Uncategorized

Η ιστορία του νεαρού οπαδού της ΑΕΚ, Γιαννιώτα!

21 Νοεμβρίου 2006. Μια παρέα με πατεράδες και γιους ξεκινάει από την Χαλκιδική με προορισμό την Αθήνα, και πιο συγκεκριμένα το ΟΑΚΑ, που φιλοξενούσε τον μεγάλο αγώνα μεταξύ ΑΕΚ και ΜΙΛΑΝ. Οι πατεράδες μπροστά στο αυτοκίνητο, τα παιδιά πίσω. Από νωρίς το πρωί, με το ξεκίνημα του ταξιδιού, η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το ποδόσφαιρο. Τότε οικογενειακοί φίλοι και συμπαίκτες, τρελαμένοι για ποδόσφαιρο, αλλά κάτι τους ένωνε περισσότερο. Η κοινή τους αγάπη για την ΑΕΚ. Η επιλογή να γίνουν ΑΕΚ, στα βόρεια της Ελλάδας και να είναι περήφανοι για αυτό. Οι ταξιδιώτες έφτασαν στην Αθήνα, ξεκουράστηκαν λίγο στο ξενοδοχείο και έφυγαν για γήπεδο. Η ανυπομονησία για το παιχνίδι ήταν μεγάλη. Τεράστια. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά… Πιο δυνατά… Όσο περνούσε η ώρα. Θα βλέπανε την κοινή και μεγάλη τους αγάπη από κοντά, μαζί με άλλους 70.000 Αεκτζηδες κόντρα σε ένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο. Το παιχνίδι ξεκινά, τα πιτσιρίκια με πίστη και πάθος τραγουδούν μέχρι να κλείσει η φωνή τους, και φτάνουν στον 7ο ουρανό όταν ο Ζούλιο Σέζαρ νικά τον Ντίντα με εκείνη την απίστευτη εκτέλεση φάουλ. Τα λεπτά περνάνε… Το παιχνίδι τελειώνει! Η ΑΕΚ στέλνει στο καναβάτσο την Μίλαν… Βγαίνοντας από το γήπεδο, και κάνοντας καζούρα στους Ιταλούς που ήταν απέναντι, ένα από τα δύο παιδιά γυρνάει και λέει στον φίλο του. ” Σε λίγα χρόνια θα με βλέπεις να παίζω με την ΑΕΚΑΡΑ στο champions League, στο υπόσχομαι “.. Από τότε, έγιναν πολλά… Ο τότε πιτσιρίκος, που ξεχώριζε στα τοπικά πρωταθλήματα σαν την μύγα μες το γάλα, έγινε επαγγελματίας, αγωνίστηκε στην Super League, φόρεσε την γαλανόλευκη, και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία, να δοκιμάσει την τύχη του σε μια από τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας. Στεναχώρησε πολλούς, αλλά ήταν γνωστά τα αισθήματα του. Ακόμα, πολλές φορές, κι αν προσπαθούσε να τα κρύψει… Σήμερα, και τα δύο πιτσιρίκια που πρωταγωνίστησαν σε αυτή την ιστορία έχουν μεγαλώσει. Και ο δεύτερος, μια μέρα μετά την πρόκριση της ΑΕΚ στο Champions League, έμαθε πως ο φίλος του υλοποίησε την υπόσχεση του μετά από 12 χρόνια. Η χαρά του, απερίγραπτη…

Γιάννη, καλώς ήρθες… Αν και δεν έφυγες ποτέ…

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({

google_ad_client: “ca-pub-2691683486408955”,

enable_page_level_ads: true

});