Η ΑΕΚ εκτός των άλλων είναι περισσότερο αναμνήσεις. Γεννιέται και ζει μέσα μας από τον τρόπο που εμείς τη θυμόμαστε και από τα βιώματα που μας έχει χαρίσει!
Γράφουν οι συντάκτες του Kitenimerosi.gr
Όλοι μας έχουμε από μια «Κιτρινόμαυρη» προσωπική μας ιστορία. Την κρατάμε μέσα μας και την εξιστορούμε με την πρώτη ευκαιρία μάλιστα καμαρώνοντας γι΄ αυτήν. Είναι η αγάπη που έχουμε για τα τρία αυτά μαγικά γράμματα που σήμερα γίνονται 99 ετών.
Οι συντάκτες του Kitenimerosi.gr παραθέτουν μέσα σε λίγα (ή και πολλά) λόγια το προσωπικό του βίωμα.
«Ηρέμησε ρε, η ΑΕΚ δε χάνεται- Θα γυρίσει ο τροχός» – Βαλάντης Αλεξούδης
Το ημερολόγιο έδειχνε 13 Απριλίου 2013. Παιδί της γενιάς του 1998 εγώ, στην τρυφερή ηλικία των 15. Διαρκείας στη θύρα 11 του Ολυμπιακού Σταδίου. Όχι μόνος μου αλλά με τον άνθρωπο που ευθύνεται για τις πρόωρες άσπρες τρίχες στο μαλλί που μου δημιούργησε η ΑΕΚ, τον πατέρα μου. Ακολουθούσαμε και ακολουθούμε την ομάδα από το τότε που κατάλαβα τι έρωτας είναι το ποδόσφαιρο και η συγκεκριμένη ομάδα, περίπου το 2004.
ΑΕΚ-Παναθρακικός. Από το σπίτι πρέπει να είχαμε αναφέρει περίπου 100 φορές «Δε γίνεται να πέσουμε, θα κερδίσουμε, θα σωθούμε και του χρόνου αλλαγές». Οι υπολογισμοί μας δεν ήταν σωστοί. Αυτογκόλ Μπουγαίδη, «ντου» καλοθελητών και η ΑΕΚ έπαιζε τα «ρέστα» της στο Περιστέρι γνωρίζοντας λίγο-πολύ πως έχει υποβιβαστεί. Το κλάμα μου, σημείο αναφοράς της οικογενείας μέχρι σήμερα. Πηγαίνοντας προς το μηχανάκι για την επιστροφή θυμάμαι να μου λέει ο πατέρας μου «Ηρέμησε ρε, δε χάνεται η ομάδα. Κάτι θα γίνει και θα επιστρέψουμε». Δεν τον πίστεψα γιατί εκείνος έκλαιγε περισσότερο από εμένα.
Πάμε στα πιο πρόσφατα. 17 του Μάη το 2016, Η ΑΕΚ κατακτά το πρώτο τρόπαιο με την επιστροφή της. Χαρές, συγκινήσεις αλλά ένιωθες πως κάτι δεν ολοκληρώθηκε. Τέλος της σεζόν του 2017-2018, η ομάδα πρωταθλήτρια. Φιέστα, συγκίνηση. Πάλι κάτι έλειπε και δεν καταλάβαινα τι. Η ημέρα που όλα άλλαξαν, 30 Σεπτεμβρίου 2022. Εγκαίνια της «Αγιάς Σοφιάς-OPAP ARENA». Φτάνουμε στο χώρο του αετού, κάποιος έχει ήδη ανέβει πάνω και δίνει το σύνθημα…«Πέρα και Αϊβαλί, έγινε καταστροφή μα μια ιδέα, από τον ξεριζωμό, ξεκίνησε από πρόσφυγες εδώ». Κοιταζόμαστε με τον πατέρα μου, κλαίμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και τότε κατάλαβα πως «γύρισε ο τροχός».
«Ο πρώτος μου αγώνας στη Φιλαδέλφεια» – Βασίλης Βουτίδης
Έχω δει την ΑΕΚ σε πολλά γήπεδα. Στο “αφιλόξενο” ΟΑΚΑ, εκτός έδρας ανάμεσα στους φιλάθλους αντίπαλης ομάδας, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά η ιδιαίτερη στιγμή για τη σχέση μου με την ΑΕΚ ήταν στο πρώτο μου παιχνίδι στο νέο γήπεδο. Ήταν 30 Οκτώβρη όταν έκανα ταξίδι 300 χλμ για να δω την Ένωση να αγωνίζεται στο νέο της «παλάτι». Ώρες πριν το παιχνίδι και όλα γύρω από το γήπεδο ήταν τόσο όμορφα. Όλοι σε ρυθμούς ντέρμπι (αγώνας με τον ΠΑΟΚ), σε έναν χώρο που μου έμοιαζε πολύ οικείος (παρόλο που ήταν το πρώτο μου παιχνίδι, καθώς το Ν. Γκούμας δεν το πρόλαβα) και ένιωθα τη ψυχή μου να γεμίζει συναισθήματα.
