Ο δρόμος προς την ολική διάλυση όσων χτιζόντουσαν τα τελευταία χρόνια είναι μια ανάσα από τον τερματισμό…
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Από τον παράδεισο της…επιτέλους νίκης σε ντέρμπι, στην ολική βύθιση στη μιζέρια και στην αυτοκαταστροφή από τον Κολοβέτσιο. Η Ένωση έγινε ακόμη μια φορά παράδειγμα προς αποφυγήν για όσες ομάδες ετοιμάζονται να παίξουν σε ντέρμπι. Ο Νίκος Κωστένογλου και οι παίκτες του φαινόντουσαν πως θα μοιράσουν επιτέλους χαμόγελα σε ένα μεγάλο ματς αλλά αντ΄αυτού έφυγαν με σκυμμένο κεφάλι, κάτι που πλέον έχει γίνει συνήθεια. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να λέμε πως ”μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο το αγωνιστικό στις 4 γραμμές του γηπέδου”. Ο Δικέφαλος νοσεί και μάλιστα αυτό τείνει να γίνει άκρως επικίνδυνο. Από εκεί που κοιτούσε στα μάτια τους αντιπάλους πλέον ο ίδιος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του εαυτού του.
Δεν είναι ποτέ ευχάριστο να αναλύονται τα κακώς κείμενα μιας Κυριακής αλλά κάποιες φορές δεν γίνεται να παραληφθούν. Ακόμη μια φορά που, εκτός από τα αγωνιστικά ζητήματα που δεδομένα πλήττουν ανεπανόρθωτα το σύλλογο, είδαμε και κάποιες περίεργες καταστάσεις. Αρχικά η πολυσυζητημένη στιγμή που ο Ολιβέιρα φτάνει μέχρι τον πάγκο της ΑΕΚ να ζητήσει συγγνώμη στον Λιβάγια που δεν του πέρασε μια κάθετη πάσα. Όταν ένας επιθετικός της κλάσης του Πορτογάλου φτάνει σε τέτοιο σημείο φαίνεται πως στα αποδυτήρια της ομάδας υπάρχουν κάποιοι πιο…δυνατοί χαρακτήρες. Δεν γίνεται όμως ένας ολόκληρος οργανισμός εδώ και ένα μήνα (που συμπεριλάμβανε δύο ντέρμπι) να ασχολείται με ένα πάρτι και 2-3 φιγούρες που χρήζουν ειδικής μεταχείρισης.
Ο αρχηγός της ομάδας, Πέτρος Μάνταλος, μέσα σε όσα είπε ανέφερε το εξής : «Ο προσωπικός μας εγωισμός δεν μας άφησε να κάνουμε το 0-3». Αυτό ακριβώς είναι και ένα από τα μεγαλύτερα-άλυτα προβλήματα της ΑΕΚ. Ο εγωισμός κάποιων προσωπικοτήτων που δεν νοούν να καταλάβουν πως ο σύλλογος είναι πάνω από κάθε ιδιοτροπία. Η Ένωση εδώ και χρόνια συνεχίζει να δείχνει ανοχή σε κάποιες ”προβληματικές” συμπεριφορές και δείχνει να αγνοεί τελείως το ρητό που λέει…«ουδείς αναντικατάστατος». Η ομάδα πλέον δεν βγάζει προς τα έξω μια υγεία αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Είναι πολλά τα γεγονότα από την αρχή της σεζόν που έχουν διώξει την υγεία αρκετά μακριά από τα Σπάτα και το Ολυμπιακό Στάδιο. Απολύσεις προπονητών και Τεχνικού Διευθυντή. απρόσμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα, ήττες με κατεβασμένα χέρια σε ντέρμπι, προβλήματα με Βράνιες και Λιβάγια, εξαγριωμένοι οπαδοί κι αυτά πριν καν τελειώσει ο Νοέμβριος. Επιβεβαιώνεται λοιπόν αυτό που κάποιοι αναφέρουμε πως η κατάσταση πήρε την κατιούσα από τη στιγμή που ο Μανόλο Χιμένεθ αποχώρησε μετά και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Έκτοτε οι χαρές και οι συγκινήσεις μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και πήραν τη θέση τους η γκρίνια και η αυτοκαταστροφή.
Η μεγαλύτερη ευθύνη, θέλοντας και μη, δεν βαραίνει όμως μόνο τους παίκτες ή τον προπονητή. Το μεγαλύτερο κομμάτι το παίρνει πάνω της η διοίκηση της ομάδας. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης λοιπόν καλείται να φέρει στα ίσα του ένα καράβι που γέρνει επικίνδυνα. Ο ίδιος ονειρεύεται μια ΑΕΚ πρωταγωνίστρια και δυστυχώς μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα. Εννοείται όμως πως δεν πρέπει κανείς μας να εμπλέκει το κομμάτι του γηπέδου με τα αγωνιστικά ζητήματα. Εκεί ο ιδιοκτήτης της ομάδας συνεχίζει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του κάθε φιλάθλου της ομάδας. Δεν φτάνει όμως αυτό σε ολοκληρωτική βάση. Πρέπει κάτι να υπάρχει τις Κυριακές. Κάτι που να μην χρειάζεται νεκρανάσταση…
