Το ποστάρισμα του Γιωργου Νικολάου στον λογαριασμό του στο Facebook :
8 Σεπτεμβρίου 2014 – 8 Σεπτεμβρίου 2018… Τέσσερα χρόνια από την ημέρα που άφησα τη μάχιμο δημοσιογραφία, για να πω το «ναι» στην ΑΕΚ. Τέσσερα χρόνια χαμόγελα και φαρμάκια.
8 Σεπτεμβρίου 2014… Με το «ταμείο» της ασκεπούς «Βασίλισσας» άδειο. Με γεμάτη όμως την καρδιά όλων όσοι έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά, μετά τα ξόρκια στα πέτρινα… Σ’ εκείνα, που πλήγωσαν το ψυχισμό και την περηφάνεια μας. Τότε… Που έλαβα απλώς μια υπόσχεση, ότι θα εκδοθεί το πιστοποιητικό. Που αχνοφάνηκε η ελπίδα από την Ακτή Κονδύλη. Που ο Καρλ άθελά του έφερε τον Μάκη από την Πόλη, και έβγαλε ο Αλέξης τον βρόγχο από το λαιμό, και ο Μάκης έφερε πίσω τον Κόουτς των τίτλων και όλα πήραν το δρόμο τους. Χωρίς (ακόμα) γήπεδο. Χωρίς… ενότητα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Mε πενιχρά έσοδα και πλείστες πίκρες. Με σωστά και με λάθη. Η «Βασίλισσα» του παγκόσμιου 1968 έβαλε όμως ξανά το στέμμα της. Μάζεψε τρόπαια παντού. Είχε διακρίσεις. Ξανακτίζει την Ιστορία της. Έγινε ταινία. Θέλει να ξαναζήσει στιγμές Τσάμπιονς Λιγκ και χάρη στο κόσμο της που την αγαπάει παθιασμένα να κάνει ξανά την Ευρώπη να παραμιλάει. Η αγάπη δεν έγινε, πάντως, ακόμα… «Διαρκείας». Κι αυτό στενοχωρεί κυρίως ΕΚΕΙΝΟΝ, που μας έβαλε ξανά στον χάρτη. Ο κόσμος της ΑΕΚ ήταν και παραμένει η δύναμή της. Όπως τότε.
Στο μαγικό διήμερο του περασμένου Μάη, που ήπιαμε ΟΛΟΙ μας θεία κοινωνία από το ίδιο Άγιο Δισκοπότηρο της ζωής μας…
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({
google_ad_client: “ca-pub-2691683486408955”,
enable_page_level_ads: true
});
