Το περιστατικό με τη δολοφονία του 23χρονου στη Χαλκίδα είναι το τελευταίο (χρονικά) παράδειγμα μιας κοινωνίας που σαπίζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Ακόμα μια μάνα θα κλάψει το παιδί της, το οποίο έφυγε από μαχαίρι για χάρη διαφορετικών χρωμάτων. Είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα η διαφορά οπαδικών προτιμήσεων; Μήπως τα αίτια που προκαλλούν τέτοια περιστατικά βίας είναι πιο βαθιά και δεν αφορούν τον αθλητισμό;
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ η πολιτεία δεν έλαβε μέτρα δραστικά με σκοπό να καταπολεμήσει τέτοια περιστατικά. Αντιθέτως προτίμησε να κατευνάσει τα πνεύματα με αστείες ποινές στις ομάδες, με κλείσιμο των γηπέδων για κάποιο χρονικό διάστημα, επιβολή ηλεκτρονικού εισιτηρίου και άλλα πολλά μέτρα τα οποία χτυπάνε το πρόβλημα επιφανειακά και ποτέ στη ρίζα του.
Η ελληνική κοινωνία, είναι ένας φορέας στον οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν καμία υπόσταση και καταπατούνται καθημερινά. Εάν καταλάθος αμάξι πολιτικού προσώπου πέσει πάνω σου, πρέπει να παρακαλλάς τον θεό να μη βρεις τον μπελά σου. Για τιμωρία του υπαίτιου δε συζητώ καν. Εάν φύγεις απ’ το σπίτι σου και χρησιμοποιήσεις τα ΜΜΜ χρειάζεσαι μια καλή δόση τύχης για να φτάσεις στον προορισμό σου, με τον φόβο το μέσο που επιβιβάστηκες, να σταματήσει να λειτουργεί στη μέση του συρμού, να κολλήσει σε έναν δρόμο στενό, η ακόμα και να τρακάρει!
Αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα, απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα του 2025. Όσον αφορά τον λαό, ένα μεγάλο ποσοστό του πάσχει από ελλιπή μόρφωση. Το κράτος συνειδητά το επιδιώκει αυτό για να μπορεί να ελέγχει τη μάζα. Ένα ολόκληρο σύστημα αναπαράγει βία, μίσος και εγκληματικότητα. Αυτό δε θα σταματήσει να υπάρχει όσο δεν δοθεί βάρος στη μόρφωση του λαού, τη δημιουργία αξιών. Επίσης, πρέπει οι δράστες να αντιμετωπίζονται με την κατάλληλη μεταχείρηση από τους ανθρώπους που είναι αρμόδιοι για την εφαρμογή του νόμου. Πολλές φορές η δικαιοσύνη, αντιμετωπίζει παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές με χαρακτηριστική επιοίκεια.
Σαν λαός οφείλουμε να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την οπαδική βία σαν ένα γεγονός που ακουμπάει μόνο τον αθλητισμό. Είναι κοινωνικό φαινόμενο και ο μοναδικός που μπορεί να το καταπολεμήσει είναι η ίδια η κοινωνία. Από την πλευρά της πολιτείας δε φαίνεται να υπάρχει διάθεση για ουσιαστική καταπολέμηση της βίας και της εγκληματικότητας. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό, το πιο στενάχωρο και το πιο επικίνδυνο.
