Βαζέχα: «Το Νίκος Γκούμας η πιο καυτή έδρα, πολύ κοντά ο κόσμος στο γήπεδο»

Ο θρύλος του Παναθηναϊκού, Κριστόφ Βαζέχα, σε μια εκτενή συνέντευξη που έδωσε, παραδέχθηκε πως το γήπεδο της ΑΕΚ ήταν η πιο καυτή έδρα στη χώρα μας!

Όσα είπε ο ίδιος στο oneman:

Τι ακούγατε στο αυτοκίνητο τώρα που ερχόσασταν;

Άκουγα αθλητικό ραδιόφωνο. Αν έχει αγωνιστική ή όταν έχει κύπελλο, ακούω γενικά αθλητικά. Καθημερινά όμως μπορεί να βάζω και μουσική στο αυτοκίνητο. Aκούω διάφορα είδη μουσικής.

Ακούτε δηλαδή και ελληνικά και ξένα;

Εμένα μου άρεσε ο Γιάννης Πάριος πάρα πολύ. Από τότε που ήρθα. Μάλιστα μια φορά που είχα πάει να τον ακούσω, πήγα στο καμαρίνι του και μιλήσαμε. Κάποια στιγμή είχε τύχει να τραγουδήσει και στη Θεσσαλονική και είχε τύχει να παίζουμε και εμείς εκεί, οπότε τον είχα δει και εκεί.

Γενικά, τέσσερα άτομα μου άρεσαν από τους Έλληνες τραγουδιστές. Ο Πάριος πρώτα και μαζί ο Τερζής, ο Μητροπάνος και ο Ρέμος.

Ξέρουμε ότι κάνατε πολύ αθλητική ζωή. Όμως κάποια φορά θα πήγατε στα μπουζούκια.

Ουσιαστικά πήγαινα μόνο με την ομάδα. Σε περίπτωση που παίρναμε κάποιο πρωτάθλημα ή κάποιο κύπελλο. Σπάνια πήγα με φίλους, σε κάποιες εκδηλώσεις. Να σου πω την αλήθεια, την πρώτη φορά δεν τη θυμάμαι. Πρέπει να ήταν με τον Παναθηναϊκό, όταν πήραμε το πρωτάθλημα του ‘91. Είχαμε πάει κάπου στην Κηφισιά. Το ποιος τραγούδαγε δεν το θυμάμαι. Ούτως ή άλλως δεν τα καταλάβαινα κι όλα τότε.

Εμένα βασικά δεν μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η μουσική ούτε αυτό το στιλ διασκέδασης. Γενικά μου αρέσει η πιο απαλή, η πιο ήρεμη μουσική. Να πηγαίνεις κάπου και να μπορείς να επικοινωνήσεις με τον άλλο. Στα μπουζούκια ας πούμε πας και δεν μπορείς να μιλήσεις. Πίνουν, καπνίζουν και ακούν μουσική. Δεν μου αρέσουν τόσο πολύ λοιπόν. Προτιμώ να πηγαίνω κάπου και να μπορώ να μιλήσω. Μια στο τόσο έχει βέβαια έχουν και αυτά την αξία τους.

Κάποιο τραγούδι όμως που να σας έχει μείνει;

Άκου, να σας πω κάτι να γελάσετε κιόλας. Εγώ, όταν πήγα για πρώτη φορά για διακοπές στην Ελλάδα, πήγα στη Σκιάθο. Ήταν νομίζω το 1991. Ο γιος μου ήταν πολύ μικρός ακόμα. Ξύπναγε πολύ νωρίς. Επομένως, δεν είχα τις διακοπές που θα μπορούσες να ξυπνήσεις ό,τι ώρα θες.

Το παιδί ας πούμε ξύπναγε κάπου στις 8. Μαζί του βέβαια ξυπνάγαμε και εμείς. Κάθε φορά, λοιπόν, πηγαίναμε στο πρωινό του ξενοδοχείου ακούγαμε ακριβώς το ίδιο τραγούδι. Μου έχει μείνει αυτό. Ήμασταν 2 εβδομάδες εκεί και κάθε μέρα ακούγαμε την ίδια μελωδία. Προφανώς θα είχαν κάποια playlist, την ίδια κασέτα. Μου είχε κολλήσει τότε. Ίσως ήταν το πρώτο ελληνικό τραγούδι που μου κόλλησε. Το παράξενο είναι ότι δεν το θυμάμαι τώρα. Έλεγε κάτι του στιλ “τα μάτια σου”.

Έχετε μια καρμική σχέση με τη γυναίκα σας, σωστά;

Nαι, ναι. Γεννηθήκαμε και οι δύο στο Κατοβίτσε. Είναι μια πόλη στην Πολωνία. Ήμασταν μάλιστα στο ίδιο μαιευτήριο. Η δική μου μάνα και η μάνα της γυναίκας μου βρίσκονταν στο ίδιο νοσοκομείο.

