Σήμερα έγινε και επίσημα γνωστό πως ο τελικός Κυπέλλου θα διεξαχθεί χωρίς κόσμο. Μια απόφαση με δύο όψεις…
Γράφει ο Βαλάντης Αλεξούδης!
Από την ημέρα που αντιληφθήκαμε πως και ο φετινός τελικός θα διαδραματιστεί ανάμεσα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ όλων τα μυαλά πήγαν στα επεισόδια μερίδας οπαδών και πως αυτά θα αντιμετωπιστούν. Οι σκηνές από τον αείμνηστο(για λάθος λόγους) τελικό του Βόλου είναι ακόμα νωπές στις μνήμες όλων. Εκεί που καθαρά από θέμα τύχης δεν είχαμε νεκρούς.
Οι δύο ομάδες ζήτησαν εισιτήρια, σαφώς και λιγότερα από όσα μπορεί να διαθέσει το ΟΑΚΑ, με σκοπό ο κόσμος της ομάδας να βρεθεί στο γήπεδο και να βοηθήσει την εκάστοτε ομάδα προς την κατάκτηση του τροπαίου. Εδώ και μέρες όμως φαινόταν πως οδεύουμε προς τελικό κεκλεισμένων των θυρών.
Η μια όψη αυτής της απόφασης είναι η ανακουφιστική. Επιτέλους ένας τελικός που δεν θα μυρίζει δακρυγόνο. Δεν θα έχει πλάνα από αίματα και από δύο στρατιές έτοιμες για πόλεμο. Επιτέλους δεν θα γίνουμε θέαμα ξανά στην Ευρώπη για αρνητικά δρώμενα. Μέχρι εδώ καλά και σύμφωνοι…
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη που αναρωτιέται… Τον κόσμο που περιμένει να πάει να ζήσει μια γιορτή του ποδοσφαίρου, ναι όσο και να μην το θυμόμαστε εμείς ένας τελικός θεωρείται γιορτή, και δεν θα ξεκινήσει με σκοπό να πληγώσει τον αντίπαλο αλλά να βοηθήσει την ομάδα του τον σκέφτηκε κανείς; Τις ομάδες που δεν θα έχουν το μεγαλύτερο κίνητρο να κερδίσουν τις σκέφτηκε κανείς;
Η σημερινή λοιπόν απόφαση είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Ναι μεν αποφεύγει τα έκτροπα εντός γηπέδου αλλά θυσιάζει τον κόσμο. που είναι περισσότερος. ο οποίος θέλει να παρακολουθήσει τον αγώνα. Επιβεβαιώνει το ρητό «Πονάει χέρι-κόβει χέρι».
Τέλος ένα εύλογο ερώτημα… Δεν είμαστε ικανοί σαν χώρα, σαν αθλητισμός και σαν αρμόδιοι αυτοί που αποφασίζουν, να διοργανώσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα περιορίζοντας έως μηδενίζοντας τα επεισόδια; Αν αυτό το δεχτούμε τότε πάμε πολλά βήματα πίσω…
