Ο Θάνος Τζάνης γράφει στο kitenimerosi.gr, για την “μαύρη” επέτειο των θυμάτων της Θύρας 7 και για την ανίκητη βλακεία που διέπει τον μέσο Έλληνα οπαδό.
Το ημερολόγιο έδειχνε 8 Φεβρουαρίου 1981 με τον αγώνα του Ολυμπιακού κόντρα της ΑΕΚ να λήξει με σκορ 6-0. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν στεφθεί πρωταθλητές και ο ενθουσιασμός στις κερκίδες του «Γ.Καραισκάκης» περίσευε. Ειδικότερα στην Θύρα 7 του Φαληρικού γηπέδου. Ωστόσο, η μοίρα είχε διαφορετική άποψη σχετικά με την εξέλιξη εκείνου του θριάμβου.
Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού «μεθυσμένοι» από το νέκταρ της επιτυχίας, εγκατέλειψαν τις κερκίδες του σταδίου προκειμένου να βρεθούν έξω από τα αποδυτήρια ώστε να αποθεώσουν τους ποδοσφαιριστές. Όσα εκτυλίχθηκαν στη συνέχεια αποτελούν μια από τις πιο «μαύρες» σελίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου και κατ’πέκταση της κοινωνίας.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
Σε λίγα λεπτά η Θύρα 7 είχε γεμίσει με κόσμο. Οι σκάλες το ίδιο. Σε ελάχιστο χρόνο, κόσμος βρίσκεται εγκλωβισμένος, σωριάζεται και ποδοπατείται από τους επερχόμενους. Ένα ανθρώπινο τείχος έχει σταματήσει την έξοδο των υπολοίπων από την θύρα.
Όσοι δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί αρχίζουν και πιέζουν ώστε να βγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται χωρίς να αντιληφθούν ότι συνθλίβονται ανθρώπινα κορμιά. Αμέσως διαδίδεται η είδηση ότι υπάρχουν τραυματίες και νεκροί. Οι πανηγυρισμοί σύντομα μετατρέπονται σε θρήνο.
Οι σκηνές είναι εφιαλτικές. Δεκάδες άνθρωποι εκλιπαρούν για βοήθεια. Κόσμος προσπαθεί να ανασύρει τους νεκρούς και να τραβήξει τους τραυματίες. Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους. ” Ανοίξτε τις πόρτες”, φώναζε ο κόσμος. Μέσα σε συνθήκες πανικού μεταφέρονται με φορεία στο Τζάνειο. Όλοι οι θάνατοι οφείλονται σε ασφυξία.
Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα, σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους. Λίγες ώρες αργότερα, οι αστυνομικοί αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στην Θύρα 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.
Κατά την αυτοψία που πραγματοποιήθηκε στο χώρο της Θύρας 7 δεν υπήρξε κανένα ίχνος αίματος. 19 ψυχές είχαν ήδη “φύγει” και άλλες δύο θα ακολουθούσαν λίγο αργότερα. Το σύνολο: 21… Στην συντριπτική τους πλειοψηφία παιδιά νεαρά. 14, 17, 20 ετών, ο μεγαλύτερος στα 40. Ανάμεσά τους και ένας φίλος της ΑΕΚ.
Το πιο εξοργιστικό γεγονός είναι ότι μέχρι σήμερα κανείς από τους υπευθύνους δεν έχει λογοδοτήσει για την απίστευτη αυτή τραγωδία. Η μνήμη των 21 αδικοχαμένων φιλάθλων τιμάται κάθε χρόνο από τους παράγοντες, τους παίκτες, την τεχνική ηγεσία και τους φίλους του Ολυμπιακού.
Όμοιες καταστάσεις και συμβάντα θα έπρεπε να ωριμάζουν συνειδήσεις και συμπεριφορές προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον. Ωστόσο κάτι τέτοιο φαίνεται πως δεν ισχύει για την ελληνική κοινωνία. Κάθε χρόνο που τιμούμε αυτή την τραγική επέτειο, όπου σύσσωμες οι ομάδες και οι οπαδοί τους εύχονται «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ», ορισμένοι «διψούν» για αίμα.
Το φαινόμενο της οπαδικής βίας πλέον αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας και δύσκολα θα μπορέσει να εκλείψει από αυτή, τουλάχιστον όχι στο προσεχές μέλλον. Επιστρέφοντας κάθε φορά από το Ολυμπιακό στάδιο, όπου παρακολούθησα παιχνίδι της λατρεμένης μου ΑΕΚ, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω γίνει μάρτυρας ενέδρας από αντίπαλους οπαδούς στις στάσεις του ΗΣΑΠ. Πέτρες, φωτοβολίδες και ότι άλλο βρίσκεται να εκτοξεύονται προς το βαγόνι του τρένου που είναι άσφιχτά γεμάτο.
Κάθε φορά κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου… ΓΙΑΤΙ; Γιατί τόσο μίσος, τόση κακία, ώστε να κινδυνέψει κάποιος και να μην επιστρέψει σπίτι του; Θεωρείται τόσο μεγάλο «έγκλημα» που κάποιος υποστηρίζει διαφορετικό χρώμα, σήμερα, φανέλα; Τα παιδιά της Θύρας 7 έχασαν την ζωή τους από ενθουσιασμό και χαρά επειδή η ομάδα τους κατέκτησε το πρωτάθλημα. Αντίστοιχα, στη σημερινή εποχή τα ραντεβού θανάτου μεταξύ οπαδών (είτε Ολυμπιακού, ΠΑΟ,ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) αυξάνονται επειδή κάποιοι επιζητούν την ανάδειξη υπεροχής μέσω της βίας.
Τι θλίψη, μόνο θλίψη; Ένα αδιανόητο δράμα πολλοί οπαδοί ποδοπατήθηκαν, τα σκαλιά βάφτηκαν με αίμα, 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (οι περισσότεροι λόγω ασφυξίας), πολλές οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος, ενώ 54 άνθρωποι τραυματίστηκαν σοβαρά. Ο μικρότερος, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή, ήταν μόλις 14 ετών και ο μεγαλύτερος 41. Ανάμεσά τους και μια κοπέλα 23 ετών. Άραγε, εσείς που μαχαιρώνεστε και επιδιώκεται την βία αγαπάτε περισσότερο την ομάδα σας από εκείνα τα παιδιά;
Υ.Σ: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ & ΠΟΥΘΕΝΑ
