Κάποιος πρέπει να το πει. Δεν έχει ανάγκη η ΑΕΚ από ήρωες. Είχε κάποτε σωστούς παίκτες που μπορούσαν να το κάνουν. Τώρα μόνο προς το χειρότερο πάει η κατάσταση!
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης
Σε μια ΑΕΚ που παραπαίει και η άμυνά της θυμίζει σκορποχώρι θα ασχοληθείς με τον Άμραμπατ; Η απάντηση είναι, ναι! Η άμυνα γνωρίζουμε όλοι τι μπορεί και κυρίως τι δεν μπορεί. Αυτή είναι και μέχρι το τέλος της σεζόν, αυτά τα βασανιστικά 270 λεπτά που απομένουν, θα πρέπει να την υποστούμε. Πέρα από εκεί όμως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που η ΑΕΚ όχι απλά δέχεται αστεία γκολ αλλά πλέον έχασε και το μοναδικό της όπλο. Την επίθεση.
Είπαμε πως το κέντρο, ειδικά πριν την έλευση Κριχόβιακ, ήταν μέτριο έως κακό. Πλέον με τον Πολωνό, σε εξαίρεση την κάκιστη εμφάνισή του εχθές στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό, έχει ανέβει επίπεδο. Επιθετικά η ομάδα έχει αδυναμίες ως προς τη δουλειά που έχει γίνει και τους αυτοματισμούς που θα ήταν καλό να βγάζει η ομάδα. Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν γίνεται. Γνωρίζουμε πως ο Λιβάι Γκαρσία κινείται σε ρηχά νερά, ο Στίβεν Τσούμπέρ πέρασε κάποιους μήνες που ήταν εξαφανισμένος κι ο Σέρχιο Αραούχο πάλευε μόνος του.
Λίγοι όμως ασχολούνται με τον Νόρντιν Άμραμπατ. Ο Μαροκινός για πολλούς έχει χριστεί ως ο ηγέτης της επίθεσης που παλεύει μόνος του. Μήπως όμως αν δεν πάλευε μόνος του, τα πράγματα να ήταν καλύτερα; Να υπήρχε ένα σύστημα, να δώσει τη μπάλα εκεί που πρέπει. Γενικά το ποδόσφαιρο που προσπαθεί να παίξει ο συγκεκριμένος παίκτης αρχικά έχει φύγει από τις προτιμήσεις των προπονητών εδώ και χρόνια ενώ ειδικά στην ΑΕΚ δεν χωράνε ήρωες.
Στην τελευταία επιτυχία της ομάδας, στο πρωτάθλημα του 2017-2018, δεν υπήρχε κανείς που ξεχώρισε περισσότερο από άλλους. Ναι, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος ήταν ο MVP, ο Αραούχο πετύχαινε απίστευτα τέρματα, ο Λιβάγια έκανε άνω κάτω τις αντίπαλες άμυνες, ο Μπακασέτας έσπαγε τις γραμμές με τις πάσες του, ο Σιμόες έτρεχε παντού και η άμυνα κατάπινε σίδερα αλλά γκολ δεν δεχόταν. Κανείς δεν ήταν ως ο «one man show».
Ο Νόρτιντ Άμραμπατ προσπαθεί, έχει φιλότιμο αλλά αυτό δεν αρκεί δυστυχώς. Πολλές φορές, όσο και να θέλουμε να στηρίξουμε τις όποιες ελπίδες πάνω του, απλά κουράζει την επίθεση. Αυτή είναι η καθαρά προσωπική μου άποψη. Δεν ξέρω αν θέλει να διακριθεί η ομάδα ή προσπαθεί να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του. Αφού λοιπόν υπέρ προσπαθεί ανούσια και όπως είναι λογικό δεν το καταφέρνει, εκνευρίζεται και μειώνει ακόμη περισσότερο την απόδοσή του. Μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι λάθος κι ο Μαροκινός να είναι όντως ο ήρωας που χρειαζόμαστε αλλά…δεν νομίζω!
