Μετά από ένα χρόνο και την περσινή φιέστα, ήρθε η ώρα να μαζευτούμε ξανά στη Νέα Φιλαδέλφεια να πανηγυρίσουμε ακόμα ένα τρόπαιο…
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Ξημέρωσε η μέρα του τελικού. Όσο ιδιαίτερος κι αν είναι αυτός, με κόσμο λιγοστό, με αστυνομία που μόνο μπάλα δεν θα παίξει, δεν παύει να διεκδικείται ένα τρόπαιο. Κακά τα ψέματα φέτος η πορεία στο πρωτάθλημα ήταν απογοητευτική. Βέβαια, δεν σημαίνει πως ένα κύπελλο λειτουργεί ως ”χρυσό χάπι” αλλά σίγουρα απαλύνει την κατάσταση. Ειδικά με τον τρόπο που θα γιορταστεί, στη φυσική έδρα της ομάδας.
Εκεί που ψάχνουμε κάτι τέτοιες αφορμές μέσω επιτυχιών να μαζευτούμε ξανά και να νιώσουμε τον τόπο που ανήκουμε. Το Α και το Ω σε μια ομάδα είναι να κατέχει τη δική της έδρα. Εκεί που θα είναι το σπίτι της και όλοι θα την περιμένουν ώστε να την υποστηρίξουν, να την εμψυχώσουν και να φωνάξουν για αυτήν. Το σπίτι λοιπόν και η ”πατρίδα” της ΑΕΚ είναι η Νέα Φιλαδέλφεια.
Εκεί που σήμερα το βράδυ πρέπει να κάνει το δικό του γύρω θριάμβου το Κύπελλο Ελλάδος. Ένα τρόπαιο που οι παίκτες της Ένωσης έχουν την υποχρέωση να το σηκώσουν απόψε στον Αττικό ουρανό. Για τους εαυτούς τους, για την ιστορία της ομάδας και για τους φιλάθλους αυτής. Δύο χαμένοι τελικοί έδειξαν πως αν δεν γυαλίζει το μάτι σου δεν θα καταφέρεις τίποτα.
Ας μείνουμε στις χθεσινές δηλώσεις του Σιμόες πως θα πεθάνει για την ΑΕΚ και για τον Χιμένεθ και ας ελπίσουμε πως αυτό έχει ριζωθεί καλά στα μυαλά και τον υπολοίπων ποδοσφαιριστών. Δεν ξεχνάμε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που μπορούν να συμβούν τα πάντα και για αυτό περιμένουμε απόψε να δούμε 11 ποδοσφαιριστές και ένα προπονητή να μπουν με το μαχαίρι στα δόντια και στο τέλος να ξεκινήσουν το δρόμο τους για τη Νέα Φιλαδέλφεια…
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
