Πλέον περιμένουμε άπαντες το μεγάλο «άτυπο» τελικό του πρωταθλήματος. Ας δούμε τους «πρωτομάστορες» των δυο ομάδων!
Άρθρο του Βαλάντη Αλεξούδη
Πόσο όμορφο είναι που η ΑΕΚ κι ο Παναθηναϊκός πάνε χέρι-χέρι στην κορυφή του πρωταθλήματος τόσους μήνες. Υπάρχει άνθρωπος που δε χαίρεται γι’ αυτό το γεγονός ; Είναι κρίμα όμως που η τεράστια προσπάθεια των δυο ομάδων θα κριθεί από ένα και μόνο «ενενηντάλεπτο» αλλά οι «πρωταγωνιστές» γνωρίζουν καλά για τις τεράστιες αλλαγές που έχουν φέρει στους συλλόγους τους.
Ματίας Αλμέιδα, Ιβάν Γιοβάνοβιτς…δυο τόσο διαφορετικοί κόσμοι. Ο Σέρβος βρίσκεται δυο χρόνια στην ομάδα του Παναθηναϊκού και έχει ήδη γευτεί τη χαρά του τίτλου μετά την περσινή κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Ο ίδιος έχει δημιουργήσει ένα «σφιχτό» σύνολο, μια ομάδα που πρέπει να ιδρώσεις για να πετύχεις γκολ ενάντια της. Δημιουργός μιας οικογένειας που, χωρίς να είναι το πιο ποιοτικό ρόστερ στην Ελλάδα, μεταμόρφωσε τον Παναθηναϊκό σε άξιο διεκδικητή τίτλου.
Ματίας Αλμέιδα, ένας επαναστάτης που γεννήθηκε Αεκτζής χωρίς να το γνωρίζει. Παρέλαβε μια ομάδα που τερμάτισε στην 5η θέση, εκτός Ευρώπης και με λαϊκά δικαστήρια να έχουν προηγηθεί. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με σωστές επιλογές, άπειρη και σωστή δουλειά αλλά και ακολουθώντας τις αναλλοίωτες αξίες του, έφτιαξε την ΑΕΚ σε ΑΕΚΑΡΑ ξανά. Κάθε αγώνας και μια παράσταση, φοβερή επίθεση, πρέσινγκ, γκολ και γενικά ωραίο ποδόσφαιρο σε πρότυπα που στην Ελλάδα είναι άγνωστα. Κατάφερε ο Αργεντινός τεχνικός της «Ένωσης» να τον παραδεχτούν ακόμη και οι αντίπαλοι του.
Οι δυο προαναφερόμενοι προπονητές έχουν ένα κοινό. Αν και δυο διαφορετικοί κόσμοι, τα κάνουν όλα τέλεια. Διαφορετικές προσεγγίσεις, διαφορετικά προτερήματα, άλλα τρωτά σημεία. Κατάφεραν οι δυο τους όμως να δημιουργήσουν τις δυο καλύτερες ομάδες της χώρας μας για φέτος. Αξίζουν συγχαρητήρια και είναι πολύ θετικό που οι δυο καλύτερες ομάδες της Ελλάδος είναι οι δυο τελικοί διεκδικητές. Όποιος και να το «σηκώσει» θα το αξίζει. Κατ’ εμέ θεωρώ πως το αξίζει περισσότερο η ΑΕΚ αλλά μικρή σημασία έχει. Είναι άλλωστε δυο «λαοί» διψασμένοι για τίτλους.
