Τηρουμένων των αναλογιών η νίκη αυτή ήταν άθλος και θεωρείται λίρα εκατό τη συγκεκριμένη στιγμή και με τον τρόπο που ήρθε… Η ΑΕΚ άρχισε ξανά να αποκτά τη χαμένη της ταυτότητα!
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Επέστρεψε η ΑΕΚ που αγαπήσαμε! Με ανατροπές σε σκορ, με μπόλικο άγχος και στο τέλος να βγαίνει νικήτρια. Κάνοντας μια υπερπροσπάθεια μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα στον αγώνα της Τουρκίας, έχοντας ελλείψεις και σαν να μην έφταναν αυτά και με δύο αναγκαστικές αλλαγές, μόνο θετικοί δεν ήταν οι οιωνοί για το ματς σε μια παραδοσιακά δύσκολη έδρα. Όντως δεν ήταν. Η Ένωση όμως θυμήθηκε τον παλιό καλό εαυτό της την κατάλληλη στιγμή και πανηγύρισε το πρώτο τρίποντο της χρονιάς.
Το σκορ την αδικεί βάση της εμφάνισής της, Η ομάδα του Αστέρα Τρίπολης έγινε απειλητική τρεις με τέσσερις φορές καταφέρνοντας όμως να σκοράρει δύο τέρματα ενώ η ΑΕΚ έπρεπε να σπαταλήσει σωρεία ευκαιριών ώστε να λυτρωθεί από τον Σιμόες στις καθυστερήσεις. Η εικόνα της ομάδας, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιες αμυντικές δυσλειτουργίες, ήταν άκρως θετική. Υπήρχε σωστή και άμεση κυκλοφορία της μπάλας, συνεργασίες των γραμμών και έκαναν την εμφάνισή τους κάποιοι αυτοματισμοί που σίγουρα στο μέλλον θα αυξηθούν και θα γίνουν ορατότεροι.
Σχεδόν όλοι οι παίκτες είχαν θετικό πρόσημο. Λίγοι ήταν αυτοί που δεν έχουν ως πρόσημο θετικό. Ένας από αυτούς είναι ο Βράνιες ο οποίος παρόλο που έβγαλε πάθος και ταχύτητα, έκανε κάποια λάθη και έδειξε λίγη νευρικότητα παραπάνω σε κάποιες φάσεις. Κατά τα άλλα αν μπορούσα να μοιράσω το βραβείο του MVP σε δύο κομμάτια θα το έδινα εξ ημισείας στον Μάρκο Λιβάγια, που έκανε ό,τι ήθελε την αντίπαλη ομάδα, και τον Αντρέ Σιμόες που και σήμερα δικαίωσε όσους τον στήριξαν σε στιγμές που κάποιοι ζητούσαν την απομάκρυνσή του.
Ακόμη ένα παιχνίδι που ο Νϊκος Κωστένογλου καταφέρνει να στήσει μια ομάδα προσαρμοσμένη στα ”πρέπει” του αγώνα και είναι διαβασμένη ως προς τον αντίπαλο. Δεν πελάγωσε αν και έμεινε πίσω στο σκορ πολύ νωρίς, δεν τα έχασε όταν αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει δύο αναγκαστικές αλλαγές και κατάφερε να κατευθύνει με μαεστρία ένα σύνολο παικτών που είναι εμφανώς κουρασμένο από μια τελείως λάθος προετοιμασία. Για δεύτερη σερί αγωνιστική, αυτή τη φορά στην Ελλάδα, πιστώνεται μια μεγάλη νίκη στον Έλληνα προπονητή που φαίνεται πως έχει βρει το κουμπί των παικτών.
Αυτήν την ΑΕΚ τη βλέπεις και πραγματικά τη χαίρεσαι. Πολλοί θα πούνε ”Δεν νίκησε 0-3 ‘η 0-4 ώστε να χάρηκες τόσο πολύ”. Σίγουρα ήταν μια αγχωτική νίκη με έναν αντίπαλο που δεν είναι στους πρώτους 3-4 του πρωταθλήματος αλλά ο τρόπος που αγωνίσθηκε η ομάδα, το πάθος που έδειξε (με αποκορύφωμα τον πανηγυρισμό του Λιβάγια), η άρνηση να τα παρατήσει και στο τέλος η λύτρωση στην οποία κατάφερε να φθάσει, θύμισε μια ΑΕΚ από τα παλιά και αυτό γεμίζει αισιοδοξία και τον πλέον απαισιόδοξο. Στήριξη και υπομονή χρειάζεται από όλους!
