Ο “Captain Morgan” των “Πειρατών του Ονείρου” με ανάρτησή του στα social media κάνει τη δική του αναφορά στο ταξίδι-ορόσημο της ΑΕΚ στο Βελιγράδι το 1999.
Αναλυτικά:
“Αδέρφια ΑΕΚτζήδες, σήμερα συμπληρώνονται 21 (μαγικός/συμβολικός αριθμός!) χρόνια από εκείνη την αξέχαστη εποποιία της 7ης Απρίλη του 1999. Τότε που η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως – ο ορισμός του Ξεριζωμού, της Προσφυγιάς και των Ιστορικών Παρακαταθηκών – έδωσε και κέρδισε το σπουδαιότερο και ηρωικότερο στοίχημα της νεότερης ιστορίας της: Το γενναίο ταξίδι μέσα στη φωτιά του πολέμου, στο μακελεμένο από τις αμερικανονατοϊκές βόμβες Βελιγράδι!
Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε ξανά…
Πέντε πούλμαν αποτελούσαν εκείνη την παράτολμη αποστολή : Πρώτοι και καλύτεροι οι ποδοσφαιριστές μας. Μπροστάρης ο Δημήτρης Μελισσανίδης που γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις πιέσεις του ΝΑΤΟ, των Πρεσβειών και της… ΕΝΙΚ (θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου), έλαβε την μεγάλη απόφαση! Με επικεφαλής, λοιπόν, την Α.Ε.Κ. ξεκίνησαν εκατοντάδες εκπρόσωποι συλλόγων, σωματείων, αθλητικών και κοινωνικών φορέων, πολιτευτές, δημοσιογράφοι και το…πουλμανάκι (το αξέχαστο Νo 4) με τους αντιπροσώπους των clubs της ΑΕΚΑΡΑΣ στην γαλαρία! Ανάμεσά τους και οι “Πειρατές του Ονείρου”, μαζί και ο γράφων.
Ξεφυλλίζοντας το αρχείο των Πειρατών του Ονείρου, διαβάζω, στις 31 Μαρτίου 1999 – κάποιες ημέρες δηλαδή πριν την ιστορική απόφαση της Α.Ε.Κ – εκείνη την (πραγματικά διαχρονική) ανακοίνωση/προάγγελο του club μας. Ανάμεσα στα άλλα ξεχωρίζω και τα παρακάτω:
«Οι πολεμοκάπηλοι νταβατζήδες των ΗΠΑ και της Ευρώπης αποφάσισαν να χαράξουν με το αίμα των λαών νέα σύνορα στα Βαλκάνια, εκτοπίζοντας από τον χάρτη όσους αντιστέκονται. Ήδη κάνουν την πρώτη πρόβα θανάτου στον αδελφικό λαό της Σερβίας. Τα κανάλια και οι εφημερίδες έκαναν θέαμα τον πόλεμο και οι καλοβολεμένοι υπήκοοι κάνουν χάζι από τον καναπέ τον Όλεθρο (…..) Εμείς οι Ενωσίτες, η γενιά του δικέφαλου αετού, τα παιδιά των ξεριζωμένων προσφύγων, δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς ή σιωπηλοί μπροστά στο ανθρώπινο μακελειό που διαδραματίζεται στη γειτονική μας χώρα. Η περήφανη κιτρινόμαυρη ιδεολογία της προσφυγιάς είναι αλληλέγγυα προς κάθε δοκιμαζόμενο και καταδιωγμένο λαό από όπου και αν κατάγεται! Πέρα από σύνορα, όρια και τεχνητούς διαχωρισμούς, όπου υπάρχει προσφυγιά, πόνος και θλίψη εμείς θα είμαστε δίπλα! Πόσο μάλλον όταν ο πόλεμος είναι μια σπιθαμή παραπέρα. Η “δική μας Α.Ε.Κ” δεν είναι άχρωμη και άγευστη εταιρία ή επιχείρηση. Είναι το αειθαλές σύμβολο της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης σε κάθε πληγωμένο άνθρωπο ή λαό (…..). Μέσα στα πλαίσια αυτά, η “Συσπείρωση Οπαδών Α.Ε.Κ–Πειρατές του Ονείρου” προτείνει στην ΠΑΕ ΑΕΚ τα κάτωθι : α) Διοργάνωση μεγάλου φιλικού αγώνα με Σέρβικη ομάδα. β) Αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη γείτονα χώρα. γ) Τήρηση ενός λεπτού σιγής στο γήπεδο για τους ηρωικούς πεσόντες του πολέμου…».
