Ο Χάρης Κοπιτσής ήταν στην αποστολή για το φιλικό στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι τον Απρίλιο του 1999, ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια.
Ο Χάρης Κοπιτσής σε συνέντευξή του στο «Gazzetta.gr» αναφέρθηκε στο «ταξίδι ειρήνης» που πραγματοποίησε η ΑΕΚ σαν σήμερα στο εμπόλεμο Βελιγράδι, για να αντιμετωπίσει την Παρτιζάν σε φιλική αναμέτρηση, με σκοπό να περάσει το μήνυμα της ειρήνης.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Για το πως λήφθηκε η απόφαση να γίνει το ταξίδι:
«Όταν κάτι συμβαίνει και ειδικά δίπλα σου, όπως τότε στη Σερβία, σε επηρεάζει, ενδιαφέρεσαι, μαθαίνεις και μέσα από αυτήν την πολύ άσχημη κατάσταση αποφασίσαμε να πάμε εκεί και να υποστηρίξουμε ως ΑΕΚ τους Σέρβους, να είμαστε κοντά τους, να εναντιωθούμε στον πόλεμο και να ταχθούμε υπέρ της ειρήνης και μόνο»
Πως ήταν όμως να βιώνεις από κοντά, μέσα στην εμπόλεμη ζώνη, τα όσα εκτυλίσσονταν στη Σερβία;
«Όταν βλέπεις τους βομβαρδισμούς από την τηλεόραση και ξαφνικά το ζεις από κοντά, σίγουρα νιώθεις έναν δισταγμό, έναν φόβο. Από τη στιγμή που παίρνεις όμως αυτή την απόφαση για έναν τόσο σημαντικό σκοπό, κάτι που βλέπουμε και στη σύγχρονη εποχή, αντιλαμβάνεσαι πόσο σπουδαίο είναι. Αυτό που βιώσαμε ήταν απίστευτο. Ένα κομμάτι από τον φόβο που νιώθαμε το “έσβησε” το θάρρος και το χαμόγελο των ανθρώπων που μας υποδέχτηκαν στη Σερβία. Των ανθρώπων που βίωναν τον πόλεμο με θάρρος και γενναιότητα. Ήταν κάτι που γέμισε και εμάς θάρρος»
«Ήταν ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Στους δρόμους είδαμε κτίρια και σπίτια βομβαρδισμένα, δεν ακούγαμε θορύβους, αλλά ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Ήταν κάτι που ξεπερνούσε τον αθλητισμό. Ήταν ένα ταξίδι για την ειρήνη, για την ελευθερία, για τον αλτρουισμό των ανθρώπων, για τις βασικές αρετές της ζωής. Ήταν ένα κομμάτι που με βοήθησε ως άνθρωπο και συνεχίζει να με βοηθάει και στην καθημερινή μου ζωή για το πως βλέπω τα πράγματα».
Για το τι θυμάται και την στιγμή που η ΑΕΚ έπρεπε να αποχωρήσει:
«Είδα το χαμόγελο και την αγάπη στην κερκίδα. Το είχε ανάγκη ο κόσμος να τους υποστηρίξει κάποιος. Υπήρχε σεβασμός και μια όμορφη ατμόσφαιρα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μετά που πέρασαν τα χρόνια, σκέφτομαι ότι έπαιξα ως αντίπαλος με παιδιά που είχαν βιώσει στο πετσί τους αυτές τις δυσκολίες και έκαναν μεγάλη καριέρα. Ο αθλητισμός προσφέρει πολλά περισσότερα, όπως αλληλεγγύη και αγάπη»
«Υπήρχε ανησυχία και όταν πηγαίναμε και όταν φεύγαμε, άσχετα αν η συμπεριφορά των ανθρώπων μας έκανε να το ξεχάσουμε. Φεύγοντας, όμως, από το Βελιγράδι υπήρχε μια στενοχώρια και απογοήτευση περισσότερο, παρά ανησυχία. Γιατί αφήναμε πίσω μας τους ανθρώπους αυτούς που θα συνέχιζαν να βιώνουν τον πόλεμο, ενώ εμείς θα επιστρέφαμε στην ασφάλειά μας και στην ειρήνη. Ήμασταν στενοχωρημένοι γιατί έχοντας παίξει ποδόσφαιρο μαζί τους, τους αφήναμε πίσω συνεχίζοντας να δίνουν τον αγώνα για τη ζωή τους».
Για το «ταξίδι ειρήνης»:
«Πέρα από το παιχνίδι, όλο το ταξίδι αυτό ήταν μια εμπειρία, είχε κάτι το κινηματογραφικό. Δεν ήταν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, αλλά ένας αγώνας αδελφοσύνης. Η ΑΕΚ έκανε κάτι που μετά από καιρό καταλαβαίνεις τη σημαντικότητά του. Υπερασπίστηκε την ειρήνη. Έδειχναν σε όλο τον κόσμο ότι μια ομάδα πήγε εκεί για να υποστηρίξει τον σερβικό λαό. Όταν όλοι ήταν εναντίον τους, εμείς πήγαμε για να τους υποστηρίξουμε, για να φωνάξουμε υπέρ της ειρήνης. Νιώθω τυχερός που βρέθηκα σε αυτό το ταξίδι. Μόνο η ΑΕΚ θα μπορούσε να κάνει πράξη μια τέτοια κίνηση. Είναι αυτό που πρεσβεύει ιστορικά η ΑΕΚ, με την προσφυγιά και τις δυσκολίες της ζωής. Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι, ένα ταξίδι ζωής που μας το πρόσφερε η ΑΕΚ και νιώθω ευγνώμων για αυτό».
Για την σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία:
