Ο Δημήτρης Μαυροειδής μιλά για εκείνη την βραδιά του final-4 της Αθήνας που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ του.
Σίγουρα από τις στιγμές που θα κουβαλά πάντα μέσα του ο Έλληνας σέντερ και δεν πρόκειται να τις ξεχάσει ποτέ, είναι η σεζόν 2017-18 όπου κατέκτησε τρία τρόπαια με την ΑΕΚ (Κύπελλο Ελλάδος, BCL, Διηπειρωτικό). Ο ίδιος παραχώρησε συνέντευξη εφ όλη της ύλης στην εφημερίδα “ΩΡΑ των Σπορ” ενθυμούμενος εκείνες τις στιγμές.
Αναλυτικά όσα είπε στην «ΩΡΑ»:
Για το πως ήρθε αυτή η επιτυχία:
«Είχαμε ξεκινήσει μία χρονιά τότε, όχι πολύ δυνατά. Είχαμε ένα καλό ρόστερ με αρκετές βλέψεις. Δεν λέγαμε ότι πάμε να το πάρουμε. Θέλαμε να πάμε στο Final-4 σίγουρα. Είχαμε ξεκινήσει νωχελικά, δεν είχαμε δείξει σταθερότητα. Μετά ήρθε η αλλαγή, ανέλαβε ο κόουτς Σάκοτα. Ο Βινς (σ.σ. Χάντερ), με τον Κέβιν (σ.σ. Πάντερ), ήρθαν στην ομάδα. Όλα αυτά μαζί, συνέθεσαν μία πολύ καλή και πλήρης ομάδα, που μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλά. Περάσαμε όπως περάσαμε από τους ομίλους, με τριπλή ισοβαθμία. Τότε άρχισαν να λένε όλοι για τα 50 χρόνια που συμπληρώνονταν από το έπος 1968. Εμείς δεν δίναμε πολύ βάση. Πιο πολύ στο γήπεδο δουλεύαμε. Στο πρώτο ματς των «16» κόντρα στη Νίμπουρκ, μπήκαμε λίγο υποτιμητικά στο ΟΑΚΑ, με υπερβολική άνεση, ότι θα κερδίζαμε σίγουρα. Αυτοί έκαναν το ματς της ζωής τους, έβαλαν απίστευτα σουτ. Μετά στη ρεβάνς, είχαμε πει ότι θα περάσουμε και όντως, κάναμε μία μαγική ανατροπή. Είχαμε πει ότι θα πάμε το παιχνίδι σιγά-σιγά και στο τέλος θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Πράγματι, μίλησε η κλάση των παικτών στο τέλος. Κόλλησαν αυτοί. Εμείς, βάλαμε κάποια μεγάλα σουτ. Μετά στα προημιτελικά, τη Στρασμπούρ την ξέραμε. Πολύ καλή ομάδα. Στο πρώτο ματς κερδίσαμε σχετικά εύκολα. Στο δεύτερο είπαμε να πάμε με… λίμπερο, για να πάρουμε το… χ. Μάλιστα η ρεβάνς στη Γαλλία, ήταν και ανήμερα της κατάκτησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ του 1968. Έλεγα και εγώ, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε την πρόκριση. Αυτό έγινε. Ήρθε η πρόκριση για το Final-4. Φυσικά, όταν μάθαμε ότι το Final-4 θα γίνει στην έδρα μας, οι απαιτήσεις έγιναν μεγαλύτερες αμέσως. Το κρίσιμο παιχνίδι για εμένα, ήταν ο ημιτελικός με τη Μούρθια. Αυτό ήταν το ματς που φοβόμουν περισσότερο. Στην έδρα σου, έχεις το βάρος για να παίξεις στον τελικό. Κάναμε πολλά λάθη, ήμασταν νευρικοί. Περισσότερο το κρατήσαμε αυτό το ματς, οι έμπειροι Έλληνες παίκτες. Εγώ, ο Ξανθόπουλος, ο Βασιλόπουλος, ο Σάκοτα. Ήταν τρακαρισμένοι οι Αμερικανοί σε αυτό το ματς. Βγήκε στον πάγκο κάποια στιγμή, ένα παιδί από τους ξένους τότε και τον βλέπω ότι ήταν… άσπρος. Μου λέει: Τα χέρια μου, δεν βλέπω το καλάθι… Τελικά, τα καταφέραμε και στον τελικό δεν φοβόμουν τίποτα. Έλεγα, ότι οι Γάλλοι δεν θα δουν το καλάθι. Κερδίσαμε βάζοντας συνολικά 100 πόντους. Μπορώ να πω ότι είχαμε βάλει ήδη 15 πόντους από το… τζάμπολ, με τέτοια ατμόσφαιρα».
