Ασελγήστε όσο ακόμη προλαβαίνετε πριν τελειώσει μια και καλή το μαγαζί που κάποιοι ακόμη αποκαλούν «Ελληνικό ποδόσφαιρο» που το καλύπτει ένα σύννεφο μόνιμης τοξικότητας και μιζέριας!
Δείξε μου τον αθλητισμό σου να σου πω ποια χώρα είσαι. Ας ασχοληθούμε με το δύσμοιρο και κακότυχο ποδόσφαιρο της Ελλάδας. Τι αντικατοπτρίζει εν ολίγοις; Την κοινωνία μας και το πόσο αυτή συρρικνώνεται πνευματικά και ηθικά στις ημέρες μας ολοένα και περισσότερο. Μπορεί αυτά να ακούγονται πολύ δακρύβρεχτα αλλά είναι ακριβώς αυτό που βιώνουμε εδώ και χρόνια και βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Στις τηλεοράσεις μας, στις εφημερίδες που διαβάζουμε, στις ιστοσελίδες που εμπιστευόμαστε και στα γήπεδα που όσοι ακόμη πιστοί πηγαίνουμε. Κάθε φορά λες δεν πάει παρακάτω κι όμως κάποιοι φροντίζουν να μας υπενθυμίσουν το αντίθετο.
Ένας βούρκος που ολοένα και μεγαλώνει. Πνίγει μέσα του κάθε όνειρο αθλητή, κάθε όρεξη για θέαση του αθλήματος και κάθε ελπίδα σοβαρότητας τουλάχιστον από τους ανθρώπους που «τρέχουν» το project. Είδαμε ξαφνικά μια ομάδα να προσπαθεί να ρίξει μια ολόκληρη κυβέρνηση επειδή…ισοφαρίστηκε στο 96΄ με ένα πέναλντι που αν γινόταν αντίθετα και δεν δινόταν θα είχαμε τις ίδιες ανακοινώσεις για καταφανέστατη παράβαση που δεν καταλογίζεται γιατί κάποιους τους πολεμάει το σύστημα. Ύβρεις, δηλώσεις για στημένους διαιτητές, μιλημένα παιχνίδια και ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινους νους. Με τη διαφορά πως αυτό δεν είναι μια τυπική συζήτηση σε ένα καφενείο αλλά δηλώσεις ανθρώπων που ασχολούνται χρόνια με το ποδόσφαιρο και παίρνουν σημαντικές αποφάσεις.
Σε περίπτωση που δεν ξέρατε τι θα θερίσετε με αυτά τα σπαρτά της τοξικότητας, η απάντησή σας βρίσκεται σε ένα πανό και «ανέβηκε» ένα ωραίο απόγευμα στη Λιβαδειά. Το περιεχόμενό του; Ευχές για «ψόφο» σε έναν άνθρωπο αλλά και στην οικογένειά του. Δηλαδή αν αυτό γινόταν, θα υπήρχαν άνθρωποι που θα έλεγαν «Οκ, καλά να πάθουν»; Αντιλαμβανόμαστε σε τι κωμωδία-δράμα είμαστε θεατές; Δηλαδή ντε και καλά στο σπίτι του κρεμασμένου να μιλήσουμε για σχοινί; Ο σοφός λαός λέει, «όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει». Ευχόμαστε βέβαια να μην εφαρμοστεί σε κανέναν αυτό. Ή αν εφαρμοστεί, να είμαστε από μια γωνιά για να το βλέπουμε.
Είναι πολύ εύκολο να φταίνε πάντα οι άλλοι. Η κυβέρνηση, ο διαιτητής, οι άλλες ομάδες. Αυτά τα παραμύθια είναι πολύ ωραία αλλά έχουν λάθος δράκο. Ο «δράκος» μπορεί να είμαστε εμείς τελικά. Αν κοιτάξουμε στο πρόσφατο παρελθόν μπορεί να μην ευθύνεται ο Μπαλτάκος ή η ΑΕΚ που την παρομοιάζουμε σαν τον «αρχικακό» κάποιου παιχνιδιού. Ο πόλεμος προς την «Ένωση» πάντως έχει εξήγηση. Δεν τους αρέσει να πρωταγωνιστεί. Έφτιαξε δικό της γήπεδο από εκεί που ήταν στην προσφυγιά, δυνάμωσε την ομάδα της από εκεί που ήταν τσίρκο, απέκτησε πλέον ευτυχία και όρεξη από εκεί που υπήρχε η μιζέρια. Η Νέα Φιλαδέλφεια είναι εφιάλτης για κάποιους και αυτός είναι ο λόγος που κάθονται να βρουν ένα σπρώξιμο, κάτι να δικαιολογήσουν την γκρίνια τους. Πόσο θα αντέξουν όμως;
