Χρόνια πολλά μεγάλη μας αγάπη. Εσύ μεγαλώνεις εμείς γερνάμε αλλά χαλάλι σου. Δε θα αλλάζαμε ούτε δευτερόλεπτο!
Άρθρο του Βαλάντη Αλεξούδη!
Η σπάνια ομορφιά και όλο το ρεζουμέ του να είσαι ΑΕΚ την ανακαλύπτεις όταν αναρωτιέσαι τι σημαίνει για εσένα αυτός ο σύλλογος…αυτή η ιδέα. Εκεί συνειδητοποιείς πως η ΑΕΚ αποτελεί κάτι ακαθόριστο στο μυαλό σου που στο τέλος σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Ωστόσο δε θα άλλαζες απολύτως τίποτα. Θα ζούσες ξανά τα ίδια συναισθήματα, θα «υπέφερες» τις ίδιες στιγμές και θα ζούσες με απόλυτη χαρά τις ελάχιστες στιγμές «λύτρωσης» που θα σου προσέφερε αυτό το σωματείο. Στην ερώτηση λοιπόν «τι σημαίνει να είσαι ΑΕΚ», μην απαντάς. Είναι κάτι ξεχωριστό για τον καθένα στην ψυχή του. Πάει αναλόγως με τα βιώματα.
Έναν αιώνα πλέον ζει και υπάρχει αυτή η μετάδοση αξιών από γενιά σε γενιά. Σεβόμαστε κάθε σύλλογο και την ιστορία του απλά είναι διαφορετικό να ιδρύεις έναν επειδή δεν έχεις πως να ξοδέψεις τα χρήματά σου την τότε εποχή και διαφορετικό να συσπειρώνονται κατατρεγμένοι άνθρωποι και να ιδρύουν ένα κλαμπ με μόνο σκοπό να μη χαθούν τα ιδανικά τους που τους ανάγκασαν να αφήσουν στις χαμένες πατρίδες τους.
Η ματαιόδοξη σκέψη πως εμείς είμαστε περαστικοί αλλά η ΑΕΚ θα μείνει είναι συνάμα τόσο ρεαλιστική και αποτυπώνει πλήρως την πραγματικότητα. Έτσι πρέπει να βλέπουμε αυτήν την ομάδα. Όπως έζησε ανά τα χρόνια και τις κακουχίες έτσι θα συνεχίσει να υφίσταται. Γι΄ αυτό πρέπει να τη ζούμε όσο το δυνατόν πιο έντονα και να απολαμβάνουμε τις χαρές, λίγες-πολλές δεν έχει σημασία. Το σημαντικότερο βέβαια είναι η παρουσία μας στα δύσκολα. Εκεί που ο ΑΕΚτζής μπορεί να… ευλογεί τα γένια του πως το έπραξε καλύτερα από τον καθένα.
Η ΑΕΚ λοιπόν, όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι στιγμές και μάλιστα προσωπικές, ατομικές. Ο καθένας τις ζει με τη δική του οπτική και δίνει τη δική του βαρύτητα. Για εμένα, που στα 26 μου πλέον μπορώ να καυχηθώ πως είμαι χορτάτος, κι ας μην έχω τους τίτλους του Ολυμπιακού, κι ας μην έχω πάει τελικό Ευρώπης όπως ο Παναθηναϊκός, ο «Δικέφαλος» συμβολίζει κάποια έντονα συναισθήματα που είναι χαραγμένα μέσα μου. Από την πρώτη μου εμπειρία στο γήπεδο όντας παιδάκι, στο αχανές ΟΑΚΑ που νόμιζα πως ήταν και η φυσική μας έδρα τρομάρα μου, μέχρι τη λύτρωση στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι μια διαδρομή που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Τι να πρώτο θυμηθώ σε μια παράγραφο, σε ένα κείμενο; Το χαμένο πρωτάθλημα του 2008 με την υπόθεση Βάλνερ; Την επική νίκη επί της Μίλαν; Τη φυγή Ντέμη και την είσοδο στην αβεβαιότητα; Το Κύπελλο των ψευδαισθήσεων του 2011 που μας γέμισε προσωρινή χαρά; Τον έρανο στις κερκίδες μπας και πληρωθούν ποδοσφαιριστές που σε άλλες στιγμές θα περιοριζόντουσαν μέχρι τις κερκίδες του ΟΑΚΑ σαν θεατές; Την αγωνία ΑΝ θα τυπωθούν εισιτήρια για τις αναμετρήσεις λόγω των καθημερινών οφειλών; Το «γαμώτο» όταν έβλεπες για παράδειγμα τον Ολυμπιακό να κερδίζει στο Uefa Champions League και εσύ να παλεύεις να βρεις καλύτερο κεντρικό αμυντικό από τον Αζκάρατε μπας και βγει η χρονιά;