Για το τι θυμάται από εκείνη τη μαγική βραδιά, πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι;
«Ναι, είμαι ο τελευταίος των… Μοϊκανών (σ.σ. γελάει). Είναι πάρα πολλά αυτά που έγιναν. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, το τι έγινε μετά, στους πανηγυρισμούς. Το τρόπαιο για παράδειγμα, το είχα για δύο μέρες σερί, στο σπίτι μου. Θυμάμαι ότι με καλούσαν να πάω σε εκπομπές τότε και πήγαινα μαζί με το τρόπαιο. Περάσαμε πολύ ωραία. Για εμένα, μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η πιο ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα μου. Μέσα στην έδρα μας, με τον κόσμο μας, σε γεμάτο γήπεδο. Ιδιαίτερα όταν βγαίναμε στην αρχή των αγώνων, για να κάνουμε ζέσταμα, μπορώ να πω ότι ανατρίχιαζα. Από το πρώτο ζέσταμα. Η στιγμή ήταν μοναδική. Ο γιατρός μας, μου έλεγε στο ζέσταμα, ότι δεν με έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή του, να τρέχω έτσι. Για να σκεφτεί κανείς, το πόσο δύναμη, μας έδινε ο κόσμος μας. Η διοργάνωση ήταν τρομερή, όπως την έφτιαξε ο πρόεδρος. Δεν ξέρω αν έχει γίνει ξανά ένα τέτοιο Final-4. Μέχρι και ο Πρίγκηπας Αλβέρτος ήρθε για να δει την ομάδα του, αλλά εμείς τον στεναχωρήσαμε».
Για τον κόσμο, που από τον ημιτελικό ακόμα ήταν εκπληκτικός:
«Ο ημιτελικός είχε πιο πολύ πίεση, γιατί εκεί θα ήταν βαρύ, το να μην πηγαίναμε στον τελικό, μέσα στην έδρα μας. Ωστόσο, στον τελικό δεν βρίσκω κανέναν που να υστέρησε. Ήταν όλοι τέλειοι. Θα κερδίζαμε και πιο εύκολα, αλλά ο κόσμος δεν… κρατιόταν να μπει στον αγωνιστικό χώρο. Στα τελευταία λεπτά του ματς, ήταν κόσμος στους… πάγκους. Μετά στην απονομή, σκεφτόμουν ότι η έδρα στην οποία είχαμε ανέβει, θα… έσπαγε, γιατί είχε ανέβει… όλος ο κόσμος για την απονομή».
Για το εάν η ενέργεια που είχαν, είχε να κάνει με τον… τρομερό κόσμο που υπήρχε στις εξέδρες:
«Ήταν εντυπωσιακή, η δύναμη που σου έδινε σε αυτό το Final-4, ο κόσμος. Δεν έχανες φάση. Στον τελικό, στην πρώτη φάση που μπαίνω, μου έχει μείνει η μπάλα στο τρίποντο και τελειώνει ο χρόνος της επίθεσης. Πετάω τη μπάλα και το βάζω με… πεταχτάρι. Τότε, η γυναίκα μου, είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω. Ήταν και πολλά άλλα που είχαν γίνει τότε. Για παράδειγμα, ο Ξανθόπουλος είχε δει ένα όνειρο με ένα… φέρετρο, 2 βράδια πριν τον τελικό. Ήταν στη θάλασσα, μία φανέλα του Γιώργου Αμερικάνου. Κάνοντας τον συνειρμό μετά, με την ταινία για το 1968, καταλαβαίνετε το πώς επιδρά κάτι τέτοιο στην ψυχολογία. Γενικά, σε εκείνο το Final-4, ήταν ξεχωριστά όλα».
Για το τι ποσοστό θα έλεγε ότι του αναλογεί, στην μεγάλη αυτή επιτυχία;
«Δεν είναι για να πούμε μόνο για κάποιον, δεν υπάρχει ποσοστό για τον καθένα. Θα έλεγα ότι όλοι παίρνουν το μερίδιο που τους αναλογεί. Μπορεί ένας παίκτης για παράδειγμα, να έβγαλε τρεις άμυνες. Θυμάμαι ότι ο Ξανθόπουλος έδωσε 6 ασίστ στον τελικό με τη Μονακό. Όλοι, έχουμε μερίδιο σε αυτή την επιτυχία. Από τον πρόεδρο, τον φροντιστή και όλους όσοι ήταν στην ομάδα».
Για το εάν έπαιξε ρόλο, ότι έπαιξαν πιο δυνατά στον τελικό, το γεγονός ότι ζορίστηκαν με την Μούρθια:
«Σίγουρα και πήραμε ακόμα περισσότερη δύναμη από τον κόσμο μας. Επειδή ήξερα ότι οι Γάλλοι θα λυγίσουν μπροστά στον κόσμο, λόγω του χαρακτήρα τους και πράγματι δεν έβλεπαν το καλάθι από το άγχος και από τον τρόπο που παίξαμε εμείς. Πολεμούσαμε για όλες τις μπάλες στον τελικό».
Για το πόσες φορές, είδαν τότε, την ταινία του Τάσου Μπουλμέτη;
«Την είχαμε δει όλοι την ταινία. Όλοι μαζί στην ομάδα, πριν από τον τελικό του Κυπέλλου, με τον Ολυμπιακό στην Κρήτη. Σαφώς, τότε ειδικά, η ταινία αυτή έπαιξε μεγάλο ρόλο, ιδιαίτερα για τους ξένους παίκτες μας, για να καταλάβουν τι σημαίνει ΑΕΚ και τι πρεσβεύει. Έτσι, ήρθε το Κύπελλο. Γενικά την ταινία, την είχαμε δει πολλές φορές και με την ομάδα, αλλά και μόνοι μας».
