. Από τα πρώτα πράγματα που είπα όταν ήρθα εδώ ήταν ‘ιστορική μνήμη, αθλητισμός και πολιτισμός” είναι το τρίπτυχο στο οποίο θα βασιστούμε. Στο κέντρο αυτών είναι η κοινωνική μας πολιτική και ειδικά αυτές τις εποχές που πολλοί άνθρωποι υφίστανται οικονομικές πιέσεις. Εγκαινίασαμε λοιπόν, ένα κοινωνικό εστιατόριο για τους άπορους, τους άστεγους που έπαιρναν ένα πιάτο φαϊ από τις κοινωνικές υπηρεσίες και πήγαιναν σε ένα πεζοδρόμιο να το φάνε, το οποίο θεωρώ αναξιοπρεπές και για εμάς και για τους άλλους. Βρήκαμε έναν χώρο, τον φτιάξαμε. Το να γραφτεί στην ιστορία ότι επι των ημερών αυτής της δημοτικής αρχής έγινε το κοινωνικό εστιατόριο, ότι μεριμνήσαμε για τους άστεγους, για τους άπορους, για τα παιδιά για τις ευπαθείς ομάδες, το θεωρώ εξίσου σημαντικό με ένα γήπεδο το οποίο έχει αγωνιστικούς στόχους.

Όταν ήσουν μικρός είχες παίξει στα εφηβικά της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Ονειρευόσουν τον εαυτό σου μέσα στο γήπεδο;
Καταρχάς, γεννήθηκα και μεγάλωσα 150μ. από αυτό το γήπεδο. Ήταν γιορτή για εμάς οι Κυριακές. Τρώγαμε στις αυλές και μετά μαζευόμασταν και πηγαίναμε να δούμε την ΑΕΚ. Ξεκίνησα ως αθλητής του στίβου. Μια Παρασκευή, παίζαμε λίγη μπάλα εμείς οι στιβικοί για να χαλαρώσουμε. Ήρθε ο τότε προπονητής Χατζημιχαήλ, μου λέει ‘τι κάνεις εσυ;’, τρέχω στον στίβο του απάντησα. ‘Έλα να παίξεις μπάλα’ μου είπε. Και ξεκίνησα. Ξέρεις πολλές φορές οι καριέρες, σε όλους τους χώρους, έχουν να κάνουν και με το άστρο και τις συγκυρίες. Το γεγονός ότι ασχολήθηκα με το πανεπιστήμιο, τη σκηνοθεσία και όλα αυτά είναι λόγω άλλων συγκυριών, θα τα πούμε άλλη φορά. Οι τραυματισμοί, τα μαθήματά εξαιτίας των οποίων αργούσα να πάω στην προπόνηση και την έχανα, έφεραν τούμπα τα πράγματα.

Ναι, αλλά έχεις τον γιο. Και στιβικός και ΑΕΚτζης.
Τρελαμένος!

Από μόνος του;

Ε, κοίταξε, όταν πας στο μαιευτήριο και κρατάς έναν σκούφο της ΑΕΚ, δεν υπήρχε επιλογή.

Πώς το βλέπουν τα παιδιά σου;

Μια φορά, τα πέτρινα χρόνια, είχα τον μικρό στη μέση, ο παππούς ήταν δεξιά, εγώ και ο μεγάλος μου γιος. Και “τρώμε σφαλιάρες” από τις άλλες ομάδες. Γύρισε λοιπόν ο μικρός και με ρώτησε “υπήρξε κάποιος σοβαρός λόγος που με κάνατε ΑΕΚ’; Πιο παλιά έκλαιγε όταν χάναμε. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι η ζωή έχει νίκες, έχει ήττες, όλα είναι προσωρινά. Προσπαθούσα να το φιλοσοφήσω, άσχετα αν πονούσα μέσα μου, έπρεπε να δείξω έναν χαρακτήρα ότι ‘παιδί μου έτσι είναι η ζωή και το ποδόσφαιρο’.

Για να κλείσουμε: με τρεις λέξεις, τι είναι η ΑΕΚ για σένα;
Με ρώτησαν σε μια εκπομπή αν θα μπορούσα να αλλάξω ομάδα. Προσωπικά, θεωρώ πως αν έχεις διαλέξει μια ομάδα, είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να σου αλλάξει μη συμβατό αίμα. Δεν γίνεται. Η ΑΕΚ για μένα είναι ενα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, που συνδυάζει την ιστορική μνήμη κάτι το οποίο δεν πιστεύω ότι κουβαλάει καμιά άλλη ομάδα.

Πηγή: Gazzeta.gr