Ο νέος τεχνικός της «Ένωσης» παρουσιάζει αυτό που ζητούσαμε με…μανία να δούμε στην εποχή Μιλόγεβιτς και αγνοούταν επικίνδυνα!
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Το κύριο συστατικό της επιτυχίας για μια ομάδα με νεοσύστατο, ως επί το πλείστον, ρόστερ είναι η υπομονή από κάθε πλευρά. Υπάρχει αυτό γενικά στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα στην ΑΕΚ; Όχι! Άδικα; Επίσης όχι κάποιες φορές. Η τυφλή εμπιστοσύνη δεν είναι η καλύτερη επιλογή γενικά. Θεωρώντας δικαίως αδιαμφησβήτητο δικαίωμα ενός προπονητή την πίστωση χρόνου ώστε να παρουσιάσει έργο, έτσι είναι και υποχρέωσή του από νωρίς να δείχνει κάποια μικρά σημάδια βελτίωσης όπου και θα λειτουργούν ως «δούναι και λαβείν». Με απλά λόγια, παρουσιάζεις κάθε αγώνα και κάτι καλύτερο λαμβάνοντας εμπιστοσύνη και χρόνο.
Κάτι που δεν έγινε σε καμία περίπτωση από τον Σέρβο τεχνικό. Όχι μόνο έμενε στάσιμη η ομάδα αλλά είχε και επαναλαμβανόμενα «κενά» σημεία όπου αδυνατούσε ο ίδιος να αλλάξει. Έτσι, ήρθε το διαζύγιο και η επόμενη ημέρα που ακούει στο όνομα Αργύρης Γιαννίκης. Ο Ελληνογερμανός τεχνικός δεν μιλάει πολύ και δεν υπόσχεται πράγματα. Μεγάλο προσόν στις ημέρες μας, όσο και να…χαλάει αρκετούς που περιμένουν κάποια κλισέ ατάκα από εκείνον. Ο ίδιος όμως κατάφερε κάτι που εξ αρχής έχει κερδίσει τους πάντες και αποτελεί ένα αβαντάζ σε σχέση με τους περισσότερους από τους προκατόχους του.
Ο Αργύρης Γιαννίκης παρουσίασε, μέσα σε δύο αγώνες, βελτίωση. Νέα τακτική προσέγγιση, διαφορετική συμπεριφορά παικτών μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Φαίνεται πως κατέχει καλά το κομμάτι της αφομοίωσης των όσων λέει στους ποδοσφαιριστές του. Δεν είναι κάτι δύσκολο να γνωρίζεις κάποια σωστή τακτική, το δύσκολο κομμάτι έρχεται τη στιγμή που καλείσαι να το μεταλαμπαδεύσεις στο ρόστερ που έχεις να διαχειριστείς. Εκεί υστερούσε κι ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς κι αρκετοί από τους προηγούμενους τεχνικούς της ΑΕΚ.
Προφανώς και πρέπει να κρατηθεί χαμηλά η μπάλα. Όμως δεν γίνεται να μην επαινέσουμε κάποια πράγματα που είδαμε και μας άρεσαν. Είναι αξιέπαινος ο τρόπος, παραδείγματος χάρη, το πόσο άλλαξε η αγωνιστική συμπεριφορά ως προς την άμυνα της ομάδας όταν ο αντίπαλος επιτίθεται. Για πρώτη φορά υπάρχει αλληλουχία μεταξύ των γραμμών και δεν κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Παρακολουθήσαμε και παίκτες που είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε «βαρίδια» να βοηθούν με τον τρόπο τους. Γίνεται σωστή επιλογή προσώπων και οι αλλαγές μέσα στο παιχνίδι έχουν μόνο θετικό αποτέλεσμα.
Δεν ξεχνάμε πως είναι ακόμη νωρίς. Το πρώτο δείγμα είναι θετικό, ίσως και παραπάνω από όσο σκεφτόντουσαν ακόμη κι όσοι θεωρούσαν εξ αρχής ενδιαφέρουσα την περίπτωση του Αργύρη Γιαννίκη. Ο νέος προπονητής του «Δικεφάλου» όμως κάνει αυτό που δεν βλέπαμε πριν… Βελτίωση εξ αρχής και βήμα-βήμα στο δρόμο προς την τελειοποίηση της εικόνας σε σχέση με το πως το ονειρεύεται ο ίδιος!
ΥΓ: Περαστικά στον Λιβάι Γκαρσία, μας λαχτάρισε!
ΥΓ2: Θα γίνει κάτι άμεσα με τις εχθρικές διαιτησίες που έχει την τιμή να αντιμετωπίζει μόνο η ΑΕΚ φέτος;
ΥΓ3: Ομάδα-Οικογένεια! Κρατήστε το, δεν ήταν πάντα συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια στην ομάδα!