Μετά μέναμε στον ίδιο δρόμο, πήγαμε και στο ίδιο σχολείο. Χωρίσαμε μόνο στην 4η τάξη, γιατί πήγα σε άλλο σχολείο. Χωρίσαμε με την έννοια ότι αναγκάστηκα να πάω αλλού λόγω του ποδοσφαίρου. Ξαναβρεθήκαμε όμως.

Ήμασταν περίπου στα 20, όταν πήγαμε στον ίδιο χορό. Η γυναίκα μου τότε  δούλευε σε τράπεζα και εκεί είχαν κάνει μια εκδήλωση. Μου είπε ότι θα γινόταν η εκδήλωση αυτή. Δεν θυμάμαι ποιος πρότεινε σε ποιον να πάμε. Σίγουρα όμως εκεί ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε μαζί. Ήταν τελικά σαν μοιραίο.

Ποια ήταν η αντίδρασή της, όταν έμαθε για την Ελλάδα;

Koιτάξτε, ήταν πολύ δύσκολο ως επιλογή. Ο γιος μας ήταν μόλις 2 ετών. Εγώ ήμουν χωρίς προπόνηση, γιατί εκείνη την εποχή στην Πολωνία το πρωτάθλημα σταμάταγε τέλος Οκτωβρίου λόγω χειμώνα. Ίσως όμως ήταν τότε που εκείνη  κατάλαβε ότι έτσι είναι η ζωή του ποδοσφαιριστή.

Ήταν δύσκολο για πολλούς λόγους. Δεν ξέραμε βέβαια ελληνικά. Δεν ξέραμε ούτε αγγλικά. Τότε στην Πολωνία ως δεύτερη γλώσσα μαθαίναμε τα ρωσικά. Δεν ήμασταν κιόλας ούτε εγώ ούτε η γυναίκα μου άνθρωποι που να μας αρέσουν οι μετακινήσεις. Βέβαια ήρθαμε σε μια ομάδα οργανωμένη που μας υποδέχτηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Το είχαμε φανταστεί ούτως ή άλλως ότι κάποια στιγμή θα χρειαζόταν να φύγουμε. Τώρα που γυρνάμε κοιτώντας προς τα πίσω, ξέρουμε ότι τελικά αυτή ήταν μια πολύ καλή επιλογή. Ήταν καλό που έτυχε να παίξω καλά, να δεθώ με την ομάδα και να κάτσω εδώ για τόσα χρόνια. Δεν μας ταίριαζε να αλλάζουμε μέρη ανά διετία, όπως άλλοι ποδοσφαιριστές. Η επιλογή μου να μείνω στον Παναθηναϊκό ήταν σαν απόφαση ζωής.

Θυμάστε το πρώτο σας ντέρμπι;

Το πρώτο μου ντέρμπι ήταν με τον Ολυμπιακό, ήμασταν στο ‘Καραϊσκάκη’ και είχε φιλάθλους και των δύο ομάδων. Ήταν ένα πολύ δυνατό παιχνίδι. Κερδίσαμε 3-4 και ήταν ένα μεγάλο βήμα για το πρωτάθλημα. Σημαδεύτηκε και από κάποια επεισόδια.

Ποια έδρα ήταν πιο καυτή;

Στην Ελλάδα το ‘Νίκος Γκούμας’. Ήταν πολύ κοντά ο κόσμος με τους ποδοσφαιριστές, ήταν πολύ κοντά στις γραμμές του γηπέδου. Στα άλλα γήπεδα δεν ήταν έτσι. Για παράδειγμα στο ‘Καραϊσκάκη’ είχαν ακόμη στίβο γύρω γύρω, αλλά και στην Τούμπα έχει απόσταση ο κόσμος από τους παίκτες. Πολύ ωραία έδρα ήταν βέβαια και το ‘Χαριλάου’ του Άρη.

Θυμάστε ποιος ήταν ο πιο σκληροτράχηλος αμυντικός που βρήκατε; Κάποιος που να μην έπαιζε βρόμικα αλλά να έπαιζε σίγουρα σκληρά.

Όταν βλέπω μερικά παιχνίδια σε κασέτες, γιατί καμιά φορά βάζω παιχνίδια σε κασέτες, όποτε έχω χρόνο. Ήταν πολύ σκληρό τότε το παιχνίδι. Τότε δεν προστατεύονταν οι επιθετικοί. Δηλαδή σήμερα οι κόκκινες θα έβγαιναν συνεχώς. Η μια μετά την άλλη.

Οι μάχες με τον Παχατουρίδη, τον Καραταϊδη, τον Νίκο Κωστένογλου το έχω πει πολλές φορές ότι με έχουν σημαδέψει. Ήταν βέβαια και ο Μανωλάς. Εκείνος όμως δεν ήταν τόσο σκληρός όσο έξυπνος. Ήξερε πού να τοποθετείται. Εκείνοι που προανέφερα όμως έπαιζαν πολύ δυνατά. Με τάκλιν, με δύναμη. Κι όμως μέχρι σήμερα έχω μαζί τους πολύ καλές σχέσεις. Το τι συμβαίνει μέσα στον αγώνα είναι ανεξάρτητο από την προσωπική σου σχέση με τον άνθρωπο απέναντί σου. Ήμασταν αντίπαλοι μόνο για έναν προκαθορισμένο χρόνο. Όσο διαρκούσε το ματς.

Υπήρξε κάποιος συμπαίκτης σας που να τον βρήκατε μετά ως αντίπαλο και να στεναχωρηθήκατε; Για παράδειγμα ο Σαραβάκος;

Ξέρεις τι; Με τον Σάρο, όταν ήρθε το ντέρμπι με την ΑΕΚ, παίζαμε και οι δύο ως επιθετικοί. Ήμασταν λοιπόν στο γήπεδο μακριά ο ένας από τον άλλο. Δεν είχαμε επαφή. Μάλλον όμως για εκείνον θα ήταν πολύ δυσκολότερο.

Θυμάμαι σίγουρα πως έχασε το πέναλτι και έλεγαν ότι το έκανε επίτηδες. Αυτό βέβαια εγώ δεν το πιστεύω. Ήταν σίγουρα όμως πολύ δύσκολο γι’αυτόν εκείνο το παιχνίδι. Μπορώ να το φανταστώ κιόλας.

Εσείς φέρατε τον Βάντσικ στην Ελλάδα;

Ναι. Τον Δεκέμβριο ήρθα εγώ στην ομάδα. Ο κύριος Βαρδινογιάννης με ρώτησε, επειδή ο Σαργκάνης ετοιμαζόταν για μεταγραφή αλλού. Είπα τότε ότι υπάρχει αυτός ο τερματοφύλακας, ότι ήταν φίλος και πολύ καλός. Πήγαν, λοιπόν, και τον είδαν και τους άρεσε πολύ. Ήταν πολύ εύκολο, λοιπόν, να έρθει αμέσως μετά το καλοκαίρι. Την ποιότητά του την απέδειξε πολύ νωρίς.

Θυμάστε κάποιον συμπαίκτη σας που να τον θεωρείτε τον λιγότερο εγωιστή; Που να έβαζε τον εαυτό του κάτω από την ομάδα;

Τώρα είναι πραγματικά πάρα πολλοί και ίσως αν πω ένα όνομα αδικήσω κάποιους. Αυτός πάντως που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, όταν είχα έρθει ήταν ο Κώστας Μαυρίδης. Ήταν ένας τρομερός άνθρωπος χαμηλών τόνων που προσπαθούσε πάντα να τα δίνει όλα για την ομάδα. Μου είχε κάνει εντύπωση ο χαρακτήρας του από την πρώτη μέρα.

Ας αφήσουμε το γκολ με τον Άγιαξ που ήταν το σημαντικότερο. Υπάρχει κάποιο γκολ που να σας έχει μείνει ως το πιο όμορφο;

Έχω ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Η μνήμη μου δεν είναι καθόλου καλή. Μερικές φορές κάθομαι και βλέπω βίντεο στο Youtube και υπάρχουν πράγματα που έκανα μέσα στο γήπεδο και δεν τα θυμάμαι καθόλου. Είναι δύσκολο, λοιπόν, να βρεις ένα μόνο γκολ.

Εκείνο το γκολ που είχατε βάλει απέναντι στη Λάρισα και σας είχε χειροκροτήσει ο αντίπαλος τερματοφύλακας;

Ναι, το θυμάμαι αυτό το γκολ. Ήταν στο ΟΑΚΑ. Έγινε με μια πάσα που ήρθε κατευθείαν από τον Βάντσικ. Πολύ ωραίο γκολ. Τερματοφύλακας της Λάρισας τότε ήταν ο Γεωργίου.

Σας έχει ξανατύχει αυτό; Να σας χειροκροτήσουν μέσα στο γήπεδο οι αντίπαλοι;

Αντίπαλοι παίκτες όχι. Μπορώ να πω όμως κάτι άλλο που είναι πολύ σημαντικό για μένα. Όπου και αν πάω, σε όποιο γήπεδο και αν είμαι είτε ως ποδοσφαιριστής είτε τώρα. Νιώθω αγαπητός από όλο τον κόσμο, όχι μόνο από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Είτε μιλάμε για Ολυμπιακούς είτε για την Τούμπα είτε για τον Άρη είτε στην ΑΕΚ. Αυτό ξέρεις είναι το μεγαλύτερο κέρδος για έναν αθλητή. Και θα ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλον τον φίλαθλο κόσμο στην Ελλάδα για την αγάπη του.

Toν Παναθηναϊκό τον ξέρατε τότε; Ήταν γνωστό το όνομά του στην Πολωνία;

Ναι. Όπως το θυμάμαι τώρα, μόνο ο Παναθηναϊκός ήταν γνωστός τότε στην Πολωνία. Στον Παναθηναϊκό ήταν που είχε δουλέψει Γκόρσκι και ο Γκμοχ. Δεν το λέω, επειδή έπαιξα μετά στην ομάδα. Είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αυτή ήταν η πραγματικότητα. Από τις ελληνικές ομάδες είχαμε ακουστά μόνο τον Παναθηναϊκό. Είχαν προηγηθεί και οι πορείες του τα προηγούμενα χρόνια.

Στη Ruch Chorzów σας αντιμετωπίζουν όπως σας αντιμετωπίζουν και εδώ; Ως θρύλο;

Koίταξε. Yπήρχε πολύ πριν από εμένα ένας πολύ σημαντικός ποδοσφαιριστής. Λεγόταν Gerard Cieślik. Πολύ μεγάλη φιγούρα του πολωνικού ποδοσφαίρου. Δεν άλλαξε ποτέ ομάδα. Έμεινε στη Ruch από παιδί μέχρι το τέλος της καριέρας του. Ας πούμε ότι μετά από αυτόν είμαι εγώ.

To ενδιαφέρον είναι ότι, όταν έκαναν μία ταινία για αυτόν και χρειάζονταν ένα μικρό παιδί για να τον υποδυθεί σε μικρή ηλικία, διάλεξαν εμένα να τον παίξω.

Τελικά, πώς προφέρεται το όνομά σας; 

Είναι Warzycha (Βαζέχα) αλλά με βαρύ ‘ζ’. Και εγώ όταν είχα πρωτοέρθει και έβλεπα τις αθλητικές εφημερίδες, δεν αναγνώριζα το όνομά μου. Θυμάμαι, μου το έδειχνε ο διερμηνέας για να το καταλάβω, ήταν εντελώς διαφορετικό.

Πότε ήρθε για πρώτη φορά η μάνα σας στην Ελλάδα;

Θυμάμαι ότι πήγαμε όλοι μαζί διακοπές το δεύτερο καλοκαίρι που ήρθαμε στην Ελλάδα. Ξανά στη Σκιάθο.

Εκεί κατάλαβε ότι εδώ είστε εδώ κάτι σημαντικό;

Νομίζω όχι. Δεν το είχε καταλάβει. Το κατάλαβε πολύ αργότερα. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί γιατί ερχόταν κόσμος, γιατί βγάζαμε φωτογραφίες. Δηλαδή σίγουρα χαιρόταν αλλά δεν μπορούσε να βρει το γιατί γινόταν αυτό. Στην Πολωνία αυτό το πράγμα με τους οπαδούς δεν είναι τόσο έντονο όσο είναι εδώ.

Oύτως ή άλλως και εμένα με μπέρδεψε. Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω. Έπρεπε να βγάζω φωτογραφίες με όσους μου το ζητούσαν; Ήταν σωστό αυτό; Δεν ήξερα πώς να κινηθώ τα πρώτα χρόνια. Αργότερα, αυτό το πράγμα άλλαξε. Με συμβούλεψαν τι έπρεπε να κάνω.

Τότε εξήγησα και εγώ στη μάνα μου τι συμβαίνει. Γιατί, ξέρετε, με ρωτούσε όταν πηγαίναμε σε μαγαζιά “γιατί έρχονται εδώ και μας ενοχλούν;” (γέλια).

Πότε το ξυρίσατε το μουστάκι;

Την πρώτη χρονιά που ήρθα Ελλάδα, το είχα το μουστάκι, αλλά το ίδιο το καλοκαίρι το ξύρισα. Για όσο θα διαρκούσαν οι διακοπές. Μόλις ξεκίνησε η σεζόν, πάλι το άφησα. Ήθελα να ξεκουραστεί για ένα μήνα το πρόσωπό μου (γέλια)

Δεν θυμάμαι όμως σε ποια ηλικία ακριβώς το έκοψα εντελώς.

Υπάρχει κάποια περίοδος που να σας πίκραναν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού; Που να νιώθετε ότι σας αδίκησαν;

Nαι. Η μοναδική φορά ήταν μετά το 3-0 στη Ριζούπολη. Τότε που μπήκαν οπαδοί στο αθλητικό κέντρο. Έκαναν ζημιές, έσπασαν αυτοκίνητα. Προσπάθησαν να χτυπήσουν παίκτες, χτύπησαν και τον κύριο Μαρκαριάν. Για μένα αυτό ήταν μια τεράστια έκπληξη. Ένα σοκ.

Τότε είχαμε προπόνηση. Εγώ ήμουν αρχηγός της ομάδας. Είπαμε να πάμε να τους μιλήσουμε μαζί με τον προπονητή. Σε περίπτωση που θέλουν να ζητήσουν κάτι, να είμαστε εμείς εκεί. Θα διάλεγαν 4-5 άτομα, ως εκπροσώπους τους, θα πηγαίναμε όλοι μαζί μέσα και θα συζητάγαμε σαν άνθρωποι. Δεν γινόταν όμως κάτι τέτοιο.

Μέχρι να πάμε κάτω εκείνοι πέρασαν κάπως από την πύλη, έτρεξαν προς τα αποδυτήρια. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν κλειδώσει τις πόρτες. Έσπαγαν αμάξια, έκαναν ζημιές.Όλοι ξέραμε ότι οι οπαδοί έρχονται προς τα εμάς. Κανείς όμως δεν έκανε καμία προσπάθεια να τους εμποδίσει. Οι εικόνες ήταν πολύ άσχημες. Τότε ήταν πρώτη φορά που το είδα και φοβήθηκα.

Ένα κλισέ που λένε συχνά είναι ότι “εντάξει, είναι πιεστική η ζωή του ποδοσφαιριστή, αλλά παίρνει και τόσα λεφτά”. Είναι όντως δύσκολη πιστεύετε;

Είναι πολύ δύσκολη η ζωή του και ειδικά τη σημερινή εποχή. Τα παιδιά τώρα προσέχουν πάρα πολύ, είναι πιο επαγγελματίες, γιατί δεν είναι το θέμα μόνο η προπόνηση, αυτό είναι ένα κομμάτι που πας δυο ώρες κάθε μέρα και τέλος. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά στο σπίτι. Στην προπόνηση σε ελέγχει ο προπονητής, αλλά μετά; Τις επόμενες 22 ώρες τι κάνεις; Άμα είναι να κάνεις προπόνηση και μετά να πηγαίνεις σπίτι και να μην τρως καλά, να μην ξεκουράζεσαι, να μην κοιμάσαι καλά, και να ξενυχτάς, άστο.

Συνήθως, όσοι το κάνουν αυτό, είναι ποδοσφαιριστές που κάνουν μπαμ και μετά χάνονται.

Βλέπουμε για παράδειγμα τον Ρονάλντο, ο οποίος παίρνει τόσα λεφτά. Η ζωή του όμως πώς είναι; Συνέχεια προπόνηση και όχι μόνο δύο ώρες -τουλάχιστον με όσα λέει ο ίδιος. Πάει και μόνος του στο γυμναστήριο, προσέχει το φαγητό του, έχει διαιτολόγο, πάει για ύπνο απ’ τις 10 γιατί πρέπει να σηκωθεί στις 7 το πρωί και να φτάσει πρώτος στην προπόνηση. Πάντα γράφουν ότι φτάνει πρώτος στην προπόνηση.

Δεν είναι εύκολο όλο αυτό, τουλάχιστον για κάποιον που θέλει να κάνει κάτι σοβαρό και όχι χαβαλέ και να παίρνει αυτά τα λεφτά. Και φανταστείτε τώρα ότι αν αυτός ξεκίνησε 18 χρονών και τώρα συνεχίζει έτσι, σχεδόν 15 χρόνια μετά, είναι σαν να ζει στον στρατό.

Τι έχει τελικά πιο μεγάλη σημασία για έναν ποδοσφαιριστή;

Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο. Εγώ για παράδειγμα ήμουνα μέτριος μέχρι τα 16 μου, σε σχέση με κανά δυο τρεις φίλους που παίζαμε μαζί. Είχαν περισσότερο ταλέντο, αλλά νόμιζαν ότι αυτό αρκεί.

Και ξέρετε μετά ξεκινάει αυτή η ηλικία που είναι πολύ επικίνδυνη για ένα νεαρό παιδί.  Ξεκινάνε τα κορίτσια, οι βραδινές έξοδοι, οι φίλοι σου σού λένε “έλα, πάμε να βγούμε, τι πάει να πει έχεις παιχνίδι αύριο” και τέτοια. Θα μπορούσα να πηγαίνω μαζί τους, αλλά είπα “όχι”. Και αυτά τα παιδιά που ήταν στη δική μου ηλικία και ήταν πολύ καλύτεροι από μένα, αλλά έκαναν αυτή τη ζωή, δεν κατάφεραν να παίξουν πουθενά αξιόλογα. Και βέβαια ζηλεύεις εκείνη τη στιγμή, όταν για παράδειγμα τους βρίσκεις τη Δευτέρα στο σχολείο και σου λένε πώς περάσανε. Όταν περνάνε τα χρόνια όμως, μετά σε ζηλεύουν αυτοί.

Και ξέρεις τι ωραία που είναι η βραδινή ζωή, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Πρέπει να είσαι πολύ σκληρός χαρακτήρας για να αρνηθείς. Απλώς πιστεύω πως όταν κάποιος έχει το ταλέντο, το οποίο μπορεί αυτές τις εποχές να του δώσει πολλά λεφτά, είναι κρίμα να μην το εκμεταλλευτεί.

Τι σας έλειψε περισσότερο, όταν σταματήσατε το ποδόσφαιρο;

Τις πρώτες μέρες σου λείπει αυτός ο τρόπος ζωής, να ξυπνάς κάθε μέρα για προπόνηση, να πηγαίνεις, να γυρνάς, όλο αυτό. δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Είναι το ταξίδι, είναι το αεροπλάνο, είναι το πούλμαν, τα αποδυτήρια πριν την προπόνηση, μετά την προπόνηση, ο χαβαλές, οι εύκολες στιγμές, οι δύσκολες στιγμές.

Αν το ξέρεις όμως από πιο νωρίς ότι θα σταματήσεις, ότι “ως εδώ ήμασταν, δεν πάει άλλο”, είναι πιο εύκολο μετά. Όταν πλησίαζε προς το τέλος το συμβόλαιο μου και είχα φτάσει σχεδόν 40 χρονών, προετοιμαζόμουν, ήξερα ότι το καλοκαίρι σταματάω. Αν και θα μπορούσα να παίξω κι “άλλο” σε κάποια πιο μικρή ομάδα, αλλά δεν άξιζε να πάω κάπου πιο χαμηλά.

Το δύσκολο είναι όταν είσαι ποδοσφαιριστής και -χτύπα ξύλο- σου συμβαίνει κάποιος τραυματισμός, και ξαφνικά τελειώνουν όλα. Εκεί είναι πολύ δύσκολο.

Ότι θα σου λείπει πάντως και πάλι, ναι, εννοείται.

Τώρα τα λεφτά που πέφτουν στο ποδόσφαιρο είναι αστρονομικά. Πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να χαλάσει το ποδόσφαιρο ή είναι μέρος πια του παιχνιδιού;

Κοίτα, εμείς τώρα ως απλοί φίλαθλοι που βλέπουμε ποδόσφαιρο κτλ, δεν ξέρουμε αν ισχύουν τα συμβόλαια που γράφουν οι εφημερίδες, αν είναι αληθινά τα νούμερα. Γιατί είναι και κάποια που τα βλέπεις και λες “αυτό δεν γίνεται”. Πιστεύω πάντως ότι δεν υπάρχει πια ταβάνι, βλέπουμε κάθε χρόνο και κάποιο οικονομικό ρεκόρ να σπάει. Δεν ξέρω αν πραγματικά αξίζει ένας ποδοσφαιριστής τόσα πολλά λεφτά.

Γι’ αυτό λέω ότι εμείς δεν ξέρουμε τι παίζεται στην πραγματικότητα. Μία μεταγραφή δεν είναι μόνο τα λεφτά που παίρνει ένας ποδοσφαιριστής, υπάρχουνε και τα γύρω γύρω. Και οι μάνατζερς και οι τεχνικοί διευθυντές κτλ.

Πώς τους βλέπετε τους σημερινούς που έχουν κόλλημα με τα social media;

Εντάξει, αυτό δεν μπορείς να το ελέγξεις.

Εσείς θα είχατε λογαριασμό αν υπήρχαν τότε; Θα ήσασταν απ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές που ανεβάζουν stories ή θα μένατε μακριά;

Μάλλον θα έμπαινα κι εγώ στο τριπάκι. Βέβαια, και τώρα είμαι στο Instagram, αλλά να πεις εντάξει, τώρα δεν παίζω μπάλα, για χαβαλέ το κάνω. Πιστεύω πάντως ότι είναι θέμα χαρακτήρα πώς θα τα διαχειριστείς κι αυτά.

Βλέπω κάποια παιδιά ας πούμε που πάνε στο γήπεδο πριν το παιχνίδι με κάτι τεράστια ακουστικά και εμένα αυτά δεν μ’ αρέσουν. Πριν το παιχνίδι θέλει συγκέντρωση, όχι να ακούς μουσική.  Ή πιστεύω ότι είναι υπερβολικό να βλέπεις ποδοσφαιριστές να πηγαίνουν μπροστά στον καθρέφτη, να βάζουν ζελέ πριν το ματς και να θέλουν να κάνουν τα μοντέλα.

Εσύ πας τώρα για το παιχνίδι και σκέφτεσαι την τηλεόραση που θα σε δείχνει; Αυτή είναι η δική μου άποψη όμως.

Ο Ρονάλντο όμως σας αρέσει.

Ξέρεις τι; Άμα είσαι Ρονάλντο, ναι. Αν μπορείς να το υποστηρίξεις όπως εκείνος, κάν’ το.

Σας σταμάτησε ποτέ κανείς στον δρόμο και να σας είπε “έγινα Παναθηναϊκός εξαιτίας σας’;

Ναι ναι, έχει γίνει πολλές φορές αυτό. Το πιο σημαντικό όμως είναι που με σταματάνε και μου λένε “κοίτα, εγώ είμαι Ολυμπιακός ή ΑΕΚτζής, αλλά να ξέρεις ότι σε θαυμάζω”.

Υπήρξε όμως και κανείς που να σας είπε “Ήμουν Ολυμπιακός ή ήμουν ΑΕΚ, αλλά εξαιτίας σας άλλαξα ομάδα, έγινα Παναθηναϊκός”;

Να αλλάξει ομάδα εξαιτίας μου; Αυτό όχι (γέλια).

Ποια είναι η καλύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού που έχει υπάρξει ποτέ; Εκείνη του ‘96 ή εκείνη του Wembley;

Δύσκολο να απαντήσω. Ήταν άλλο ποδόσφαιρο τότε. Θυμάμαι κάποια στιγμή που είδα στιγμιότυπα απ’ το παιχνίδι στο Wembley κι έβλεπα ότι υπήρχε πολύ χώρος, ότι ο ποδοσφαιριστής είχε τον χρόνο να κάνει κοντρόλ, να κοιτάξει δεξιά, να κοιτάξει αριστερά, να αποφασίσει πού θα δώσει την πάσα. Δεν υπήρχε κάποιος αντίπαλος δίπλα του, ήταν διαφορετικά. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Τώρα πρέπει να κάνεις το κοντρόλ ή να δώσεις πάσα όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Μπορώ να μιλήσω μόνο για το διάστημα που έπαιξα εγώ στην ομάδα. Υπήρξαν δύο ομάδες πολύ καλές. Η μία ήταν αυτή που φτάσαμε στον ημιτελικό με τον Άγιαξ και η δεύτερη ήταν με τον κύριο Κυράστα, τότε που χάσαμε το πρωτάθλημα στο τσακ απ’ τον Ολυμπιακό. Μιλάω για τη δεύτερη φορά που ήρθε ο Κυράστας στην ομάδα, τότε που είχαμε και πιο μεγάλα ονόματα.

Αγαπημένος σας αθλητής εκτός ομαδικών αθλημάτων; Πχ στο μποξ;

Το μποξ δεν μου αρέσει καθόλου, το τένις μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει ο Φέντερερ πολύ.

Τον Τσιτσιπά πως τον βλέπετε;

Νομίζω έχει τα προσόντα, ώστε να γίνει κι αυτός πρώτος, και σύντομα μάλιστα.

Μπάσκετ βλέπετε; 

Πρωτάθλημα δεν βλέπω, αλλά βλέπω Ευρωλίγκα και τώρα πρόσφατα πήγα δυο τρεις φορές στο γήπεδο να δω τον Παναθηναϊκό. Και ξέρετε τι; Έχει μεγάλη διαφορά το μπάσκετ από κοντά. Είναι πιο εντυπωσιακό, έχει πολλή δύναμη, ξύλο και τέτοια. Στην τηλεόραση νομίζεις ότι δεν υπάρχει επαφή.

Έχετε παίξει μόνο σε δύο πρωταθλήματα: στο ελληνικό και στο πολωνικό. Υπάρχει κάποιο πρωτάθλημα που να σας έχει μείνει άχτι που δεν παίξατε εκεί; 

Εντάξει, εμένα μου αρέσει πολύ το ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν θα τα κατάφερνες αλλού. Κάθε μεταγραφή είναι ρίσκο και για την ομάδα και για τον ποδοσφαιριστή.

Για παράδειγμα πόσα παιδιά που παίξανε καλά σε άλλες ομάδες και, όταν ήρθαν στον Παναθηναϊκό δεν μπόρεσαν να αποδώσουν; Είναι πολλοί. Θα ηθελα πάντως να είχα πάει τότε, μόνο και μόνο για να έβλεπα αν θα μπορούσα να αποδώσω.

Δεν ήρθε κάποια πρόταση;

Ε, λέγανε ότι ήρθανε πολλές προτάσεις στο γραφείο του κυρίου Βαρδινογιάννη, είχα ακούσει κι εγώ διάφορα, αλλά επίσημη πρόταση, που να έρθει δηλαδή ένας σε μένα και να μου πει “Χρήστο, ξέρεις έχω αυτήν την πρόταση”, δεν ήρθε.

Οπότε δεν χρειαζόσταν και μάνατζερ εσείς.

Ο κύριος Γιώργος έλεγε “εγώ είμαι ο δικός σου μάνατζερ”. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό μου βγήκε σε καλό ή όχι… (γέλια). Νομίζω μου βγήκε σε καλό.

Κάποιο κοινό μεταξύ Πολωνών και Ελλήνων;

Όταν ήρθα εδώ στην Ελλάδα ο κόσμος μου φέρθηκε πολύ καλά και αυτό μου θύμισε την πατρίδα μου, γιατί το ίδιο κάνουμε κι εμείς όταν μας έρχεται κάποιος ξένος. Προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε. Ειδικά τον πρώτο καιρό, όταν ακόμη δεν ξέρει τη νοοτροπία ή δεν ξέρει πως λειτουργεί το κράτος.

