Ήταν 12 Ιουνίου του 2004, όταν μια ομάδα με μικρές φιλοδοξίες και ελάχιστες παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις θα ξεκινούσε μια πορεία που ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί τη κατάληξη της.
Το οπαδικό μίσος και τα φαινόμενα βίας στην χώρα μας καλά κρατούν, αλλά υπήρξε μια περίοδος, όπου για 24 μέρες οι οπαδοί είχαν ξεχάσει την έννοια του μίσους και υιοθέτησαν στο έπακρο τον ορισμό που πρεσβεύει η λέξη φίλαθλος. Ήταν το διάστημα 12 Ιουνίου – 4 Ιουλίου. Ένα διάστημα κατά το οποίο η Εθνική Ελλάδος διέγραψε μια πορεία που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε ο πιο αισιόδοξος υποστηρικτής της και το κίτρινο, το κόκκινο, το πράσινο και το μαύρο είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα ενώνοντας όλους τους Έλληνες.
Το ταξίδι ξεκινά…
Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα της 12ης Ιουνίου, όταν η Εθνική Ελλάδος με αρχηγό τον Θοδωρή Ζαγοράκη έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο του Ντραγκάο για να αντιμετωπίσει τους διοργανωτές και φαβορί για τη κατάκτηση του τίτλου. Η Πορτογαλία αποτελούταν από ένα εξαιρετικό ρόστερ με μεγάλους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως ο Φίγκο, ο Καρβάλιο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ντέκο και πολλούς άλλους ακόμα. Η ώρα έδειχνε 7 το απόγευμα όταν o Πιερλουίτζι Κολίνα σφύριζε την σέντρα του αγώνα σε ένα γήπεδο που ήταν γεμάτο από Πορτογάλους οπαδούς, με την Ελληνική πλευρά να είναι η μειοψηφία στις κερκίδες του Ντραγκάο.
Η Εθνική Ελλάδος ως το απόλυτο αουτσάιντερ αγωνιζόταν χωρίς άγχος σε αντίθεση με τους Πορτογάλους που ειδικά μπροστά στο κοινό τους ήθελαν όχι μόνο το νικηφόρο ξεκίνημα, αλλά να δείξουν ότι δικαίως είναι φαβορί για τη κατάκτηση του Euro.
Κάπου εκεί ήρθε η πρώτη «βόμβα»…Μόλις στο 7ο λεπτό της αναμέτρησης ο Γιώργος Καραγκούνης άνοιξε το σκορ για την Εθνική μας κάνοντας τους φιλάθλους μας ανά τον κόσμο να πανηγυρίζουν θεωρώντας το μεγάλο επίτευγμα, χωρίς να γνωρίζουν αυτό που θα επακολουθούσε τις επόμενες 23 ημέρες. Η Εθνική με τον Μπασινά στο 51′ λεπτό διπλασίασε τα τέρματα της νικώντας με το τελικό 2-1 τους διοργανωτές κάνοντας τεράστια εντύπωση παγκοσμίως.
Στην Ελλάδα τα πρώτα σημάδια μίσους μεταξύ των οπαδών είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται αφού ακόμα και οπαδοί που μισούσαν ο ένας τον άλλον, άρχισαν να ξεχνούν τα πάντα και μοναδικό θέμα συζήτησης ήταν η τεράστια νίκη της Εθνικής.
Η συνέχεια έφερε τις πρώτες σκέψεις…
Η Εθνική Ελλάδος δίχως να έχει συνέλθει από τη μεγάλη νίκη της επί της Πορτογαλίας πήγαινε στο Εστάντιο ντο Μπέσσα για να αντιμετωπίσει μια ακόμα ομάδα φαβορί της διοργάνωσης – την Ισπανία! Η Ισπανία του Φερνάντο Τόρες, του Πουγιόλ, του Τσάβι, του Κασίγιας, του Τσάβι Αλόνσο και πολλών ακόμα ήταν περισσότερο προετοιμασμένη αφού δεν ήθελαν να πέσουν θύμα έκπληξης από την Ελλάδα.
Κάτι τέτοιο όμως δεν αποτράπηκε με την Εθνική να αποσπά ισοπαλία με 1-1 έχοντας ως σκόρερ τον Άγγελο Χαριστέα. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι με τους υποστηρικτές της Εθνικής να μην πιστεύουν αυτά που βλέπουν.
