Πόσες εναλλαγές μπορεί να αντέξει ένας σύλλογος από μια καταστροφική περίοδο σε μια άλλη που εκπέμπει υγεία και ευτυχία;
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Απίστευτα πράγματα ζήσαμε και το 2022. Αρχικά σαν ανθρωπότητα με πολέμους, οικονομικές και πολιτικές κρίσεις αλλά και ένα σύστημα που υπολειτουργεί. Τα αφήνουμε αυτά στην άκρη, όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες, και ασχολούμαστε με την αγαπημένη μας ΑΕΚ και το 2022 που μας αφήνει για κάτι νέο. Κοιτάζοντας πίσω ακριβώς 365 ημέρες πριν, παρακολουθείς μια ΑΕΚ που σφίγγεται η καρδιά σου.
Κάποιοι «υπεύθυνοι» είχαν χρίσει τον Αργύρη Γιαννίκη ως κατάλληλο προπονητή και στη σύνθεση της ομάδας παρελαύνουν ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας του συλλόγου της ΑΕΚ. Ένας κόσμος στα «κάγκελα» που μετέπειτα αντιλήφθηκε πως δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί αυτό που κατάφερε σύσσωμο το σωματείο της ομάδας, να καταφέρει.
Ήττες-ντροπή για την ιστορία της ομάδας, κάθε αντίπαλος που έφτανε στο Ολυμπιακό Στάδιο ήξερε πως μπορεί να πάρει το τρίποντο ακόμη κι αν ήταν πίσω στο σκορ 2-0 τρία λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης και μια νοοτροπία ηττημένου είχε ριζώσει καλά στον «Κιτρινόμαυρο» ουρανό. Γίνεται να αλλάξει αυτό; Αν ναι, σε πόσο χρονικό διάστημα; Την απάντηση την ήξερε μόνο ο διοικητικός ηγέτης της «Ένωσης», Δημήτρης Μελισσανίδης.
Επιστρέφουμε στο σήμερα. Περίπου 6 μήνες μετά από την επικύρωση πως η ομάδα δεν θα αγωνισθεί στην Ευρώπη καθώς έκανε το θαύμα της, δεχόμενη τρία γκολ (ενώ προηγήθηκε με 2-0), στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Κανείς δεν περίμενε πως θα παρακολουθήσουμε τη μεγαλύτερη αλλαγή νοοτροπίας σε ομάδα στη χώρα μας σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Τελικά όμως η ευχή πραγματοποιήθηκε και οι σωστοί χειρισμοί της διοίκησης με απομακρύνσεις ανθρώπων που αποτελούσαν βαρίδια για την ομάδα αλλά και την απόκτηση ικανών στελεχών (στο επιτελείο και στο κομμάτι του ρόστερ) η ΑΕΚ έγινε ξανά αυτό που ονειρευόμασταν.
Από την εξαθλίωση έφτανε να θεωρείται πρώτο φαβορί για τον τίτλο του πρωταθλήματος όντας ακόμη δεύτερη στη βαθμολογία με τέσσερις βαθμούς διαφορά. Αυτό συμβαίνει καθώς ο Ματίας Αλμέιδα και οι ποδοσφαιριστές του παρουσιάζουν κάτι που οριακά αγγίζει το εξωπραγματικό για Ελληνικά δεδομένα. Φόβητρο για κάθε αντίπαλο ενώ οι οπαδοί της ομάδας αδημονούν για να έρθει η ώρα να βρεθούν ξανά στο γήπεδο.
Μιλώντας για γήπεδο λοιπόν είναι ώρα να σταθούμε στο μεγαλύτερο έργο της «Κιτρινόμαυρης» ιστορίας και ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας. Το λόγο που ο λαός της ΑΕΚ ενώθηκε ξανά και γεννήθηκε η ελπίδα που είχε χαθεί κάπου το 2002. Η «OPAP ARENA», ή «Αγιά Σοφιά», ή γήπεδο ΑΕΚ ή γήπεδο Νέας Φιλαδέλφειας όπως θέλει ας το πει ο καθένας, άνοιξε τις πύλες της. Αυτό που αντικρίσαμε ήταν είναι και θα είναι μοναδικό. Τα λόγια περισσεύουν καθώς αν έπρεπε να γράψω για το δέος που μας κατέβαλε κατά την είσοδό μας στα εγκαίνια του νέου γηπέδου, θα μου έπαιρνε ημέρες ολόκληρες.
Αυτή ήταν η «μεταμόρφωση» μιας ομάδας που έφτασε να παλεύει με τους δαίμονές της ενώ τώρα αποτελεί δαίμονα για κάθε αντίπαλο. Τα πάντα έχουν αλλάξει, κάθε αγώνας αποτελεί και ένα «sold out» ενώ δεν υπάρχει φόβος για οποιονδήποτε αντίπαλο και να επισκεφτεί τη Νέα Φιλαδέλφεια. Ναι, τα ντουβάρια δεν παίζουν μπάλα και χρωστάμε πολλά στον Ματίας Αλμέιδα και την ομάδα του όμως πλέον ο κόσμος ήρθε πιο κοντά και αποτελεί όντως το δωδέκατο παίκτη. Ευχή όλων, να συνεχιστεί αυτό και να έρθουν οι πρώτοι τίτλοι.
Εύχομαι καλή και δημιουργική χρονιά με υγεία και ευτυχία σε όλους!
