Στον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΠΟΡ ΦΜ μίλησε ο Θωμάς Μαύρος με αφορμή τα 95α γενέθλια της ΑΕΚ.
Αναλυτικά όσα είπε:
-το μότο των «κιτρινόμαυρων» οπαδών, σύμφωνα με το οποίο… είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ: «Είναι πολύ δεμένος σύλλογος η ΑΕΚ. Έχει ένα συναισθηματικό επίπεδο διαφορετικό απ’ αυτό των άλλων ομάδων, απ’ τις οποίες διαφέρει και η ιστορία της. Η Κωνσταντινούπολη και η προσφυγιά είναι μέσα στο DNA αυτού του σωματείου».
-το αν οι δύσκολες στιγμές που πέρασε η ΑΕΚ στην ιστορία της, ήταν αυτές που σφυρηλάτησαν το μέταλλο και το χαρακτήρα της: «Οπωσδήποτε. Είναι σαν την ήττα. Αν την παίρνεις με “θετικό μάτι” και προσπαθείς να κάνεις την αυτοκριτική σου, να βρεις τα λάθη σου και να προσπαθήσεις να τα βελτιώσεις, τότε μετατρέπεται σε νίκη. Γιατί και χωρίς ήττες είναι δύσκολο να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο. Άρα με την απαραίτητη προσοχή στα λάθη και με τη σωστή δουλειά, η λύπη γίνεται χαρά».
-το σε ποια στιγμή ή σεζόν δεν ήταν παρών, αλλά θα ήθελε να είχε ζήσει: «Έχω ζήσει πολύ μεγάλες χαρές με τη φανέλα της ΑΕΚ. Δέθηκα πάρα πολύ και με την ιστορία της και με τον κόσμο της. Είμαι ευχαριστημένος απ’ τα 12 χρόνια της παρουσίας μου στην ομάδα. Από κει και έπειτα θα ήθελα να μπορώ να παίζω μπάλα ακόμα και τώρα, αλλά δεν γίνεται. Το σώμα δεν μπορεί».
-το ποια αναμέτρηση στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας θυμάται χαρακτηριστικά, λόγω της ατμόσφαιρας: «Δύο παιχνίδια μου έρχονται στο μυαλό. Αρχικά το 6-1 με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο το 1978, όπου μισή ώρα πριν τελειώσει το παιχνίδι 30 χιλιάδες φίλαθλοι ήταν όρθιοι και φωνάζανε υπέρ της ΑΕΚ και των ποδοσφαιριστών της. Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο ματς που θυμάμαι. Το 1977 ενάντια στην ΚΠΡ, επί της οποίας πήραμε την πρόκριση για τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Ειδικά στην παράταση ο κόσμος μας έδωσε τεράστια δύναμη. Ακόμα έχω τις ιαχές στο κεφάλι μου. Όπως δεν ξεχνάω και την τεράστια αγάπη και δύναμη που μας έδωσαν οι οπαδοί μας για να υπερνικήσουμε ακόμα και την κούραση».
-τις διαφορές ανάμεσα στην εποχή που αγωνιζόταν και στο σήμερα, όσον αφορά στην προετοιμασία πριν από ένα ντέρμπι: «Νομίζω το καλύτερο είναι να ξέρεις απέναντι σε ποιον παίζεις και το τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις. Έπειτα καθορίζεις και την προπόνηση σου και βεβαίως τη ζωή σου, να είναι ήρεμη όλη τη βδομάδα και αφοσιωμένη σ’ αυτό το παιχνίδι. Εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες, έτσι περνάγαμε τη βδομάδα. Με πίστη για τη νίκη. Σεβόμασταν οποιονδήποτε διεκδικητή, όμως δεν είχαμε φόβο».
-τις προπονήσεις πριν απ’ τα παιχνίδια: «Ήταν ανοιχτές τότε οι προπονήσεις. Ερχόντουσαν 5-6 χιλιάδες άτομα να μας δουν. Ειδικά αν είχαμε διπλό μεταξύ μας. “Διψούσανε” για τη νίκη την Κυριακή, είτε αντίπαλος ήταν ο Ολυμπιακός είτε ο Παναθηναϊκός και το δείχνανε μέσω των συνθημάτων που φωνάζανε. Όλο αυτό μας δυνάμωνε ακόμα περισσότερο, για να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε χαρά».
-το ποιες ομοιότητες ή και διαφορές εντοπίζει ανάμεσα στον αείμνηστο Λουκά Μπάρλο και στον Δημήτρη Μελισσανίδη: «Ο καθένας με το δικό του στυλ. Εγώ τον Λουκά Μπάρλο τον έζησα και σαν πρόεδρο, αφού επί ημερών του πήγα στην ΑΕΚ. Ήταν ένας άνθρωπος δοσμένος στην ομάδα, ψυχή τε και σώματι, ένας πατέρας όλων των ποδοσφαιριστών. Δεν ήθελε κανένα πρόβλημα να εμποδίζει την απόδοσή μας την Κυριακή, γι’ αυτό και δεν άφηνε τίποτε άλυτο. Ώστε να είμαστε απελευθερωμένοι και να μην έχουμε θέματα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Έγραψε τη δική του ιστορία μαζί με την ομάδα που δημιούργησε και πιστεύω ότι όλος ο κόσμος τον θυμάται με πολύ αγάπη, γι’ αυτά που προσέφερε. Σε ότι αφορά τον Δημήτρη Μελισσανίδη, αυτή τη στιγμή κάνει ένα τεράστιο έργο. Χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατο να φτιαχτεί το γήπεδο. Παράλληλα έχει οδηγήσει την ΑΕΚ στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος, του Κυπέλλου, σε πολύ καλή πορεία στο Europa League και βεβαίως στους ομίλους του Champions League. Είναι Αεκτζής και εγώ προσωπικά τον ευχαριστώ για όσα έχει κάνει και θα κάνει για την ομάδα μας».
-το ποια ομάδα της ΑΕΚ ήταν καλύτερη, αυτή της δεκαετίας του 70′ ή εκείνη των 90s: «Αυτές οι δύο ομάδες ήταν οι κορυφαίες και τις αναγνωρίζανε όχι μόνο οι Αεκτζήδες, αλλά και όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι. Δεν θέλω να πω όμως το ποια ήταν καλύτερη, επειδή αγωνίστηκα στην πρώτη και ίσως φανεί εγωιστικό. Αλλά ήταν οι πιο καλές ομάδες που περάσανε».