Την τρίτη και τελευταία αγωνιστική των ομίλων η Εθνική αντιμετώπιζε τους Ρώσους και να ηττάται εν τέλει με 2-1. Η Εθνική πέρασε στην νοκ-άουτ φάση πετώντας έξω τους Ισπανούς στην ισοβαθμία σοκάροντας όλο τον πλανήτη. Εκεί ήρθαν και οι πρώτες υπέρ-αισιόδοξες σκέψεις των Ελληνων φιλάθλων και δυο λέξεις να βγαίνουν από το στόμα τους…«Μωρέ λες;»!
Εκεί που κάθε ίχνος μίσους εξαφανίστηκε…
Είχαμε φτάσει αισίως στις 25 Ιουνίου του 2004 με την Εθνική να ταξιδεύει στη Λισαβόνα για να αντιμετωπίσει τους Γάλλους του Βιέρα, του Ζιντάν, του Πιρές, του Ανρί και πολλών ακόμη. Τα ταξιδιωτικά γραφεία στην Ελλάδα είχαν πάρει φωτιά αφού νέες πτήσεις προγραμματιζόταν καθημερινά για να μεταφέρουν Έλληνες φιλάθλους στη Πορτογαλία, ακόμα και αυθημερόν μόνο και μόνο για να παρακολουθήσουν την Εθνική. Εκεί ήταν που κάθε ίχνος οπαδικού μίσους εξαφανίστηκε δια παντός. Η ώρα έδειχνε 9:45 το βράδυ και η Εθνική μας έβγαινε στον αγωνιστικό χώρο του Χοσέ Αλβαλάδε για να αντιμετωπίσει τους Γάλλους. Ένα μεγάλο μέρος της κερκίδας ήταν γαλανόλευκο. Στην Ελλάδα πλατείες, χώροι εστίασης, ακόμα και παραλίες γέμισαν με γιγαντοοθόνες που μετέδιδε τον αγώνα.
Ο αγώνας φτάνει αισίως στο 65ο λεπτό όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης με μία μαγική προσπάθεια θα σεντράρει για το κεφάλι του Χαριστέα και αυτός με κεφαλιά θα ανοίξει το σκορ. Το κοινό στη Πορτογαλία παραληρεί. Οι φίλαθλοι στην Ελλάδα εκστασιασμένοι πανηγυρίζουν δίχως αύριο. Οι εκδηλώσεις λατρείας απερίγραπτες. Μετά τη λήξη του αγώνα οι εκδηλώσεις χαράς μεταφέρονται σε κάθε κεντρικό σημείο, κάθε πόλης σε όλο τον κόσμο. Από την Αθήνα μέχρι την Αστόρια και τη Μελβούρνη. Έκτακτα δελτία ειδήσεων βγαίνουν στον «αέρα» για να μεταδώσουν την είδηση της νίκης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Εθνική τρέλα…
Μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει κανείς το τι έχει συμβεί η Εθνική βρίσκεται στους ημιτελικούς και αντιμετωπίζει τους Τσέχους για μια θέση στον τελικό! Με τους Τσέχους να έχουν τη πρωτοβουλία των κινήσεων και να χάνουν σημαντικές ευκαιρίες να σκοράρουν ο αγώνας λήγει με το σκορ στο 0-0 και όλα θα κρινόταν στο χρυσό γκολ! Κάπου εκεί φτάνει το πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, όταν η Εθνική κερδίζει το κόρνερ και ο Μπασινάς πηγαίνει για την εκτέλεση και τον Τραϊανό Δέλλα να σκοράρει με κεφαλιά στέλνοντας την Εθνική στον μεγάλο τελικό του Euro.
Οι εικόνες που ακολούθησαν στο γήπεδο και στην χώρας μας ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις και όλοι έχουμε από μια σκηνή εκείνης της βραδιάς που θα θυμόμαστε για πάντα…Την περιγραφή του Χελάκη, τον πανηγυρισμό του Δέλλα, τις φωνές του Ότο Ρεχάγκελ και τους πανηγυρισμούς ανά τη περιοχή σε ολόκληρο τον κόσμο…
Το μεγάλο φινάλε…
Η ώρα του μεγάλου τελικού έφτανε και όλοι είχαν το ίδιο ερώτημα…«Αφού φτάσαμε ως εδώ, γιατί να μην το σηκώσουμε;»…
Το ρολόι έδειχνε 9:45 το βράδυ και όλα ήταν έτοιμα για τη σέντρα στο Ντα Λουζ. Ένα γήπεδο ασφυκτικά γεμάτο με 62.000 φιλάθλους εκ των οποίων οι 15.000 ήταν Έλληνες! Η γαλανόλευκη πλευρά της κερκίδας δεν σταμάτησε να φωνάζει καθόλου, ξεχνώντας οπαδικά χρώματα και έγνοιες, έχοντας στο μυαλό μόνο ένα πράγμα. Πότε θα σκοράρει η Εθνική και να σηκώσει το Κύπελλο. Κάπου εκεί ο αγώνας έφτασε στο 57ο λεπτό όταν ο εκτέλεσε το κόρνερ…Αμέσως μετά μια κραυγή ακούστηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ήταν ο Χαριστέας που έστειλε στον έβδομο ουρανό όλους τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο! Ο τελικός παρακολουθείται από το 83,9% της μερίδας των τηλεθεατών εκείνης της ώρας.