‘Συναισθήματα που δεν είχα νιώσει ξανά. Γιατί για εμάς από την επαρχία δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, να κάνεις συχνότερα ένα τέτοιο ταξίδι. Και όταν πρωτομπήκαμε στην κερκίδα μας, το απόλυτο δέος. Δεν ήξερες αν πρέπει να χαμογελάσεις για αυτό που αντίκριζες ή να δακρύσεις για αυτό που στερήθηκες τόσα χρόνια. Έβλεπα μικρά παιδιά να ζουν αυτό το νέο κεφάλαιο για την ομάδα από τόσο μικρά και έβαζα τον εαυτό μου στη θέση τους, που έβλεπα την ΑΕΚ να “μαραζώνει” χωρίς τη φυσική της έδρα.
Που όλες οι ομάδες είχαν τα γήπεδα τους και η ΑΕΚ έπαιζε εντός έδρας ως φιλοξενούμενη στο ΟΑΚΑ. Πλέον αυτά είναι αναμνήσεις, αναμνήσεις που σε κάνουν να είσαι ευγνώμων για αυτά που ζεις τώρα. Ευτυχώς ήρθε και το επιθυμητό αποτέλεσμα και ο δρόμος της επιστροφής ήταν παιχνιδάκι. Χρόνια πολλά στην ΑΕΚ, Χρόνια Πολλά στην ομάδα που μας έχει κάνει να νιώσουμε όλων των ειδών τα συναισθήματα, από δάκρυα και λύπες σε χαμόγελα και ενθουσιασμό. Χρόνια Πολλά στην Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, που μαζί της μεγαλώνουμε κι εμείς.
«Χρόνια πολλά παντοτινέ μας έρωτα» – Πέτρος Καλαϊτζής
Κάθε χρόνο που η ΑΕΚ μεγαλώνει, μεγαλώνουμε μαζί της, μαθαίνουμε να την αγαπάμε με ανιδιοτέλεια και την ερωτευόμαστε περισσότερο κάθε μία φορά που μας πληγώνει. Αλίμονο αν την αφήναμε μόνη της στις ήττες και τις λύπες. Αν ήταν έτσι η ΑΕΚ έπαιζε παντού μόνη.
Αντιθέτως παντού έχει την στήριξη του κόσμου της, αυτού του υπέροχου κόσμου που δεν την άφησε μόνη ΠΟΤΕ. Σε κανένα γήπεδο, σε καμιά κατηγορία. Η ΑΕΚ είναι όλες αυτές οι εκδρομές στα «χωράφια» της Γ’ Εθνικής, οι ήττες στις καθυστερήσεις, οι μεγάλες ανατροπές, οι τεράστιες ευρωπαϊκές νίκες και οι ατελείωτες ξενέρες. 99 χρόνια ποτισμένο στο αίμα μας το DNA του πρόσφυγα, μάθαμε να παλεύουμε για ότι θέλουμε να κατακτήσουμε.
Είτε το πετύχουμε είτε όχι, πάντα παλεύουμε με κίνητρο την αγάπη για αυτά τα τρία μαγικά γράμματα. Α.Ε.Κ. 99 χρόνια γεμάτα Αγάπη, Έρωτα, Καψούρα. 99 χρόνια βαμμένα κιτρινόμαυρα, συνεχίζουμε σταθερά κι αμείωτα. Γιατί μονάχα, αυτή η ομάδα μας ομορφαίνει τη ζωή. Χρόνια πολλά! Ζήτω η Α.Ε.Κ. μας!
