Στις 14 Απριλίου 1912 βυθίστηκε ο Τιτανικός. Στις 14 Απριλίου 2013, η ΑΕΚ έχασε από τον Πανθρακικό 0-1 και μπήκε ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες παραμονής.
Ό,τι και αν ακολούθησε και ακόμα και αν εκείνη η ημέρα ήταν η εκκίνηση της επιστροφής της Ένωσης ξανά στην κορυφή, δεν παύει να αποτελεί για τον σύλλογο τον πιο μαύρη ημέρα της ιστορίας της.
Σαν σήμερα, πριν από επτά χρόνια το ΟΑΚΑ μύριζε μπαρούτι πριν καν ξεκινήσει η αναμέτρηση με τον Πανθρακικό για τη προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, εκεί όπου θα κρινόταν κατά πολύ η παραμονή της ΑΕΚ στην κατηγορία.
Η χειρότερη νύχτα στην ιστορία της ΑΕΚ, η πιο μεγάλη ταπείνωση, το πιο πικρό κλάμα του κόσμου της είναι συνδεδεμένα με τη σημερινή ημερομηνία. Μία μέρα μετά τη συμπλήρωση 89 χρόνων ιστορίας, η πιο μεγάλη ομάδα της Ελλάδας καταδικάστηκε στον πρώτο της υποβιβασμό, κλείνοντας έτσι έναν πολύχρονο κύκλο λαθών, αποτυχιών, αμαρτιών αλλά και κλοπών εντός και εκτός γηπέδου, από εχθρούς εσωτερικούς αλλά και εξωτερικούς.
Μπορεί να αποδείχθηκε, στα επτά αυτά χρόνια ανασύνταξης και αντεπίθεσης που μεσολάβησαν, ότι υπήρχε για την ΑΕΚ προοπτική και ελπίδα με το… ονοματεπώνυμο Δημήτρης Μελισσανίδης, όμως εκείνες οι ώρες ήταν τραγικές. Η ΑΕΚ έμπαινε σε ένα σκοτεινό τούνελ που κανείς δεν ήξερε πού θα έβγαζε. Μετά από μία σεζόν γεμάτη από κάθε είδους προβλήματα και μετά από έναν συνδυασμό απίστευτων αποτελεσμάτων που στόχο είχαν να πέσει η ΑΕΚ και να σωθεί (προσωρινά, όπως αποδείχθηκε…) ο Αρης, έγινε αυτό που όλοι φοβόμασταν αλλά κανείς δεν ήθελε να πιστέψει.
Περίπου 30.000 κόσμος βρισκόταν στις κερκίδες όταν στο 74΄και σε ένα κόρνερ των φιλοξενούμενων έγινε και η πρώτη είσοδος οπαδών στον αγωνιστικό χώρο. Τα πράγματα ηρέμησαν, όμως στο 87’ το… αυτογκόλ του Μαυρουδή Μπουγαΐδη στην προσπάθεια του να διώξει τη μπάλα μετά από σέντρα του Δημήτρη Παπαδόπουλου, έβαλε φωτιά.
Εκατοντάδες οπαδοί εισέβαλαν στο γήπεδο σπάζοντας και καταστρέφοντας ότι έβρισκαν μπροστά του, με τις δύο ομάδες να φεύγουν για τα αποδυτήρια και τον διαιτητή Τριτσώνη να διακόπτει επ’ αόριστον την αναμέτρηση.
Κάπου εκεί άρχιζε το άλλο θρίλερ. Ο διαιτητής Τριτσώνης και οι συνεργάτες του έμειναν για δύο ώρες στα αποδυτήρια, δεχόμενοι τις πιέσεις και τα παρακάλια των ανθρώπων της ΑΕΚ να συνεχίσουν τον αγώνα έστω και για ένα λεπτό, ώστε η ομάδα να γλιτώσει την αφαίρεση τριών βαθμών και να πάει στο Περιστέρι να παίξει τα ρέστα της την τελευταία αγωνιστική. Όταν, όμως, μιλάμε για ΑΕΚ, δεν εννοούμε την έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη και απούσα διοίκηση.
Ο Τραϊανός Δέλλας που είχε αναλάβει λίγες μέρες πριν προπονητής της ομάδας, παρακαλούσε τον Τριτσώνη να βγει να συνεχίσει, έχοντας πάρει μάλιστα τις διαβεβαιώσεις από τον ομόλογό του Παύλο Δερμιτζάκη ότι ο Πανθρακικός δεν είχε πρόβλημα να παίξει. Όμως, τα παρακάλια του Δέλλα, του Κωστή, του Δημητριάδη (ο τελευταίος είχε βρεθεί εκεί χωρίς να έχει κάποιο θεσμικό ρόλο στην ΠΑΕ) και όλων των ανθρώπων της ΑΕΚ δεν μετέπεισαν τον διαιτητή. Με το πρόσχημα ότι η επέλαση των οπαδών είχε καταστήσει τον αγωνιστικό χώρο ακατάλληλο, ο Τριτσώνης έκλεισε το φύλλο αγώνα.