Η συνέχεια γνωστή…
Ο αγώνας λήγει, ο Θοδωρής Ζαγοράκης σηκώνει τα χέρια στον αέρα, πολλοί ποδοσφαιριστές της Εθνικής μας γονατίζουν μην μπορώντας να πιστέψουν το κατόρθωμα τους, ο Ότο Ρεχάγκελ τρέχει στον αγωνιστικό χώρο για να αγκαλιάσει τους παίκτες του. Στις κερκίδες ο Κώστας Καραμανλής να χειροκροτεί και ο Βασίλης Γκαγκάτσης, πρόεδρος της ΕΠΟ εκείνη τη περίοδο να μην μπορεί να πιστέψει τι συμβαίνει. Στην αντίπερα όχθη ένα στάδιο να μην πιστεύει ότι έχασαν για δεύτερη φορά από τους Έλληνες οι οποίοι πριν την διοργάνωση δεν είχαν καμία νίκη σε τέτοια διοργάνωση και τον Ρονάλντο να σπάει και να μην συγκρατεί τα δάκρυα του.
Έκτοτε μόνο μίσος…
Πολλοί περίμεναν πως με τη κατάκτηση του Euro από την Ελλάδα, θα έρθει και η «ανάσταση» του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έγινε ούτε στο ελάχιστο, αλλά όλα έγιναν χειρότερα…Η λίστα με τα θύματα και τα επεισόδια στην Ελλάδα έκτοτε είναι μακροσκελή:
Το 2007 στη Λεωφόρο ο οπαδός του Παναθηναϊκού, Μιχάλης Φιλόπουλος δολοφονείται σε ραντεβού θανάτου πριν από τον αγώνα βόλει με τον Ολυμπιακό και για αντίποινα το επόμενο τρίμηνο τοποθετούνται εκρηκτικοί μηχανισμοί και προγραμματίζονται δεκάδες ακόμα ραντεβού θανάτου με απολογισμό τρεις τραυματίες.
Το 2009 σε αγώνα βόλει οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού εκτοξεύουν εκατέρωθεν πέτρες, σίδερα, ξύλα, ακόμα και βόμβες μολότωφ!
Το 2010 στη Λαμία οπαδοί της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ μάχονται σώμα με σώμα μέσα στο κλειστό σε αγώνα χάντμπολ, ενώ τα επεισόδια κράτησαν μέχρι την Εθνική Οδό καταστρέφοντας τα πάντα!
Το 2011 ο Γιάννης Ρουσάκης σκοτώνεται μετά από συμπλοκή οπαδών του ΟΦΗ, του Παναθηναϊκού και του Ηρόδοτου.
Το 2014 ο Κώστας Κατσούλης δέχεται επίθεση με σιδερογροθιές μέσα στο γήπεδο την ώρα του αγώνα Ηρόδοτος-Εθνικός! Ο άτυχος άνδρας ξεψύχησε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Την ίδια χρονιά Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ συμφωνούν να δοθούν εισιτήρια και στις δυο ομάδες για το ντέρμπι στη Λεωφόρο. Φυσικά όλοι το μετάνιωσαν αφού οι φωτοβολίδες πηγαίναν και ερχόντουσαν ανάμεσα στους οπαδούς.
Αυτές ήταν λίγες περιπτώσεις, αφού τα επεισόδια είναι σύνηθες φαινόμενο, ενώ δεν λείπουν μερικές ακόμα ακραίες περιπτώσεις. Όλοι θυμόμαστε επίσης τον τελικό του Βόλου, το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο το 2015, τα επεισόδια στη Τούμπα το 2016, ενώ σοβαρά επεισόδια βλέπουμε ακόμα και σε αγώνες μικρότερων κατηγοριών, ακόμα και σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα την ίδια ώρα όπου τα ραντεβού θανάτου συνεχίζονται σχεδόν καθημερινά και το ερώτημα του απλού φιλάθλου είναι «ως πότε;»…
