Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη φιέστα της Νέας Φιλαδέλφειας πριν δύο χρόνια; Κανείς! Όσοι βρεθήκαμε εκεί θα μας «κυνηγάει» εσαεί μια ευλογία. Το Kitenimerosigr συνεχίζει τα αφιερώματα-αναμνήσεις από όσους βρέθηκαν εκείνη τη μαγική νύχτα στη φυσική έδρα της ΑΕΚ!
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Η ημέρα εκείνη ξεκίνησε ως ξεχωριστή, συνεχίστηκε ως μοναδική και τελείωσε ως αξέχαστη. Όσο το σκέφτομαι κάθε φορά ανακαλύπτω και μια μικρή λεπτομέρεια της βραδιάς που ήταν χωμένη κάπου στην άκρη των αναμνήσεων. Σκεπασμένη από τους πανηγυρισμούς και την ουσία της βραδιάς.
Η αναμονή που φάνηκε αιώνας
Όταν περιμένεις κάτι σου φαίνεται πως η ώρα δεν περνάει με τίποτα. Κάτι τέτοιο συνέβη και σε μένα. Η μόνη μου συντροφιά από το πρωί ήταν τα βίντεο από τα σημαντικότερα ματς εκείνης της σεζόν που χάρισαν τον τίτλο στην ΑΕΚ. Το γκολ του Μάνταλου στο 3-2 με τον Ολυμπιακό, του Γιακουμάκη στο «Γ. Καραϊσκάκης» και του Λιβάγια με τον ΠΑΟΚ έπαιζαν σε λούπα στον υπολογιστή μου. Ήταν πολύ νωρίς για να πιστέψω πως κάτι που περίμενα 20 χρόνια (γεννημένος το 1998) επιτέλους ήρθε.
Η άφιξη στη Νέα Φιλαδέλφεια και το ματς στη Ριζούπολη
Ο δρόμος κοντά στη Νέα Φιλαδέλφεια είχε ήδη γεμίσει από αμάξια και πεζούς. Έφτασα μια ώρα πριν την έναρξη και άφησα το αυτοκίνητό μου κοντά στα 2 χιλιόμετρα μακριά. Τότε μου ήρθε μια σκέψη να δέσω δύο κασκόλ της ομάδας στους καθρέπτες (λάθος επιλογή). Μαζί με την παρέα που ήμουν πήραμε έναν καφέ και αρχίσαμε το «ψάξιμο» για το που θα δούμε τον αγώνα. Κάθε πιθανή επιλογή αποκλειόταν λόγω κόσμου. Τελικά τη λύση έδωσε ένα «Προποτζίδικο» και μια μικρή τηλεόραση που δεν κατάφερα καν να δω το γκολ του Αραούχο. Φυσικά δεν με πείραξε. Κανέναν δεν πείραξε. Έφτανε ο σκοπός της ημέρας για να είμαστε όλοι χαρούμενοι.
Η αναμονή του πούλμαν και οι πανηγυρισμοί
Μέτα το τέλος του αγώνα κατευθυνθήκαμε προς την «Αγιά Σοφιά» και πέριξ αυτής ώστε να περιμένουμε το πούλμαν των πρωταθλητών. Η αναμονή ήταν μεγάλη και ο κόσμος αμέτρητος. Ενδεικτικό πως δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις ή να βρεθείς πιο κοντά με γνωστούς που βρισκόντουσαν στα 3 μέτρα. Όλα θύμιζαν συναυλία ενός μεγάλου τραγουδιστή. Η αρχική μου τοποθεσία ήταν πίσω από την παλιά «Σκεπαστή». Εν τέλει μετά από πολύ κόπο βρέθηκα πάνω στη «Λεωφόρο Δεκελείας» όπου και τελικά είδα να έρχεται σιγά-σιγά το πούλμαν.
Τότε ήταν σαν να έφυγαν από μέσα μου όλα αυτά τα ματς της ΑΕΚ στην Γ΄ και στη Β΄ Εθνική. Ο υποβιβασμός, οι εποχές που η ομάδα δεν ήταν ανταγωνιστική. Οι παίκτες πάνω να δίνουν το ρυθμό και εμείς από κάτω. Η ατμόσφαιρα ήταν, για μένα τουλάχιστον, πρωτόγνωρη. Χιλιάδες κόσμος με ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Χωρίς σκοτούρες, προβλήματα και οτιδήποτε αρνητικό έστω για αυτές τις ώρες. Τότε κατάλαβα τη μαγεία του αθλήματος.
Η βροχή και η άμεση αποχώρηση
Όταν το πούλμαν πήρε τη στροφή ώστε να το «χαρούν» και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι στους γύρω δρόμους κατευθύνθηκα προς το αμάξι. Ήδη σκεφτόμουν όσα έζησα μερικά λεπτά πριν. Τότε μια βροχή έκανε την εμφάνισή της. Ένιωσα τυχερός που πρόλαβα να πανηγυρίσω χωρίς να πέσει ένα σύννεφο νερού πάνω μου. Γύρισα στο αυτοκίνητο και παρατήρησα πως κάτι έλειπε. Τα δύο κασκόλ Χαλάλι σε όποιον τα πήρε εκείνη την ημέρα όλοι χαιρόμασταν για όλους.
Μακάρι να ζήσουμε άμεσα παρόμοιες, και γιατί όχι καλύτερες στιγμές. Έτσι λοιπόν έζησα εγώ τη φιέστα τίτλου της ΑΕΚ. Χιλιάδες άνθρωποι…ίδια συναισθήματα!
