Ακόμη μια ανεπιτυχής προσπάθεια της ΑΕΚ να κερδίσει στα play-off και πόσο μάλλον να πραγματοποιήσει μια μεστή εμφάνιση στα περσινά πρότυπα!
Άρθρο του Βαλάντη Αλεξούδη
Δεν εξελίσσονται ιδανικά τα γεγονότα στην «Ένωση» από την είσοδο στα play-off και μετά. Η νίκη επί της Λαμίας και το buzzer-beater κόντρα στον Ολυμπιακό δεν είναι ικανά να κρύψουν κάτω από το…χαλάκι τις όποιες ανορθογραφίες είδαμε και στη «Λεωφόρο» αλλά και σήμερα περισσότερο κόντρα στον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Νοοτροπίες και αντιδράσεις απαγορευτικές για ένα σύλλογο που θέλει να διεκδικήσει ξανά το πρωτάθλημα. Ένα τίτλο που κανείς δε θα του το χαρίσει αν δεν παίξει όπως ξέρει.
Δυστυχώς μπαίνουμε σε μια διαδικασία, εύλογα, σύγκρισης της περσινής ομάδας με τη φετινή. Όσο και να το κάνουμε, ομοιότητες δε θα βρούμε. Μόνο διαφορές και μάλιστα τραγικά υπέρ της «νταμπλούχου». Το στιλ παιχνιδιού δε μοιάζει ούτε στο ελάχιστο αλλά αυτό έχουμε πει πως δικαιολογείται μέχρι ένα σημείο. Πέρσι, η ΑΕΚ και γενικά οι ομάδες της Ευρώπης είχαν το προνόμιο της διακοπής για το Παγκόσμιο Κύπελλο τα Χριστούγεννα. Μπορούσαν λοιπόν να φορτσάρουν σε δύο διαφορετικά χρονικά διαστήματα χωρίς τον κίνδυνο της κούρασης.
Φέτος η «Ένωση» προετοιμάστηκε διαφορετικά, ελέω και της Ευρώπης. Φαίνεται αυτό σε κάθε αναμέτρηση. Το πρέσινγκ δεν είναι ίδιο και γενικά ο τρόπος που αγωνίζονται οι ποδοσφαιριστές είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμος από τον αντίπαλο. Πέραν του καθαρά αγωνιστικού όμως υπάρχει κάτι πιο σοβαρό και είναι η νοοτροπία. Τη σεζόν που μας πέρασε ένα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-0 θα ερχόταν 4-0 ξεκούραστα. Φέτος οι περισσότεροι καταλάβαμε πως έρχεται άγχος και μείωση του σκορ ενώ στο 2-1 δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστεψαν (μαζί και γω) πως θα αργά ή γρήγορα θα γίνει το 2-2. Σίγουρα ο ΠΑΟΚ έπαιζε καλά και το ενέπνεε πως θα ισοφαρίσει αλλά πιστεύω πως περισσότερο ευθύνεται η χαλαρότητα της ΑΕΚ.
Ό,τι είδαμε όμως σήμερα και με τον Παναθηναϊκό ακόμη και με τον Ολυμπιακό που η ομάδα, παρά τη νίκη όπως ήρθε, δεν ήταν καλή, τα βλέπουμε μήνες τώρα. Η διαφορά είναι πως κάτι γινόταν και «κρυβόντουσαν» κάτω από το χαλάκι. Πλέον δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πολλοί παίκτες έχουν πιάσει ταβάνι. Είτε βασικοί είτε αναπληρωματικοί που πρέπει να μπουν άμεσα και να αλλάξουν τη ροή, δυσκολεύονται και στα βασικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αραούχο στη «Λεωφόρο». Υπάρχουν τουλάχιστον 6-7 παίκτες στην ομάδα που έπιασαν το «πικ» της απόδοσης και δε θα το ξανακάνουν.
Σίγουρα δε σταμάτησαν να υπάρχουν κενά σε θέσεις του ρόστερ. Απλά είναι λίγο ανούσιο να τα συζητάμε τώρα αφού δεν αλλάζει κάτι μέχρι τον Αύγουστο. Όμως μη ξεχνάμε πως παίζει κι αυτό το ρόλο του. Για τη συνέχεια του πρωταθλήματος, η ΑΕΚ προφανώς είναι μέσα στη διεκδίκηση. Δεν ξέρω αν το γνωρίζει εκείνη όμως καθώς ο μεγαλύτερος αντίπαλός της είναι ο εαυτός της. Χάρη στην «Ένωση» διεκδικούν ακόμη το πρωτάθλημα πχ ο Παναθηναϊκός και πλέον κι ο Ολυμπιακός είναι ξανά κοντά. Να δούμε, πόσο θα φτάσει η…γενναιοδωρία της ομάδας φέτος;
Τέλος, η μεγαλύτερη διαφορά της περσινής ΑΕΚ με τη φετινή είναι η εξής. Τη σεζόν του νταμπλ, κανείς αντίπαλος της ομάδας δεν έκανε φάσεις. Ο λόγος, απλός. Ήταν τέτοια η πίεση των «Κιτρινόμαυρων» που δεν άφηναν πνευμόνια και χώρο στον αντίπαλο να εκδηλώσει με την ησυχία του επίθεση. Φέτος για κάποιο λόγο η «Ένωση» δίνει χώρο και χρόνο με αποτέλεσμα να μεταμορφώνεται σε ένα χάος η αμυντική της λειτουργία.