Αυτά λέγαμε τότε οι “Πειρατές του Ονείρου” και κλείναμε εκείνη την αξέχαστη “ανακοίνωση – κάλεσμα” με την φράση: «Αξίζει φίλε να παλεύεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…»! Ελάχιστα 24ωρα μετά, η ΑΕΚΑΡΑ, του τότε, φρόντιζε εμπράκτως να μετατρέψει τις επιθυμίες του κόσμου της σε άμεση ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι προηγήθηκε του ταξιδιού…
ΘΥΜΑΜΑΙ την συνέντευξη τύπου της επίσημης ΑΕΚ στην Αθήνα, μπροστά στους αμήχανους εκπροσώπους των εγχώριων και διεθνών μέσων ενημέρωσης που αδυνατούσαν να το πιστέψουν… Θυμάμαι και το πανηγυρικό κλίμα στο δικό μας club. Όλες οι αίθουσες του συνδέσμου μας ήταν ασφυχτικά γεμάτες από κόσμο, ενώ τα συνθήματα και τα… «ΑΕΚ,ΑΕΚ,ΑΕΚ» δονούσαν την ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ξέραμε που θα πηγαίναμε αλλά αληθινά δεν μας ένοιαζε τίποτε. Η συμμετοχή μας στην αποστολή ήταν το μόνο που μας απασχολούσε…
ΘΥΜΑΜΑΙ στο αεροδρόμιο όλους όσους ήλθαν να αποχαιρετήσουν την Ένωση. Την συγκίνηση, τις ευχές, τα λόγια και τα….καθόλου λόγια. Θυμάμαι τον Μάκη τον Τριανταφυλλόπουλο να δηλώνει πόσο περήφανος ένοιωθε για εκείνη την Α.Ε.Κ. Θυμάμαι τους γνωστούς, τους φίλους, ακόμη και τους περίεργους! Μαζί με εμάς τους Πειρατές του Ονείρου ήταν βέβαια και τα αδέρφια από την Ορίτζιναλ, την Θύρα21, τα Πατήσια, το Καλαμάκι, την Κατερίνη, όλοι μας μονιασμένοι όσο ποτέ (ας το θυμόμαστε που και που όλοι μας αυτό)… Αλησμόνητο και “το σκηνικό” μέσα στο αεροσκάφος που πήγε… να φουντάρει από τα συνθήματα και “τον τρελό πανικό” κατά την διάρκεια της πτήσης.
Αυτό ήταν το κλίμα. Με το χαμόγελο στα χείλη πήγαινε η Α.Ε.Κ εκεί που ελάχιστοι θα τολμούσαν. Στο όνομα της Ειρήνης, της Αλληλεγγύης, της Συναδέλφωσης των Βαλκανικών Λαών, κόντρα στον παραλογισμό του άδικου πολέμου.
Το πρώτο βράδυ, κατά την διαμονή μας στη Βουδαπέστη, το γλεντήσαμε δεόντως λες και πηγαίναμε σε…εκδρομή ρουτίνας! Εκείνοι οι δόλιοι οι Ούγγροι είχαν κολλήσει στο… «you are crazy» όταν τους πληροφορούσαμε που θα βρισκόμασταν την επόμενη μέρα. Μάλλον μας είχαν περάσει για… εξωγήινους!
ΘΥΜΑΜΑΙ πολύ αργά το βράδυ, το Δημήτρη Μελισσανίδη να παρακολουθεί “live” σε μία τεράστια οθόνη του ξενοδοχείου όπου διαμέναμε, τους ανελέητους βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι. Εμφανώς ανήσυχος, καθώς αντιλαμβάνονταν βέβαια το μέγεθος της ευθύνης, αλλά και με εκείνο το γνωστό χαμόγελο να δηλώνει ευθύς αμέσως: « θα φτάσουμε ότι και να γίνει, την ΑΕΚΑΡΑ δεν την σταματάει τίποτε »!
