Τι ζήσαμε θεέ μου τις τελευταίες ημέρες. Σχεδόν δύο δεκαετίες προσμονής μας έφεραν στα σκαλιά ενός αριστουργήματος. Έλειψαν όμως οι δυσάρεστες στιγμές;
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Ξημέρωσε η Παρασκευή. Η ωραιότερη ημέρα του να είσαι φίλαθλος της ΑΕΚ. Το τι ζήσαμε όσοι ήμασταν παρόντες αλλά και όσοι το παρακολούθησαν από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες δεν περιγράφεται με λόγια. Ειδικά για τους τυχερούς παρευρισκόμενους, μια ιστορία που θα λένε στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Το θέαμα μοναδικό και τα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Λες και μπαίνοντας στην εκάστοτε θύρα του γηπέδου, άφηνες απέξω τη μιζέρια περίπου 20 χρόνων.
Φεύγοντας από το event και πριν καν καταλάβεις αν αυτό που έζησες είναι αλήθεια, ήδη ανυπομονούσες για τη Δευτέρα και το πρώτο παιχνίδι. Οι ημέρες ήταν εβδομάδες και οι ώρες φαινόντουσαν ημέρες. Με λίγο σπρώξιμο όμως πέρασαν και ήρθε η ευλογημένη αυτή στιγμή. Η πρώτη αναμέτρηση μέσα στην «OPAP ARENA» ή «Αγιά Σοφιά» ή «γήπεδο ΑΕΚ» ή «Ναός» όπως θέλει το λέει ο καθένας (μην γκρινιάζετε για μια ονομασία).
Η ατμόσφαιρα μοναδική και το κλίμα ανεπανάληπτο. Οι ποδοσφαιριστές του Ματίας Αλμέιδα έδωσαν μια φοβερή παράσταση που «χόρτασε» μέχρι και τον τελευταίο γκρινιάρη (παραδεχτείτε το έχουμε πολλούς). Ωστόσο σε όλα τα φοβερά και τρομερά που περιγράφονται παραπάνω, δεν έλειψαν και κάποια δυσάρεστα γεγονότα. Μπορεί κάποια να ακουστούν υπερβολικά αλλά ας δώσουμε βάση στο τι συνέβη και μετά βγάζουμε ο καθένας το δικό του συμπέρασμα.
Ξεκινώντας από τα καπνογόνα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν αποφασίσεις να πας Τετάρτη μεσημέρι στον «Κηφισό» θα εκπλαγείς από την κίνηση και τις δύο ώρες που θα χρειαστεί να διανύσεις περίπου οκτώ χιλιόμετρα; Όχι. Ε, ούτε όταν πας στην πρεμιέρα του νέου γηπέδου εξεπλάγην κανείς από τον αριθμό των καπνογώνων που άναψαν. Στους περισσότερους άρεσαν κιόλας, βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα.
Σε όλα όμως πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Όταν από τα μεγάφωνα ακούμε έναν άνθρωπο να μεταφέρει το μήνυμα των υπευθύνων της ομάδας πως δεν πρέπει να ανάψουν άλλα και βλέπουμε πως και στις 25 ανακοινώσεις μέσα σε 90 λεπτά, ανοίγουν κάθε φορά και 5-6 τότε χάνετε λίγο η μπάλα και το μέτρο. Φτάσαμε έως και να εκνευριστούν πολλοί από τους παρευρισκόμενους και να αντιδράσουν.
Άλλο θέμα ήταν η ελεύθερη είσοδος που ετσιθελικά απέκτησαν κάποιοι. Αρχικά ξεκαθαρίζω πως δεν έχω χειρότερο συναίσθημα από το να «απολαμβάνω» κάτι που κάποιος συνάνθρωπος δεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει. Είναι χειρότερο από τα βρεθώ στην αντίθετη θέση. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα. Το να μην έχεις την οικονομική δυνατότητα να εισέλθεις στο νέο γήπεδο είναι στενάχωρο όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να «μπουκάρει» μέσα όταν οι πόρτες ανοίξουν για άλλο σκοπό ή να στριμώχνεται στα τουρνικέ με άλλους κατόχους εισιτηρίων.
Τέλος, κάτι που παρατήρησα ως κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στη θύρα 46 και στα εγκαίνια αλλά και στον αγώνα κόντρα στον Ιωνικό είναι πως αρκετοί και σε άλλες θύρες όπως ακούστηκε, δεν σέβονται το διάδρομο εισόδου και εξόδου της θύρας. Ο λόγος που δημιουργήθηκε είναι συγκεκριμένος και δεν χωράει αμφισβήτηση. Σε μια έκτακτη ανάγκη, με τους πολυάριθμους ανθρώπους που στέκονται αμέριμνοι και βλέπουν από εκεί τον αγώνα θα είναι πολύ δύσκολα έως καταστροφικά τα γεγονότα που θα παρακολουθήσουμε.
Διατυπώνοντας το παραπάνω πρόβλημα στα social media έλαβα και κάποια σχόλια του τύπου «Θα πεις σε αυτούς που ακολουθούν την ΑΕΚ σε κάθε γήπεδο τι να κάνουν» και «που ξέρεις εσύ από γήπεδα». Το δεύτερο ασχολίαστο γιατί δεν διαθέτω ΑΕΚόμετρο ή δεν σημειώνω τις φορές που ασταμάτητα είμαι δίπλα στην ομάδα καθώς το θεωρώ υποχρέωσή μου αφού επέλεξα να είμαι υποστηρικτής της.
Μας υποχρέωσε κανείς από το σύλλογο να παρευρεθούμε ή μας το ζήτησε ως χάρη; Θέλουμε και το κάνουμε γιατί αυτό είναι το χόμπι μας, η αγάπη μας, το μεράκι μας και μια άλλη λέξη που άπαντες καταλάβαμε. Γιατί να απαιτούμε ιδιαίτερη μεταχείριση δηλαδή; Δεν είναι το μέγιστο που λαμβάνουμε, το γεγονός πως είμαστε κοντά σε αυτό που αγαπάμε; Πλέον, με την «OPAP ARENA» να μπαίνει για τα καλά στη ζωή μας πρέπει να σκεφτούμε και να θέσουμε τους εαυτούς μας πρώτα ως φύλακες του κτίσματος αυτού.
Τα όρια δεν είναι πάντα για να τα ξεπερνάμε αλλά και κάποιες φορές για να τα σεβόμαστε. Για το συνάνθρωπό μας και για το κοινό καλό. Ναι, πολύ ουτοπικά και ονειροπόλα όσα ανέφερα παραπάνω αλλά δεν γίνεται να μην τηρηθούν ειδικά τώρα. Αν ψάξουμε μέσα μας, ίσως όλα αυτά να τα έχουμε σκεφτεί βρισκόμενοι στο γήπεδο αλλά να τα καλύψαμε με ένα «Άσε μωρέ, δεν μπλέκω».
ΥΓ: Για τυχόν παρεξηγήσεις, δεν αναφέρομαι ούτε σε μια θύρα μόνο ούτε σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Ευτράπελα παρατηρήσαμε σε πολλές θύρες ενώ μπορούν να γίνουν και στα VIP ή τα VVIP με τα θερμαινόμενα καθίσματα και τα τάμπλετ.
ΥΓ2: Μόνο νίκη στη Θεσσαλονίκη για πολλούς λόγους
ΥΓ3: Τι γηπεδάρα έχουμε πλέον;