«Παντοτινή αγάπη 99 ετών» – Χρήστος Παπαδόπουλος
99 χρόνια λοιπόν. 99 χρόνια από τότε που η Ιδέα μας πήρε σάρκα και οστά. Προσωπικά, για ακόμη 99 χρόνια θα έπρεπε να ευχαριστώ τον πατέρα μου που με πήρε πιτσιρίκι από το χεράκι και με πήγε στο (δανεικό) γήπεδο της ΑΕΚ. Κι ας έχει καταντήσει κλασικός ΑΕΚτζής, που γκρινιάζει για το παραμικρό… Τον αγαπάω κι έτσι! 99 (χιλιάδες) σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου όταν σκέφτομαι την ΑΕΚ, όμως σήμερα έχω επιλέξει να παραθέσω μία και είναι από τα εγκαίνια με τον Ιωνικό.
Αφού είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη μέρα ποιος θα πάρει ποιον, ποιος θα βάλει αυτοκίνητο, ποιος μηχανή και ποιος θα ανεβεί με τα μέσα στον Περισσό, η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Ξεκινήσαμε από το πρωί, με τον αδερφό μου (ξέρει καλά αυτός) και παρόλο που μέσα στο γήπεδο η παρέα μας έγινε ένα «κουβάρι», έμελλε να ζήσω με αυτόν μια από τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου. Ποια ήταν αυτή; Όταν βγήκε η ομάδα για προθέρμανση, για πρώτη φορά, στο ΣΠΙΤΙ της και ακούστηκε η ιαχή «ΑΕΚ ΟΛΕ» από τον λαό της Ένωσης.
Ανατριχίλα, συγκίνηση… Προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και κοιτώντας αποσβολωμένος τον κόσμο, με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον… αδερφό που σας έλεγα βουρκωμένο. Αυτό ήταν, μια στιγμή χρειάστηκε για να γίνει το ξέσπασμα με το… ποτάμι από δάκρυα να φεύγει όταν αγκαλιαστήκαμε και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας γι’ αυτό που συνέβαινε μπροστά μας… Χρόνια πολλά Α.Ε.Κ! Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα!
«Από τον τρόμο και το τρέξιμο στην απόλυτη λύτρωση του ΄18» – Γιώργος Κοκαλίδης
. Ήταν Απρίλιος του 13, ήμουν μόλις 11 χρόνων, μόλις είχα αρχίσει να πηγαίνω εντατικά στο γήπεδο με τον πατέρα μου ήταν η δεύτερη σερι σεζόν που είχαμε και διαρκείας. Θυμάμαι να πηγαίνουμε στο γήπεδο και να παρατηρώ μια εσωστρεφια σε όλους, αντί για συνθήματα οταν κατεβαίναμε από το τρένο υπήρχε σιωπή. Ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να τρέχουμε μετά το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη, στα χώματα του ΟΑΚΑ και έπειτα να πηδάμε στις γραμμές του τρένου μαζί με άλλους εκατοντάδες οπαδούς για να ξεφύγουμε από τα επεισόδια και τα δακρυγόνα. Μάλιστα ένα παιδί 17 ετών μου είχε δώσει και το κασκόλ του για να μπορω να αναπνέω κάπως καλύτερα (το οποίο το εχω ακομα και το παίρνω πάντα μαζί μου στο γήπεδο). Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια τα οποία ως παιδάκι με έκαναν να αγαπήσω ακομα περισσότερο την ΑΕΚ και να μάθω την υπέροχη ιστορία της. Δεν έχασα παιχνίδι που να μην είμαι στο κρυο και απόμακρο ΟΑΚΑ όλα τα αυτά τα «μαύρα» χρόνια. Φτάνοντας τελικά στο απίστευτο του 18. Μια ομαδάρα του Μανολο Χιμένεθ δείχνει να μη μπορεί να χάσει από κανέναν. Εκείνη τη σεζόν εχω να θυμάμαι μόνο χαρές-Ήταν η απόλυτη ευχαρίστηση του να είσαι ΑΕΚ εκείνη η χρονια. Απο τη γκολάρα του Λαζαρου που μπήκε μπροστά στα μάτια μου, στις βολίδες του Αραουχο σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Με αποκορύφωμα φυσικά την φιέστα στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου όσοι βρεθήκαμε εκεί ξέρουμε και θα θυμόμαστε για πάντα θεωρώ όλα όσα ζήσαμε εκείνη τη μερα, ξεκινώντας από την Ριζούπολη και φτάνοντας στα «ιερά χώματα». ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΕΚ ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ
«99 χρόνια σταθερής και αμείωτης καψούρας»- Αριστείδης Στεφανίδης
Αχ αυτή η ομάδα. Αυτή η ομάδα. Η ομάδα που έχει χαραγμένη πάνω της όλη της ιστορία της καταστροφής του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η ομάδα που κουβαλάει στην πλάτη της την ιστορία ενός ολόκληρου έθνους, τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες της ζωής. Μια ομάδα που αν δεν το λέει η καρδιά σου δεν μπορείς να την αγαπήσεις, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και ένα έμφυτο στοιχείο στον άνθρωπο. Με το που γεννιέσαι, στο αίμα σου κυλάει η καψούρα του δικεφάλου αετού, των αλησμόνητων πατρίδων.