Δύσκολα θα φύγει από το μυαλό μου εκείνο το ατέλειωτο μοναχικό ταξίδι που ξεκίνησε το επόμενο πρωί, όπου από την Βουδαπέστη διασχίσαμε οδικώς την Ουγγαρία φτάνοντας στα σύνορα με την εμπόλεμη Σερβία. Τα «αστεία» είχαν πλέον τελειώσει, έρχονταν τα δύσκολα. Οι Ούγγροι τελωνοφύλακες με…ναζιστικό κυριολεκτικά ύφος, και προφανώς με άνωθεν εντολή, μας “καψονάρησαν” χοντρά στα σύνορα. Στόχος η καθυστέρηση της αποστολής στο ραντεβού με την Παρτιζάν. Υπέροχα όμως και “τα μπινελίκια” του αγέραστου Μανόλη Γλέζου στους Ούγγρους. Επί τη ευκαιρία πληροφορηθήκαμε και για τις ιστορικές σχέσεις τους με… τον Χίτλερ! Περάσαμε όμως, έστω και αργά, σε… σύμμαχο έδαφος!
ΘΥΜΑΜΑΙ τα πέντε κιτρινόμαυρα πούλμαν να καταπίνουν, ολομόναχα, τα χιλιόμετρα προς το Βελιγράδι και το μάτι να χάνεται μέσα στην απέραντη ερημιά και τη μελαγχολία της Σερβικής γης. Σε πάρα πολλές περιοχές ήταν έκδηλα τα σημάδια της πολεμικής μανίας των ληστρικών γερακιών της «πολιτισμένης» Δύσης: Εγκαταλειμμένες αγροικίες, κατεστραμμένα χωριά, κρατήρες… από βόμβες και πέντε πούλμαν να πηγαίνουν, να πηγαίνουν… Οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν αναμεταξύ μας και αν αποφάσιζα να γράψω τι λέγαμε, αντικρίζοντας αυτές τις εικόνες, αντί για λέξεις θα έβαζα ατέλειωτα “μπίπ” για αυτούς που αυτοπλασάρονται δήθεν σαν δημοκράτες και σωτήρες του κόσμου! Τέλος πάντων… Όσο όμως πλησιάζαμε προς τον τελικό προορισμό μας τόσο και η διάθεσή μας άλλαζε. Χαμός στο πούλμαν μας. «ΑΕΚΑΡΑ ΟΛΕ – τίποτα, τίποτα, δεν μας σταματά» και τα λοιπά…!
ΘΥΜΑΜΑΙ την είσοδό μας στο Βελιγράδι. Σταματήσαμε μπροστά σε εκείνη την ιδιόμορφη αψίδα θριάμβου και ο απλός καθημερινός κόσμος περικύκλωσε τα λεωφορεία προσφέροντάς μας “ψωμί και αλάτι” σύμφωνα με το έθιμο της σερβικής φιλοξενίας. Εκείνο το «είστε οι ΜΟΝΟΙ που μας σκέφτεστε» ήταν ίσως η καλύτερη ανταμοιβή. Και εμείς, να ανεμίζουμε τις σημαίες της Α.Ε.Κ μαζί με τις Σέρβικες, εξηγώντας τους ποια είναι η Α.Ε.Κ από που έρχεται και τι εκφράζει. Μία σύντομη “περατζάδα” στην πόλη του Βελιγραδίου δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το δίκαιο της αποστολής μας. Πολτοποιημένα κτίρια από τις οβίδες των ΑμερικανοΕυρωπαίων απελευθερωτών… Το ορφανοτροφείο στο κέντρο της πόλης κάρβουνο κι αυτό από τις “έξυπνες” βόμβες τους. Και “εις απάντησιν” οι κατεστραμμένες πρεσβείες των ΗΠΑ, της Αγγλίας, κτλ, κτλ. Η ελληνική όμως άθικτη, πεντακάθαρη. Τρελαθήκαμε…! Τελευταίο συγκρατώ το, γραμμένο σε ένα τοίχο, συνθηματάκι : «sorry Mr. Clinton, δεν ξέραμε ότι ήταν αόρατο» (αναφέρονταν στο υπερσύγχρονο και δήθεν αλώβητο αμερικάνικο “Στέλθ” που όμως είχαν καταρρίψει οι Σέρβοι)! Επόμενος σύντομος σταθμός μας στο Μέγαρο, με την εξαιρετική υποδοχή από τον Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας!