Τι να πρώτο αναφέρω; Τη χρονιά του υποβιβασμού; Δεν το πιστεύω, δε θα γίνει ποτέ. Ποιος θα τολμούσε να αναφέρει για υποβιβασμό μέσα στη σεζόν για την ΑΕΚ; Θα ήταν τρελός. Η κατάσταση όμως είχε ξεκινήσει χειρότερα από άλλες σεζόν. Η έλευση του Βλάχου, η φυγή του σε λιγότερο από δυο μήνες, ο Λίνεν που προσπάθησε, ο Φουρτάδο που…κυνηγήθηκε, ο Πετρόπουλος που παρομοιάστηκε με τον Λυμπερόπουλο ή τον Λεβαντόφσκι σε μια προσπάθεια να σωθεί κάτι, ο Δέλλας σε επικίνδυνη αποστολή και στο τέλος τα δάκρυα του Πανταζή και του Αραμπατζή. Αυτό ήταν το 2013 μας, τουλάχιστον για εμένα.
Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς πολλοί από εμάς, μαζί και εγώ, ξεχνάμε και κάποιες άλλες στιγμές που είναι εξίσου και περισσότερο ΑΕΚ. Το επικό πρωτάθλημα του Μπακαούκα και των άλλων παιδιών μέσα στην Πυλαία. Το Basketball Champions League του 2018 που σήκωσε η «Βασίλισσα». Το Ευρωπαϊκό στο χάντμπολ πριν λίγα χρόνια. Όλες οι στιγμές που μας έχουν χαρίσει απλόχερα τα μη ποδοσφαιρικά τμήματα, ειδικά το τμήμα της «Ερασιτεχνικής» είναι άξιες να κατέχουν μια δικιά τους σελίδα στο βιβλίο των 100 χρόνων!
ΑΕΚ θα πει 21.000 κόσμος στο ΟΑΚΑ Κυριακή μεσημέρι κόντρα στην Τριγλία Ραφήνας. Γιατί; Γιατί έτσι θέλαμε, γιατί είμαστε διαφορετικοί. Δε θα τη γυρίσουμε ποτέ την πλάτη ακόμη κι αν μας την έχει γυρίσει εκείνη πολλές φορές, πάντα μέσω κάποιων ακατάλληλων εντολοδόχων που την έχουν υπηρετήσει ανά τα χρόνια. ΑΕΚ λοιπόν θα πει, κλείνοντας, η μεγάλη επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια, τα εγκαίνια του «Ναού» και τα κλάματα των «γιαγιάδων και παππούδων» που ξαναζούν το γήπεδο αλλά και τα κλάματα τα δικά μας για όσους δεν το πρόλαβαν.
Βλέπετε, δεν μπήκα στη διαδικασία να αναφέρω κι άλλες στιγμές ποδοσφαιρικές όπως το μαγικό πρωτάθλημα του 2018 γιατί ΑΕΚ δεν είναι τα αποτελέσματα. Εν τέλει, ΑΕΚ είναι κάτι περίεργο, ένα συνεχόμενο Roller coaster συναισθημάτων που δε θα σταματήσει ποτέ.
Οι στιγμές που έχουν αναφερθεί παραπάνω μπορεί για κάποιους να έρχονται «δεύτερες» ή «τρίτες» ή τελευταίες. Είναι θεμιτό και κατανοητό. Εδώ καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ΑΕΚ είναι οι στιγμές μας. Για εμένα που «ακολουθώ» την ομάδα περίπου από το 2005 αυτά είναι τα βιώματά του. Ζηλεύω τους πιο «παλιούς»; Φυσικά και ζηλεύω. Ζηλεύω τους νεότερους που μεγαλώνουν στα «Κιτρινόμαυρα» πούπουλα; ΦΥΣΙΚΑ και τους ζηλεύω. Θα άλλαζα τίποτα; Ούτε δευτερόλεπτο από όσα έχω ζήσει!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΕΚΑΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΧΑΡΙΣΕΙ
