Με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων από την ανατροπή-έπος του 2002 που έδωσε τον τίτλο στην ΑΕΚ, ο Νίκος Ζήσης μίλησε στο gazzetta.gr.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
«Τι να σου πρωτοπώ; Πιστεύω είναι, αν όχι η καλύτερη, όσον αφορά σειρά τελικών στην Ελλάδα, σίγουρα η πιο ανατρεπτική. Δεν έχει γίνει ποτέ από 0-2, 3-2. Από 10 χρονών παρακολουθώ μπάσκετ και μαζί με τη σειρά τελικών που έβαλε τα buzzer beater ο κουμπάρος μου (σ.σ. Βασίλης Σπανούλης το 2016 στα Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός), πιστεύω είναι οι καλύτερες σειρές ever σε τελικούς πρωταθλήματος! Όταν παίρνεις, λοιπόν, μέρος 18 χρονών σε όλο αυτό, είναι μια ιστορία ολόκληρη! Ήταν φοβερή εμπειρία για μένα! Εγώ είχα συγκεκριμένο ρόλο. Ο κόουτς με είχε ξεκινήσει νομίζω βασικό και στους πέντε τελικούς. Είχα αμυντικό ρόλο, ειδικά στην αρχή, που συνήθως οι αγώνες είναι πιο σκληροί και το τέμπο διαφορετικό. Δεν θα ξεχάσω στο πρώτο παιχνίδι τη συμπεριφορά του κόσμου της ΑΕΚ! Ήταν τόσο ένθερμη στην αρχή και μας πίστευε πολύ. Η ΑΕΚ είχε πραγματικά μια πολύ καλή ομάδα τότε, γι’ αυτό είχε κάνει και ρεκόρ 23-3 στην κανονική περίοδο. Αλλά χάσαμε όπως χάσαμε στη δεύτερη παράταση, μετά ηττηθήκαμε και στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ κι ο κόσμος είχε απογοητευτεί… Στο τρίτο παιχνίδι ήταν πολύ λίγοι στο ΟΑΚΑ, που κερδίσαμε. Όμως, μετά ήρθε το μεγάλο “διπλό” στο ΣΕΦ.
Είναι πολλά αυτά που μου έχουν μείνει… Δεν θα ξεχάσω επίσης τον πέμπτο τελικό. Η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική! Είχε περίπου 8.000-9.000 οπαδούς της ΑΕΚ και 3.000-4.000 του Ολυμπιακού, με κενό διάζωμα προφανώς. Μακάρι να το ξαναζήσουμε αυτό! Είχαμε πάρει περίπου 20 πόντους διαφορά και ο Ολυμπιακός πέρασε και μπροστά για τρεις πόντους. Έλεγα δεν το πιστεύω αυτό που ζω! Κάναμε όλο αυτό, για να το χάσουμε; Είχε βάλει κάποια πολύ μεγάλα σουτ ο Μίλαν Τόμιτς και ο Στεφάν Ρισασέ. Έχω ακόμα το ματς μέσα στο μυαλό μου λες κι έγινε χθες, κι έχουν περάσει 18 χρόνια! Δείξαμε χαρακτήρα, ο Χατζής έβαλε μεγάλα σουτ, ο Κακιούζης, ο Ντικούδης στο τέταρτο δεκάλεπτο… Οι Έλληνες είχαν βάλει τα μεγάλα σουτ κι έτσι πήραμε πρωτάθλημα. Τα τελευταία 50 χρόνια, είναι το μόνο πρωτάθλημα της ΑΕΚ. Όσο να ‘ναι, είναι μεγάλη η χαρά να είσαι μέρος αυτής της ιστορίας!
Θυμάμαι κάποια νεύρα, αλλά η σχέση αγάπης και μίσους υπήρχε λίγο. Χάσαμε το δεύτερο ματς και ξαφνικά στο τρίτο είχε 1.500-2.000 άτομα στο γήπεδο. Το γκρουπ, όμως, ήταν πολύ ενωμένο και δυνατό κι ανταπεξήλθε. Κι εγώ νεότερος τότε, δεν αποτελούσα μέρος αυτών των συζητήσεων. Ήταν μια ομάδα πολύ ενωμένη και μόνο πραγματικές ομάδες το καταφέρνουν αυτό, γιατί το έχω ζήσει πλέον στο άλλο άκρο, που είμαι 37 χρονών… Μόνο μια πραγματική ομάδα μπορεί να γυρίσει το 0-2 σε τελικούς. Πρέπει να είσαι ενωμένος! Είναι τέλος της χρονιάς, υπάρχει κούραση ψυχολογική και σωματική… Μόνο πραγματικές ομάδες βγαίνουν από τέτοιες καταστάσεις».