«Ο Αγγελόπουλος έχει επαναφέρει την ΑΕΚ σε τοπ επίπεδο»
-Για το ποια ήταν η συνεισφορά του Μάκη Αγγελόπουλου και του Ντράγκαν Σάκοτα, σε αυτή την επιτυχία;
«Ο πρόεδρος έχει μερίδιο, όχι μόνο για αυτή την επιτυχία, αλλά για τη γενική επιστροφή της ομάδας, σε υψηλό επίπεδο. Από τις μικρές κατηγορίες, που ανέβηκε η ΑΕΚ και συνεχίζει να ανεβαίνει. Όχι μόνο για τα τρόπαια, αλλά και για τη γενική αναδιάρθρωσή της, από τις Ακαδημίες. Τώρα θέλει να δώσει στην ομάδα και το δικό της, γήπεδο. Σταδιακά, έχει κάνει τα πάντα, για να φτάσει την ομάδα σε τοπ επίπεδο. Ο κόουτς έχει και αυτός φυσικά, μερίδιο επιτυχίας. Ήρθε τότε και απελευθέρωσε την ομάδα. Μας άφησε πιο ελεύθερους. Έβαλε κάποια πράγματα δικά του. Είχε πολύ μεγάλη εμπειρία από τους πάγκους. Με σωστό τρόπο, μας έδωσε την ελευθερία, για να βγάλει η ομάδα, το 100%».
Για το πως αντέδρασε όταν πέτυχε το τρίποντο ο Ντούσαν (σ.σ. Σάκοτα) στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Μπαϊρόιτ και όταν πέτυχε το τρίποντο ο Πάντερ στην Τσεχία, εναντίον της Νίμπουρκ;
«Να σου πω την αλήθεια, δεν κοιτάγαμε το παιχνίδι το δικό μας, τότε με τη Μπαϊρόιτ. Λέγαμε, ότι όπως και να έχει, θα κερδίσουμε. Πιο πολύ κοιτάγαμε, το τι γινόταν στα άλλο ματς του ομίλου, αφού εξαρτιόμασταν και από άλλα αποτελέσματα. Τώρα για την Τσεχία, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Όταν σούταρε ο Κέβιν, η μπάλα έμοιαζε να έχει μία… ιδιαίτερη πορεία και ξαφνικά είναι σαν να άλλαξε πορεία και μπήκε. Σαν κάποιο… αόρατο χέρι να έβαλε τη μπάλα στο καλάθι. Ήταν φοβερό. Δεν ξέρω το πώς μπήκε αυτό το τρίποντο».
Για το εάν αισθάνεται, ως ένα σημαντικό κομμάτι στην ιστορία του συλλόγου, καθώς τα τελευταία χρόνια έλειπε μόνο από το Διηπειρωτικό:
«Ουσιαστικά έκανα… διακοπές για μία χρονιά. Βασικά, το κατάλαβα αυτό, όταν έφυγα από την ΑΕΚ, από αυτά τα μηνύματα που έλαβα, όταν πήγα στον Κολοσσό Ρόδου. Εκτίμησαν στην ΑΕΚ, το ήθος μου και τον χαρακτήρα μου, νομίζω. Μακάρι να συνεχίσω να βοηθάω την ομάδα και στο μέλλον».
-Για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί ελέω κορωνοϊού και για την εφετινή πορεία της ΑΕΚ:
«Για τη φετινή ομάδα, να πω ότι είχαμε κάνει το καλύτερο δυνατό, μέχρι εκείνη τη στιγμή που ήρθε η διακοπή της σεζόν. Πήραμε το Κύπελλο στην Κρήτη, κερδίζοντας τον Προμηθέα. Στο πρωτάθλημα, είχαμε τρομερό σερί, ήμασταν δεύτεροι, κερδίσαμε και τον Παναθηναϊκό. Είχαμε τραυματισμούς, ήρθε η απώλεια του Σαντ-Ρος, μετά όμως έφτιαξαν τα πράγματα. Θα μπορούσαμε να πετύχουμε αρκετά πράγματα. Πιστεύω θα περνάγαμε στο Final-4 του BCL σίγουρα, αλλά ήρθε η διακοπή. Είναι τρομερό αυτό με τον κορονοϊό, για όλους, γιατί είναι μία πρωτόγνωρη στιγμή, σίγουρα και για το μπάσκετ, αλλά και γενικά για τη ζωή όλων των ανθρώπων. Του χρόνου πιστεύω θα είναι δύσκολα τα πράγματα στο μπάσκετ. Ιδιαίτερα για τις ομάδες που δεν έχουν πολλούς χορηγούς και ισχυρούς προέδρους, πιστεύω θα μειώσουν αρκετά το μπάτζετ τους».
