Σε μια… σκληρή συνέντευξη, ο πρώην τεχνικός της Άρσεναλ, Ουνάι Έμερι, «κατακεραύνωσε» τη διοίκηση για την στήριξη που δεν του παρείχε, κάλεσε τον Μεσούτ Εζίλ να κάνει την… αυτοκριτική του, ενώ αποκάλυψε ότι ο ίδιος προτιμούσε τον Βίλφριντ Ζαχά από τον Νικολά Πεπέ που του «φόρτωσαν» οι Λονδρέζοι!
Ο Ισπανός τεχνικός μίλησε στην «Daily Mail» και δεν άφησε τίποτα κρυφό. Θεωρεί ότι η πορεία του στην Άρσεναλ, με τις συνθήκες που ο ίδιος κλήθηκε να δουλέψει, ήταν πετυχημένη και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τους ανθρώπους της ομάδας που του έδειξαν την πόρτα της εξόδου.
Παράλληλα, αναφέρθηκε και στην… προβληματική παρουσία του Μεσούτ Εζίλ, αλλά και τις μεταγραφικές επιλογές για τις οποίες ο ίδιος δεν είχε ανάψει το πράσινο φως και εν τέλει του πιστώθηκαν ως… αποτυχίες!
Αναλυτικά:
“Κανείς μέσα από την ομάδα δεν με προστάτευσε. Ναι είπαν: «Ουνάι, είμαστε μαζί σου», αλλά στη σχέση μου με τους οπαδούς και στα αποδυτήρια δεν το εφάρμοσαν στην πράξη. Κάποια στιγμή είχαμε επιστρέψει στις καλές εμφανίσεις. Παίξαμε στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ και ήταν δύσκολες οι συνθήκες, αφού την περασμένη σεζόν η ομάδα είχε αποκλειστεί από τα ημιτελικά. Στο πρωτάθλημα θα μπορούσαμε να είχαμε τερματίσει στην 3η θέση.
Ο Πεπέ είναι καλός ποδοσφαιριστής, αλλά θέλει χρόνο. Όσο ήμουν εκεί δεν έπαιζε καλά. Ήθελα να έρθει κάποιος που να ήξερε το αγγλικό ποδόσφαιρο και δεν θα χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής. Για το λόγο αυτό είχα κάνει συνάντηση με τον παίκτη της Κρίσταλ Πάλας, Ζαχά. Αυτόν ήθελα, διότι έβλεπα ότι είχε πάρει νίκες μόνος του. Τον είδα σε 20 ματς, σε ορισμένα είχε πραγματοποιήσει καταπληκτικές εμφανίσεις. Είπα λοιπόν στη διοίκηση ότι αυτόν ήθελα! Μίλησα και μαζί του και ήθελε και εκείνος να έρθει. Η ομάδα, όμως, αποφάσισε από μόνη της να πάρει τον Πεπέ, επειδή ήταν πιο νέος με περισσότερο μέλλον. Είπα εντάξει, αλλά θέλω κάποιον που να νικάει παιχνίδια. Ο Ζαχά είναι τέτοιος παίκτης.
Ο Μεσούτ Οζίλ πρέπει στο τέλος της ημέρας να τα βρει με τον εαυτό του. Να κοιτάξει τη συμπεριφορά του. Προσπάθησα να τον βοηθήσω. Ανέκαθεν στην καριέρα μου, οι μεγάλοι παίκτες ήταν οι αγαπημένοι μου και μαζί μου έπιαναν την καλύτερη τους απόδοση. Ήμουν θετικός απέναντί του, ήθελα να τον βάζω να παίζω, αλλά η συμπεριφορά και η συνέπεια που έδειχνε δεν ήταν στα επίπεδα που έπρεπε. Θα μπορούσε να ήταν ο αρχηγός, αλλά δεν το ήθελα. Ο βαθμός της συνέπειάς του δεν ήταν τέτοιος για να του δώσω το περιβραχιόνιο. Δεν του άξιζε… Τελικά όμως αποφάσισαν οι παίκτες, όχι εγώ.”
