Ο Πέτρος Μάνταλος αναμένεται να αποχωρήσει από την ΑΕΚ μετά από οκτώ χρόνια, αλλά η αποχώρηση του δεν είναι η μοναδική με την οποία έρχεται το τέλος μιας εποχής. Γράφει ο Θανάσης Ζήσης…
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο καλό είναι να μην υπάρχουν συναισθηματισμοί, αλλά δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσεις διαφορετικά την (αναμενόμενη) αποχώρηση του Πέτρου Μάνταλου, αλλά και του Αντρέ Σιμόες, από την ΑΕΚ. Δύο ποδοσφαιριστές που ήταν σημαίες της ΑΕΚ, τίμησαν το περιβραχιόνιο της ομάδας ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα και δεν έδωσαν ποτέ δικαιώματα με τη συμπεριφορά τους, σε αντίθεση με τουρίστες…Βελιγραδίου που τυγχάνουν καλύτερης αντιμετώπισης (μέχρι πρότινος) από μερίδα των οπαδών και όχι μόνο.
Για τον Πέτρο Μάνταλο δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Ένα παιδί που ήρθε στην ΑΕΚ σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα, τη πήρε από το χέρι και από τη θέση του αρχηγού (την οποία του επέβαλλαν) και την έφερε μέχρι τη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ένα παιδί που ταλαιπωρήθηκε από δύο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, αλλά δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Θα είναι τεράστιο λάθος να συσσωρεύσουμε τις αγωνιστικές αποτυχίες των τελευταίων χρόνων στο πρόσωπο του, όπως θα είναι τεράστιο λάθος αν πιστέψουμε πως με την αποχώρηση του μαζί με έναν εκ των Κονέ-Παπαδημητρίου θα λύσει το πρόβλημα εντός ΑΕΚ. Ο Μάνταλος, ναι, έχει μερίδιο ευθύνης, αλλά δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για τα όσα συμβαίνουν εντός της ομάδας.
Ο Αντρέ Σιμόες από την άλλη, ήρθε από την άγνωστη σε εμάς Μορεϊρένσε και με τον χαρακτήρα του και το πάθος του κατάφερε να γίνει σημαία της ομάδας, αρχηγός και ένας εκ των πλέον αγαπητών του κόσμου. Επτά χρόνια στην ΑΕΚ, αποδείχθηκε πως είναι ο άνθρωπος που θα τη στέλνει στους ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων (γκολ με Κλαμπ Μπριζ και Βόλφσμπουργκ).
Η αποχώρηση τους σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, με τα θετικά της, αλλά και τα αρνητικά της. Λυπούμαι για την αποχώρηση του, καθώς πιστεύω τόσο πως ο Σιμόες, αλλά και ο Μάνταλος έπρεπε να είναι στην ομάδα της Αγιά-Σοφιάς. Και στους δύο δεν μπορώ να πω παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη προσφορά τους και εις το επανιδείν.