Μου μίλησαν πολλοί γι αυτές. Από τον θείο στο οικογενειακό τραπέζι μέχρι τον πατέρα στο ταξίδι μέχρι της Φιλαδέλφειας τα μέρη. Μα, τα λόγια του παππού, ναι εκείνα τα καλοκαίρια, αυτά είναι που μου έμαθαν πραγματικά ποιος, είμαι που ανήκω. Μα βαθιά μέσα μου ήξερα πόσο δεμένος είμαι με αυτήν την ομάδα και για τις σχέσης της με τις αλησμωνητες πατρίδες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία στιγμή της ομάδας αυτής. Γιατί όπως όλοι ορθώς λένε είναι πολλά παραπάνω από μια ομάδα. Πάντως ότι και να σκεφτώ όλα καταλήγουν σε έναν κοινό παρανομαστη. Ενταση. Από τις απίστευτες ευρωπαϊκές πορείες στην κάθοδο στην Γ εθνική. Από την άνοδο και το κύπελο στο πρωτάθλημα του 18.Απο τις ήττες έως τις απίστευτες ανατροπές. Οτι και να βάλεις στο νου σου ή ένταση είναι που χαρακτηρίζει αυτήν την ομάδα. Αλήθεια δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμη.
Οι αναμνήσεις που θα μου μείνουν χαραγμενες πάντως στο μυαλό είναι,πρωτίστως, η φιέστα του 18′ όπου η ώρες αναμονής του πούλμαν που φάνηκαν σαν ημέρες. Η ανατροπή των ανατροπών με το 3-2 επί του ολυμπιακού όπου δοξαζω τον θεο που δεν έφυγα από το γήπεδο και έζησα αυτό το έπος. Τελευταίο και καλύτερο η είσοδος στο γήπεδο μας, στην Αγια Σοφια μας οπου δεν κατάφερα να κρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου. Αυτή την ανατριχίλα δεν θα μπορούσε να μου την προσφέρει κάνεις άλλος πέρα από τη την ομάδα την οποία αποκαλούμε σπίτι και ονομάζεται Αθλητική Ενωσις Κωνσταντινουπολεως. Χρόνια πολλά ΑΕΚ. Χρόνια πολλά καψούρα μου μοναδική
«Θα πάμε μαζί και δεν με νοιάζει τι θα πεις» – Θανάσης Ζήσης
Πρώτος αγώνας στη Νέα Φιλαδέλφεια με αδερφό-φίλο που δεν είχε δει ποτέ ματς στα ιερά μας μέρη. Του λέω θα πάμε μαζί και δεν με νοιάζει τι θα πεις. Τον πειθώ, τον φέρνω γήπεδο, τα λεπτά μετρούν αντίστροφα και με τον ηλεκτρικό φτάνουνε κοντά στο γήπεδο. Ολοένα και εμφανίζεται μπροστά μας το στολίδι μας και του λέω «το βλέπεις αυτό; Είναι το σπίτι μας» Σχεδόν κλαίω από τη συγκίνηση και με το που φτάνουνε του λέω πάμε κατευθείαν μέσα. Πρώτο πράγμα που βλέπουμε ο αγωνιστικός χώρος και το ότι όντως είναι έτοιμο και είμαστε σπίτι. Αρχίζουνε τα κλάματα και του λέω επιτέλους. Περνάνε μπροστά μας παιδιά με πυρσούς τους λέω φέρτε έναν, μου δίνουν και όταν ανάβει το γλέντι τον ανάβω, το κορεό με τα παιδιά του παραδείσου τα λένε όλα από μόνα τους και το γλέντι ξεκινά. 90 λεπτά τραγουδιού ακολουθεί και η συγκίνηση ολοένα και αυξάνεται. Εν τελεί ο αγώνας λήγει υπέρ μας και σε ένα περπατητό ως το ξενοδοχείο, τα κλάματα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι ιστορίες η μια την άλλη. Επιτέλους σπίτι θα αναφωνήσω και θα επιστρέψω στη δουλειά μου
