Στον κόσμο της ΑΕΚ, από την θέση του φιλάθλου μέχρι την θέση του παίχτη, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, κουβαλάς τεράστιο μερίδιο ευθύνης
Γράφει ο Αριστείδης Στεφανίδης,
Οι τελευταίες, τουλάχιστον, 3 σεζόν της ΑΕΚ ήταν άθλιες. Μέτριες παρουσίες πολλών παιχτών. Πολλές αλλαγές προπονητών, καμία συνοχή στο γήπεδο, λάθη, εκνευρισμοί και γενικά επικρατούσε ένα χάος. Τα μεγαλύτερα λάθη που έγιναν όμως ήταν η απουσία λίγων, υποτιθέμενων, φιλάθλων από το πλάι της ΑΕΚ οι οποίοι είναι κοντά στην ομάδα μόνο στις νίκες αλλά και το ότι οι παίχτες δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν για το ποια ομάδα έπαιζαν, για το σήμα που είχαν στην φανέλα τους και την ευθύνη που κουβαλάει η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως.
Στην φετινή σεζόν, μέσα στην 6μηνη παρουσία Αλμέιδα που έχουμε διανύσει, βλέπουμε την ΑΕΚ να παίζει, καλώς ή κακώς, το ποιοτικότερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Οι παίχτες έχουν δέσει μεταξύ τους, το κλίμα που υπάρχει εντός αλλά και εκτός γηπέδου είναι καλύτερο από ποτέ, ο δημιουργός της ομάδας αυτής ,Ματίας Αλμέιδα, να μεταλαμπαδεύει γνώσεις και στρατηγικές που μπορεί και να μην έχουμε ξαναδεί να γίνονται σε ελληνικά γήπεδα. Παίχτες που τους θεωρούσαμε μέτριους (Χατζισαφι, Μάνταλος) μέχρι και αχρείαστους (Μοχαμάντι, Αθανασιάδης) να γίνονται κεντρικά “γρανάζια” αυτής της ακούραστης μηχανής που ονομάζεται ΑΕΚ.
Όλοι ξέρουμε πως η ΑΕΚ είναι ιδέα και όχι μια απλή ομάδα. Το θέμα είναι ότι πρέπει να κατανοήσουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι σε εκείνη. Η ιδέα αυτή ήρθε από τα βάθη του Πόντου και της Μικράς Ασίας για να πρεσβεύσει τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες και τον τρόπο ζωής του Μικρασιάτη Έλληνα. Ήρθε για να τιμήσει τις εκατομμύρια χαμένες, αθώες ψυχές από την Καππαδοκία και την Τραπεζούντα ,μέχρι την Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη ( 353.000 στον Πόντο, πάνω από 800.000 στην Μικρά Ασία και άλλες τόσες που δεν έγινε ο απολογισμός τους ποτέ), οι οποίες χάθηκαν με τόσο βάναυσο τρόπο.
Από την προσφυγιά του 1914 και 1920 με την καταστροφή ολόκληρης την ελληνικής παροικίας στην Μικρά Ασία περάσαμε σε μια σύγχρονη προσφυγιά, με την ΑΕΚ να μένει αστέγαστη για σχεδόν 2 δεκαετίες. Μέσα σε αυτές έγιναν αμέτρητες μάχες για την δημιουργία του νέου σπιτιού μας, όλοι χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο που αλησμονούσαν το Νίκος Γκούμας και περίμεναν με ανυπομονησία να πατήσουν το πόδι τους στο άπιαστο, μέχρι προσφάτως, όνειρο του νέου σπιτιού μας, του νέου γηπέδου μας…. του δικού μας Ναού.
Γι’ αυτό αύριο, η ομάδα πρέπει να θυμηθεί. Πρέπει να θυμηθεί μια ημερομηνία που “χαράχτηκε” στο χρονολόγιο της ΑΕΚ. 3 Μαΐου του 2003, ΑΕΚ Άρης 4-0. Ο αγώνας που έμεινε στην ιστορία ως το τελευταίο ματς της ΑΕΚ στο γήπεδο της, στα πάτρια εδάφη, στο χώμα που πάτησαν οι πρόγονοί μας, στο χώμα της Μικράς Ασίας. Αύριο η ΑΕΚ πρέπει να θριαμβέυσει. Όχι γιατί η νίκη αυτή θα την φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο τρόπαιο, αλλά γιατί είναι το χρέος της… η ευθύνη της ,ως ΑΕΚ, όπως έκλεισε το προηγούμενο κεφάλαιο στην ιστορία της έτσι να γράψει και το επόμενο, με επιτυχία. Για την ιστορία της, για τους προγόνους μας, για την ΑΕΚ!