Και κάτι τελείως διαφορετικό μεταξύ των δύο λαών;

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην αρχή είναι πως όταν έρχεσαι πρέπει να φτιάξεις κάτι χαρτιά, να κάνεις κάτι δουλειές με αυτά τα χαρτιά, και εδώ είχατε πολλή “υπομονή”… “Δεν φτιάξαμε ένα χαρτί σήμερα, εντάξει ,θα το φτιάξουμε αύριο”. Εμείς στην Πολωνία ήμασταν και είμαστε ακόμα πιο πειθαρχημένοι σ’ αυτό. Εδώ είναι πιο χαλαρά τα πράγματα. (γέλια)

Ρατσισμό αντιμετωπίσατε όταν ήρθατε;

Όχι, ποτέ.

Πώς βλέπετε τους πρόσφυγες που έρχονται τώρα; 

Είναι δύσκολο το θέμα και πρέπει να βρεθεί μία λύση ώστε να μην παίρνει όλο το “βάρος” η Ελλάδα, να αποσυμφορηθεί λίγο, να έρχονται δηλαδή από άλλες χώρες και να σταματάνε εδώ. Εγώ με την πολιτική είμαι άσχετος, αλλά αυτό το θέμα για όσους ζούμε σε αυτήν τη χώρα είναι πολύ μεγάλο.

Οι Έλληνες είναι ρατσιστές, τι νομίζετε;

Όχι, δεν είναι αλλά τώρα υπήρξε αυτό το επεισόδιο με τον ποδοσφαιριστή στη Λάρισα και ήταν πολύ άσχημο. Και αναρωτιέμαι: δίπλα σε αυτούς τους λίγους που φωνάζανε τέτοια πράγματα στο παιδί, δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι; Γιατί δεν κάνανε τίποτα; Εγώ πιστεύω ότι μόνοι μας πρέπει να βρούμε τη λύση. Έπρεπε να του μιλήσουν, να του πουν “καλά, τι κάνεις;”.

Απ’ την άλλη είναι και πολύ εύκολο πια για την αστυνομία να βρει ποιοι τα κάνουν αυτά στις κερκίδες. Έζησα σε μια χώρα που είχε κομμουνισμό και εντάξει, κανείς σήμερα δεν θέλει να ακούει για αυτόν αλλά όμως είχε ένα πλεονέκτημα. Ένιωθες ασφαλης, ήξερες ότι δεν θα σε πείραζε κανείς.

Στο γήπεδο ήμασταν φίλαθλοι και απ’ τις δύο ομάδες, και αν πέταγες κάτι, δεν ξανάμπαινες γήπεδο, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου.

Πιστεύω ότι μας λείπει η κουλτούρα του φιλάθλου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, δεν γίνεται σε μια μέρα, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει αυτό. Και πιστεύω ότι και η δικαιοσύνη πρέπει να λειτουργεί όπως και στα άλλα κράτη. Κάνεις κάτι κακό; Πρέπει να τιμωρείσαι.

Αφού ξέρεις ότι το να πετάξεις πέτρα είναι κακό, γιατί το κάνεις; Όπως ξέρεις ότι είναι και κακό να περάσεις με κόκκινο. Αυτά με νευριάζουν πολύ. Τελικά όμως, όλα ξεκινούν από το σπίτι.

Ισχύει ότι είχατε ένα μπλοκάκι όπου σημειώνατε τα γκολ σας;

Ισχύει, ναι. Θυμάμαι ότι ήδη από τη Ruch Chorzów, πριν έρθω στον Παναθηναϊκό είχα ένα μικρό σημειωματάριο. Κι ακόμα νωρίτερα. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο μου παιχνίδι, από ένα γκολ που έβαλαν στα παιδικά μέχρι το γκολ με τον Άγιαξ. Σημείωνα, λοιπόν, την ημερομηνία, την ομάδα με την οποία έπαιζα και πόσα γκολ έβαλα.

Το μπλοκάκι αυτό κάποια στιγμή μου χάλασε και εγώ πήρα ένα άλλο και τα μετέφερα όλα σε αυτό. Υπάρχει ακόμα στο σπίτι μου. Όπως έχω και ένα άλμπουμ με αποκόμματα από εφημερίδες. Το αστείο είναι κιόλας ότι, όταν είχα πρωτοέρθει, δεν ήξερα ότι το ‘ΦΩΣ’ είναι του Ολυμπιακού. Μου άρεσε η γραμματοσειρά του και μάζευα πολύ και από εκεί. Είχα βέβαια και από ‘Αθλητική Ηχώ’ και από τον ‘Φίλαθλο’.