ΘΥΜΑΜΑΙ τι έγινε μόλις μπαίναμε στο ιστορικό στάδιο της “Παρτιζάν Βελιγραδίου”. Είναι κάποια πράγματα που ειλικρινά δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα άψυχο χαρτί. Καπνογόνα, τραγούδια, συνθήματα, ύμνοι της Α.Ε.Κ και της ΠΑΡΤΙΖΑΝ. Τα μάατριξ του σταδίου έγραφαν : «Ήλθαν οι Έλληνες, δηλαδή οι ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ»! Είχε έλθει όμως και το 6ο πουλμανάκι, μέσω Βουλγαρίας, με 50 ακόμη κιτρινόμαυρα αδέρφια μας. Χαμός!!! Οι “αλήτες οργανωμένοι” προτίμησαν βέβαια τις κερκίδες παρά τα επίσημα θεωρεία. Θυμάμαι που αναρτήσαμε στο πιο ψηλό σημείο του σταδίου το πανό με το κατάλληλο για την περίσταση σύνθημα: «USA – NATO KILLERS» ενώ οι Σέρβοι μας επευφημούσαν με το σήμα της Νίκης! Θυμάμαι τις λάμψεις των βεγγαλικών, τον καπνό που δεν μας άφηνε να δούμε στο ένα μέτρο. Θυμάμαι που οι Σέρβοι φώναζαν ακατάπαυστα στα….Ελληνικά (!) αντιαμερικάνικα συνθήματα. Θυμάμαι το «ΑΕΚ-ΑΕΚ-ΑΕΚ» να το βροντοφωνάζει συνεχώς, και για πάνω από ένα τέταρτο, όλο το γήπεδο. Την εναλλαγή του «ΑΕΚ-ΠΑΡΤΙΖΑΝ» και αντίστοιχα του «ΠΑΡΤΙΖΑΝ-ΑΕΚ» μέχρι τελικής πτώσης! Θυμάμαι τους παίκτες και των δύο ομάδων να απλώνουν στην σέντρα ένα τεράστιο πανό που έγραφε «NATO STOP THE BOBBING» και τις ελληνικές και σερβικές σημαίες να κυματίζουν αντάμα…
ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ…..το αποτέλεσμα του αγώνα! Μικρή σημασία έχει άλλωστε. Το ματς εξάλλου διακόπηκε κάποια στιγμή, καθώς Έλληνες και Σέρβοι μπήκαμε στο γήπεδο αγκαλιά πανηγυρίζοντας αυτή την ΚΟΙΝΗ ΝΙΚΗ της Φιλίας και της Ειρήνης απέναντι στην φρικαλεότητα του πολέμου. Κάπου, κάποια στιγμή, ανταλλάξαμε τσιγάρο με την Σίλια και τον Γκόραν και εκεί πάνω στην κουβέντα συγκράτησα τα λόγια τους : «Αδέρφια Έλληνες να το ξέρετε δεν θα τους αφήσουμε να μας υποτάξουν. Και ο τελευταίος από εμάς θα γίνει Παρτιζάνος αλλά δεν θα τους αφήσουμε. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τις σειρήνες αλλά καλύτερα έτσι παρά σκλάβοι. Ευχαριστούμε την Α.Ε.Κ, κάποτε θα έρθουμε στην δεύτερη πατρίδα μας την Ελλάδα…». Θυμάμαι που ο πειρατής “Κουβανός” είχε δακρύσει. Πολλές φορές στις μετέπειτα συζητήσεις μας είχαμε αναρωτηθεί εάν εκείνα τα παιδιά είχαν επιζήσει από τον πόλεμο… Παρενθεσιακά να σημειώσω ότι αν στην πορεία κάποιοι λίγοι στάθηκαν αγνώμονες αυτό σε τίποτε δεν μειώνει την μεγαλοσύνη της Α.Ε.Κ ούτε το ηθικό μεγαλείο της ριψοκίνδυνης κιτρινόμαυρης αποστολής. Η Ιστορία γράφει και δεν… ξεγράφει και ο νοών νοείτω! Κλείνει η παρένθεση.
Kάτι τέλος που έχει επίσης αποτυπωθεί στη μνήμη μου με συγκίνηση, είναι το γεγονός ότι αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, και κατά τη διάρκεια μιας “μίνι δεξίωσης” που παρέθεσε η Παρτιζάν προς τιμήν της Α.Ε.Κ, οι Σέρβοι επίσημοι με τρομερό άγχος μάς παρότρυναν να αναχωρήσουμε αμέσως για να μην κινδυνεύσουμε από την επανέναρξη των βομβαρδισμών…
ΘΥΜΑΜΑΙ ξεμακραίνοντας στον άπειρο δρόμο της επιστροφής, τη νύχτα να αγκαλιάζει πυκνά το Βελιγράδι που ξοπίσω μας καίγονταν ξανά…”